zaterdag 22 december 2007

Gelukkig Nieuwjaar


Zie ook die van vorige jaar 2006

Erraf met die wilde haren

De wilde haren van Kay waren eigenlijk niet meer dan een pluizig baaltje hooi. Dus op naar 'de kapper'. Een echte kinderkapper wel te verstaan, met autootjes waar kleine jongetjes zoals Kay gek op zijn. Hij had het dan ook helemaal naar zijn zin en zijn blonde lokjes vlogen eraf. Kay veranderde tijdens het knippen in een keurig jongetje.


Winterweer

Vandaag was het echt winterweer. Eerst gingen we het ijs op - wat Bendert eng vond 'want het kraakte' (acht, hij komt uit de stad) .. en daarna wandelen in park Frankendael.

Ook huize 'Feenab' ontkomt niet aan de kerstboom

donderdag 20 december 2007

Kerstkay

Deze kerstfoto hebben we van de Koekiemonsters gekregen.

Dit kerststerretje schijnt helder en klaar
dat het de weg mag leiden naar een gelukkig nieuwjaar!

Margot & Conchita & Jo-Anne

dinsdag 18 december 2007

Tekenen

Kay is gek op tekenen.

zondag 16 december 2007

Babygym

Vandaag ging ik voor het eerst met Kay naar de Little gym. Het begon al 's morgens vroeg bij het wakker worden. Kay lag naast ons in bed (hij was ziek, zielig en verkouden). Op de wekker zag ik dat het al 9 uur was (hij was duidelijk uitgeput geraakt door het spoken die nacht). Ik stapte onder de douche. Na gedouched te hebben keek Kay me vanuit mijn bed verontwaardigd aan en sommeerde: "Mamma slapen bed", waarbij hij met zijn hand op het matras roffelde. Ik deed de gordijnen open en zei dat het te mooi weer was buiten. Kay werd boos.. Hij had op zijn minst verwacht dat hij naast me wakker zou worden en nu stond zijn moeder al onder de douche en wilde ze niet eens naast hem liggen. Schande..
Snel kleedde ik hem aan, gaven we hem te eten en stopte ik hem in de auto. Het had geijzeld dus alle ramen waren beslagen. Kay had het duidelijk naar zijn zin. Terwijl ik me moest haasten omdat we te laat waren, vergat ik ook nog het adres. Terug in de auto kwam ik erachter dat de TomTom gereset moest worden waardoor ik weer naar binnen moest. Ik zei tegen Kay dat hij niet weg mocht (niet dat dit mogelijk was vastgesnoerd in het kinderstoeltje) en liep voor de 2e keer naar boven. Teruggekomen in de auto zette ik de cradle tegen het raam en stopte ik de TomTom erin. Door de kou wilde de cradle niet vast plakken al snel pletterde hij met TomTom en al naar beneden.
Achter me hoorde ik opeens - "Haa,ha, ha - boem - mamma ha, ha, ha.." Kay lag helemaal in een deuk. Met zijn ene vingertje wijzend naar de TomTom op de grond en met zijn andere hand had hij zijn voeten vastgepakt. Het kleine gozertje zat me compleet uit te lachen. Die humor van hem moet duidelijk nog bijgesteld worden.. Verontwaardigd reed ik weg - voor het eerst in mijn leven was ik uitgelachen door mijn 'kleine lieve onschuldige' knurretje - dit moest ik even verwerken.
Aangekomen bij de gym dook Kay onmiddelijk op het speelgoed in de hoek van de gang. Cedric, van muziekles, bleek ook naar de zelfde les te gaan. Gezien Bendert altijd met Kay daar naar toe gaat stelden zijn ouders zich aan mij voor. Nadat ik had uitgelegd waarom Bendert er niet was (Bendert 'doet' muziek en ik sport) trok ik zijn schoenen uit en wilde met Kay naar binnen gaan.
Helaas, zelfs Cedric kon hem niet verleiden. Kay liep luid brullend weg, bang voor alle nieuwe gezichten. In de zaal gekomen weigerde hij te gaan zitten naast de kinderen. De instructice zei dat het misschien beter was als ik samen met Kay wat meer naar achteren ging. Kay liep onmiddelijk naar de deur. Terug naar het speelgoed. In de gang gekomen stonden 2 mannen van de vorige les te kletsen. Toen ze Kay zagen begonnen ze te lachen - dat gymen is ook helemaal niets voor jongens. Heb je ooit een sollicitatiegesprek gehad waarbij gevraagd werd of je een koprol kon doen... Ik liet ze maar praten. Terug in de les was Kay even geinteresseerd bij het uitdelen van rackets en ballonnen. Ook het doen van een koprol vond hij best wel spannend. Bij de brug met de ongelijke leggers kwam hij knel te zitten. En de evenwichtsbalk was een beetje te ingewikkeld. Verder vond hij het na een half uur genoeg en wees hij naar het raam onder luid roepen "uit, uit".
Ik was blij toen de les afgelopen was. Voor Kay is het wel goed maar ik was helemaal uitgeput..

