Ik kan niet tekenen

Vorige week zaten Kay en ik in de auto. Ik had hem net opgehaald van de creche en we reden naar huis. Tijdens de rit vroeg ik hem hoe zijn dag geweest was. Kay keek me bedenkelijk aan en zei: 'ik kan niet tekenen'. Ik keek om en vroeg waarom hij dat vond. Ik vond namelijk wel dat hij kon tekenen. Daarnaast zei ik tegen hem dat hij nooit meer mocht zeggen dat hij niet kon tekenen.
Wat een toestand bedacht ik, de arme jongen is nog maar 3 jaar en vindt nu al hij dat hij iets niet kan. Waarschijnlijk wilde de leidster dat hij binnen de lijntjes bleef ter voorbereiding op het schrijven. Ik vertelde het aan Wicher en hij kwam met een artikel dat hij 30 jaar geleden had geschreven in een onderwijskundig tijdschrift. Duidelijk is dat in het onderwijs niet heel veel is veranderd. Het artikel is nu nog actueel.

Ceci n'est pas une paillette

Opeens valt ons op dat Kay niet meer dingen ziet als de dingen die ze zijn, maar dat hij ook in staat is om "iets in iets te zien wat eigenlijk iets anders is" (lekker vaag, maar hier een paar voorbeelden):

• Afgelopen woensdag aten we (voor hem milde) tom kha kai soep. Nu hadden we laatst al door dat de soep bij Kay een stuk beter naar binnen ging als we hem een rietje gaven. Nadat hij uitgeslurpt was stak Jitske de uiteinden van het rietje (op zijn verzoek) in elkaar zodat een gelijkbenige driehoek ontstond.
  Eerst hield hij het rietje aan de korte kant vast, maakte een snijbeweging en zei dat het een mes was. Vervolgens zette hij 't rietje met de korte kant op de tafel en zei dat het een (zeil-)boot was. Waarna hij het weer aan de korte kant vast hield en over z'n vaders arm heen en weer bewoog terwijl hij zei dat het rietje nu een zaag was.
• Vanochtend pakte hij een (ronde) korst brood, zette die met de uiteinden op zijn bord en zei "regenboog".
• Toen we later naar Welsum in de auto zaten zag hij opeens een krokodil in de wolken.
  

Hoe Kay z'n 3de verjaardag vierde - deel 2

Omdat je je verjaardag niet alleen met je vader en moeder viert was het vandaag groot feest. Het was lekker weer dus in de ochtend gingen we met thee op de bank voor onze deur zitten terwijl Kay heen en weer fietste over de stoep. Hij had nog amper een rondje gefietst of daar kwamen Cato en Gertien. Cato wilde ook wel op Kay zijn fiets - wat hij in eerste instantie goed vond. Na nog geen 3 seconden bedacht hij zich en begon te huilen. Snel gaven we de loopfiets aan Cato en werd Kay weer op z'n fiets gezet.
Na een kwartiertje achter elkaar aanfietsen kwamen Wicher en Tineke aanlopen. Kay fietste onder luid gebrul en gelach op hen af. Omdat het toch een beetje koud begon te worden verplaatsten we het feestje naar binnen. Daar was het tijd voor de verjaardagstaart (die dit jaar wel een stuk bescheidener dan de brandweertaart van vorig jaar en de boeddha-taart van het jaar daarvoor).

Hierna was het echt gedaan met de rust: familie, vrienden, buren (al dan niet met kinderen) kwamen en Kay kreeg stapels kadootjes (puzzels, boeken, lego, kei, etc.). Al snel hadden wij door dat we toch echt nog wel iets moeten bijschaven aan Kay's opvoeding. Steevast begroette hij nieuwe visite met de woorden "heb je een kadootje?" Wel was hij er duidelijk trots op dat hij naar de WC was geweest (voor nummer 2) en dat mocht iedereen horen. Die avond werd hij in bed gestopt door Koosje en viel hij uitgeput in slaap.

Hoe Kay z'n 3de verjaardag vierde

Vandaag hadden we allebei vrij genomen. Uitslapen was er, zoals gewoonlijk niet bij. Om zeven uur begon Kay te roepen dat het licht was en tijd om op te staan. We gingen naar beneden. Hij stortte zich meteen op de duidelijk als kado's herkenbare ingepakte voorwerpen en negeerde het grote "ding" waar een tafellaken overheen hing. Pas na enig aandringen haalde hij het tafellaken eraf. Stralend keek hij naar de fiets die te voorschijn kwam.

Kay vond hem duidelijk mooi en nadat hij 15 seconden aan de fiets had gezeten vroeg hij (enigszins pijnlijk voor zijn ouders) "waar zijn mijn andere kadootjes?" De opmerking was snel vergeten toen hij door de kamer heen en weer mocht fietsen.
Na ontbeten te hebben gingen we naar zwemles, met z'n nieuwe fiets in de achterbak van de auto. Na zwemmen reden we naar het Amsterdamse bos waar hij kon fietsen. We aten pannekoeken bij Meezicht terwijl Kay filosofeerde over superhelden die van torens af konden springen.
Terug in de auto besloten we naar het Aviodrome te gaan (lang leve het navigatiesiteem en de museum jaarkaart).
De tentoonstelling in het Aviodrome vond Kay een beetje eng. Dat kwam vooral omdat ze bij het vliegtuig uit de 1ste wereldoorlog wat doffe dreunen lieten horen die bommen moesten verbeelden. Buiten was hij al een stuk enthousiaster (vooral leuk omdat we een prive rondleiding van een van de vrijwilligers kregen) - de Boeing 747 kon z'n goedkeuring wel krijgen. Gezien zijn uitgebreide reiservaring is dat ook niet zo gek. Hij mocht samen met twee andere jongens rondjes rennen in het bagageruim en mocht met een kapiteinspet op in de businessclass zitten. Daarna snel naar huis waar Kay uitgeput in slaap viel.