Kay was al bekend met wat hem te wachten stond en liet zich dan ook rustig uitkleden tot op z'n luier en in een handdoek wikkelen. Toen het echter even over elven was (de afspraak was om 10:45 en we waren netjes op tijd) begon hij toch wat onrustig te worden. Z'n speen gaf gelukkig nog afleiding, gevolg was wel dat hij in slaap begon te vallen (hij was die ochtend al behoorlijk actief geweest). Toen hij eenmaal sliep ben ik maar eens, om half 12, gaan vragen waarom ik nog zat te wachten - er bleek een foutje te zijn gemaakt, de arts wist niet dat ze een afspraak had, dus werd die alsnog opgetommeld.
Kay werd dus voor het onderzoek wakker gemaakt, dat vond hij al wat minder. Hij werd gemeten (64 cm) en gewogen (7070 gram), alles weer boven gemiddeld en in proporties. Hierna was het tijd voor een prik. Nu kan ik me goed indenken dat je er niet zo blij van wordt als je uit je slaap gehaald wordt en ze gaan op allerlij plaatsen en manieren aan je zitten, maar als dan ook nog eens onverwacht een grote naald in je bovenbeen steken .... Kay liet het onomstotelijk en duidelijk merken; pas toen hij verschoond, aangekleed, in de babybjörn was geladen en op de fiets zat bedaarde hij. Thuis begon hij opnieuw heftig te huilen (en we moeten nog maar even zien wanneer hij daarmee ophoud :-( )