zaterdag 15 december 2007

Muziekschool

De muziekschool is weer begonnen (in september waren we hem vergeten in te schrijven). Kay gaat de komende weken zaterdagochtend met Bendert op pad en ik kan lekker - uitslapen - ..

Zie ook de muziekles van vorig jaar.



donderdag 13 december 2007

Schoolfoto

Het was weer tijd voor een "schoolfoto", hier de resultaten. Zie ook de foto en klassefoto van vorig jaar.

maandag 10 december 2007

Rust

Vanochtend werden we rond half negen wakker en draaiden we ons lekker om, om pas rond tien uur op te staan en aan een rustig en uitgebreid ontbijt te beginnen met warme broodjes en de kranten van zaterdag onder handbereik.

Wat klopt hier niet? Wat mist hier? Dit was onze eerste zondag ochtend zonder Kay. Hij was aan het logeren bij Wicher en Tineke, die weer in Amsterdam in het huis van Koosje zaten. Voor het eerst in 21 maanden konden we uitslapen. Wat een heerlijkheid... We hadden het uitslapen ook wel nodig wat de avond erviir hadden we ons gebrek aan bioscoop bezoek aangevuld met twee films (de eerste was niet echt een success. Ging over een meisje dat abortus pleegde in Roemenie).

Hoe vond Kay het logeren? Prima - hij ging keurig netjes zonder morren slapen en was aan een stuk door tot acht uur aan het snurken. Dit terwijl hij bij ons de voorgaande nachten behoorlijk aan het spoken was geweest. Ook W&T vonden het erg leuk. We werden zelfs toen we hem op wilde halen gebeld dat Kay aan zijn middagdutje begonnen was en ze wel weer zouden bellen als hij wakker was...

donderdag 6 december 2007

Sinterklaas 2007

Ik ga maar niet vertellen wat voor een enorme hoeveelheid kadootjes Kay gekregen heeft. Zelfs op het kdv was aan hem gedacht. Van Wicher en Tineke kreeg hij o.a. 2 Pippi Langkous poppen en 2 Paulus de Boskabouter DVD's .


maandag 3 december 2007

Waterpokten

Voor al die mensen die ongerust zijn over Kay's gezondheidstoestand: de waterpokken zijn verleden tijd en er is bijna geen rood vlekje meer te zien.

De evolutie van een woord

Het is grappig om te zien hoe sommige woorden zich langzaam bij Kay ontwikkelen. Een woord waarmee hij ons iets duidelijk probeerde te maken was "whaaaawhaaaaawhaaaaaa" en dat kon hij al toen hij nog maar een paar minuten oud was. Pas deze zomer is dit veranderd in "glllglll", een paar weken geleden werd dit "moot" of "meuk" en vandaag werd het "meulk". Nog even en het wordt duidelijk "melk" waar hij om gaat vragen.

Wel zie je dat hij eerst van het zeer algemene "whaawhaawhaa" voor "honger" (of zelfs "dit is niet ok"), naar het meer specifieke "glllglll" voor "dorst", via het nog specifiekere "moot" voor "brood met melk", met een omweg langs "meuk", uiteindelijk met z'n "meulk" al heel dicht bij het algemeen aanvaarde "melk" terecht komt. (Zolang hij maar niet doorschiet naar "mag ik een heerlijk glaasje door koeien geproduceerde emulsie van vetdruppels in water?")

woensdag 28 november 2007

Waterpokken

Afgelopen donderdagavond was het zover - alle kinderen in de groep hadden het inmiddels al gehad.. de waterpokken. Even had ik nog gehoopt dat de muggenbult invasie van een aantal weken geleden misschien toch stiekum iets anders was... maar nee..
Aanstichter van dit alles was Okke die opeens met een knal rood pukkelkoppie en een blauwe neus op het kdv verscheen. Zelfs door zijn witte haren waren de rode vlekken te zien.
Gelukkig is Kay er niet zo erg aan toe - dacht ik donderdag. Vrijdag zag ik per uur een nieuwe rode vlek/pukkel verschijnen en die avond had hij koorts en ook de zaterdag was een en al ellende. Het zielepietje kon alleen nog maar huilen, bij zijn moeder op de bank zitten, geknuffeld worden en naar Pippi kijken. Hij wilde zelfs niet meer eten.
Zondagavond zijn we ondanks alles toch naar Tatin (kindvriendelijk, met kindermenu en speelhoek) gegaan voor een eetafspraak met M&M.
Maandag was Kay nog suffig maar was er geen sprake meer van nieuwe rode plekjes. Alleen 's avonds en 's nachts wilde hij, zoals de afgelopen 4 nachten, niet slapen. Gevolg was dat Bendert en ik gisteren zo moe waren dat we bij thuiskomst volledig instortten. Het is duidelijk dat de zieke Kay gezorgd had voor een complete uitputtingslag (dit is zelfs erger dan tijdens het krijgen van zijn tanden) bij zijn ouders. Gelukkig was Tineke er vanochtend om voor Kay te zorgen zodat wij met onze slaperige hoofden met een gerust hart weer aan het werk konden gaan...

zondag 18 november 2007

Zwaar weekend

Het was een zwaar weekend voor Kay. Afgelopen vrijdag werd hij meegesleept naar Bente waar hij duidelijk, de volgens orineel New Orleans recept bereidde, Gumbo op prijs stelde. Na gegeten te hebben keken we naar een video over New Orleanse muziek. Kay begon met zijn hoofd te wiebelen en met zijn beentje op de grond te 'trommelen' zodra hij een leuk stukje hoorde. Waarop Bente vol goede moed aangaf dat we binnenkort toch maar eens langs moesten komen in New Oreans.
Een half jaar geleden konden we hem na het eten te slapen leggen (en het maakte niet zo veel uit waar). Dat zit er niet meer in. Erger nog, om kwart voor negen gaf Kay duidelijk aan dat hij wilde vertrekken. Hij ging voor de deur staan en zei hij: "uit - jas - autoos". Ons reste niet meer dan snel de jassen aan te doen en naar huis te gaan. Weg sociaal leven...
Bij thuiskomst was Kay al in diepe slaap gevallen. Hij werd niet eens wakker bij het naar binnen dragen. Zelfs bij het uitkleden en in bed leggen deed hij geen oog open zo moe was hij.

Zaterdag gingen we naar Den Haag want Annemarie vierde haar verjaardag. We waren vroeger gegaan, omdat we nog even wilden winkelen. Op de terugweg kwamen we toevallig de haagse Sinterklaasoptocht tegen (dus dat heeft Kay ook voor het eerst 'Klaas' "in het wild" gezien, alhoewel hij het meest blij was met de paarden die mee liepen). Bij Annemarie heeft hij zich eerst helemaal vol lopen stoppen met al het lekkers op tafel, net in het bereik van z'n grijphandjes (voorzover wij hem daar een kans toe gaven) en vervolgens paste weer z'n vaste verleidingstrucs toe op alle aanwezigen. Na anderhalf uur was de fut er duidelijk uit (hij begon 'uit, uit' te roepen). We voelden aan dat het nu echt tijd was om naar huis te gaan.

Zondag weer een lange rit. De ouders van Jitske hadden Kay al een tijdje niet gezien, dus richting Welsum. Gelukkig hadden Wicher en Tineke een mini-overall aangeschaf, want hij moest een hoop werk doen. Eerst lachte hij zich een deuk toen Wicher bladeren oppakte en die omhoog gooide zodat ze op z'n hoofd vielen; hij moest zelfs zo lachen dat hij af en toe omviel. Vervolgens ging hij met kruiwagen en schep aan de gang. Ook heeft hij de kippen en het paard eten gegeven. En binnen de katten in de keuken geknuffeld. Na het eten gingen we terug. De hele weg naar huis lag hij te slapen, uitgeput van alle belevenissen.

maandag 12 november 2007

Zinnen van 3 woorden

Al enige tijd kan Kay twee woorden aan elkaar koppelen, zoals "mama weg" of "tuig weg" (vliegtuig weg). Maar toen ik hem vanmiddag de keuze gaf wat hij op brood wou, appelstroop of chocoladepasta, wees hij op de chocolade pasta met de woorden "die op brood". Dit was voor het eerst dat hij een (begrijpelijke) zin met meer dan 2 woorden uitsprak.

zondag 11 november 2007

Te klein voor Sint Maarten

In de buurt wordt Sint Maarten gevierd - een gebruik wat ik uit mijn jeugd wel kende, maar Jitske helemaal niet. Op het platteland heeft het weinig zin om langs de deuren te gaan voor snoep met een lampionnetje, al die boerderijen liggen veel te ver uit elkaar.
Dit jaar hadden we van Kay's oma een electrisch lampionnetje gekregen. Die had je in mijn jeugd niet, als het hard woei ging je lampion in de fik. Dus vonden we het wel een leuk idee om Kay op pad te sturen (ver hoefde hij niet, het was al voldoende om bij onze onderburen Egge en Wietse aan te bellen).

Kay vond het maar niks. De lampion was eng (of te zwaar) en hij liet 'm constant los . Nadat Wietse had open gedaan en Kay een snoepje kreeg, waar hij geen raad mee wist (uiteindelijk heeft hij het maar aan Egge gegeven), was zijn eerste gedachte 'ik wil naar binnen'. Een liedje zingen zat er al helemaal niet in..
Op naar volgend jaar. Dan zal st. Maarten wel anders zijn.

maandag 5 november 2007

Fantasie op hol

Sinds een paar weken krijgt Kay steeds meer fantasie. Vroeger had je het idee dat hij aan het uit proberen was wat er allemaal met het speelgoed kon door ermee te gooien of op te gaan staan. Zie ook 'Oeiikgroei': verschillen tussen jongens en meisjes'.
Toen ik hem daarnet echter uit bed haalde, zat hij met z'n grote zwarte panter op schoot terwijl hij die kusjes gaf en aaide. Toen ik er bij kwam zitten maakte hij duidelijk dat ik de "poes" ook moest aaien (door m'n hand te pakken) en ook een kus moest geven (door een kus-mondje te maken). Vervolgens pakte hij z'n lapjespoes en hij liet de panter en de poes elkaar kusjes geven. Nu zit hij samen met de panter en de poes voor de TV Pippi Langkous te kijken.

zaterdag 3 november 2007

Dag 8 - el parque es cerado por un año debido a el fuego

Het was alweer onze laatste dag. Gelukkig hoefden we niet om 12 uur uit te checken (er waren zo veel appartementen vrij gekomen door de stroomstoring eerder die week). Dus konden we de huurauto tegen een uur of één terug brengen. Het plan was om naar Palmito´s park te gaan. Daar om 9 uur aangekomen stond er een groot hek voor de parkeerplaats. Snel de gidsen gepakt; degene waar we ons op gebaseerd hadden zei 9 uur, de andere zei echter half 10. Dan maar wachten; toen we er zo'n 5 minuten stonden kwam er een mannetje aanlopen, op onze vraag wanneer het park open zou gaan was zijn antwoord: "un año". Vanwege bosbranden in het gebied zo het park voorlopig niet open gaan.

Dan maar over naar plan B: we gingen naar de Jardin Canario. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan - de hele vakantie hadden we op onze TomTom kunnen vertrouwen, maar deze tuinen stonden er niet in. Bij de omschrijving stond al dat ze moeilijk te vinden zouden zijn (dus hadden ze het maar achterwegen gelaten een adres er bij te zetten). Aangezien overal bordjes naar stonden in Gran Canaria, dachten we niet dat het een probleem zou zijn. Uiteindelijk is iemand uit de buurt voor ons uit gereden. Toch was al dit gezoek wel de moeite waard. Het park was schitterend met overal verschillende soorten planten en bomen. Zo had Gran Canaria er vermoedelijk uitgezien toen de Spanjaarden aankwamen en voor dat de bosbranden van juli.

Ook het verhuurbedrijf was moeilijker te vinden dan gedacht. Kay en Jitske dus maar terug gebracht naar het appartement zodat Kay nog even kon zwemmen en daarna rustig kon gaan slapen.
Toen ik eindelijk het verhuurbedrijf had gevonden bleken ze van 13:00 tot 16:45 dicht te zijn - dat was wel een issue aangezien ons appartement nog een behoorlijk eind van het verhuurbedrijf af was en wij om 17:20 met een bus opgehaald werden. Gelukkig was het een minder groot probleem dan gedacht - met een taxi was ik zo weer terug en de bus was 20 minuten te laat.

Op het vliegveld aangkeomen werden we geconfronteerd met wat we bijna hele vakantie hebben kunnen ontlopen: Nederlanders (vakantie meteen voorbij). Voor de bagage incheck moesten we lang wachten; er stond een enorme rij. Kay's opblaasbal gepakt en naast de rij met Kay gaan voetballen (hij werd nog wel bijna omver gelopen door een horde idiote hollanders toen er naast ons een andere balie open ging). Na de incheck voor Kay nog snel speelgoedvliegtuig gekocht.
Nadat we met de bus naar het vliegtuig gereden werden en daar uitstapten ging Kay opeens 'hyperend' tekeer bij het zien van het "tuig". Waar andere kinderen gaan huilen bij het opstijgen, begon onze kleine thrillseeker breeduit te lachen. Even later was de fut er ook bij Kay uit en sliep hij bovenop zijn moeder in (dit terwijl we nog wel een extra stoel hadden gekregen).

vrijdag 2 november 2007

Dag 7 - la venguera de Las Palmas

Vandaag was de bestemming Las Palmas. We hebben het "Casa de Colon" bezocht (waar Columbus op weg naar Amerika een paar weken gelogeerd heeft) - een erg mooi coloniaal gebouw. Daarna nog de kathedraal gezien en het archeologisch museum.
Als laatste zijn we door de 'Kalverstraat' naar een plein gelopen waar Kay nog een tijd op een speelplaatsje gespeeld heeft. Nog even snel geluncht en toen weer terug naar het appartement.

's Avonds hartige maccaroni met canarische kaas gegeten en als toetje weer een nachtelijke strand wandeling met Kay op de schouders gemaakt.

donderdag 1 november 2007

Dag 6 - nunca he visto esta mucha arena

Vandaag was het, volgens onze reisgidsen, allerzielen en zijn we naar Teror gegaan: het religieuze centrum van het eiland. Het was geen allerzielen maar allerheiligen, maar goed. Niet de eerste keer dat de reisgidsen er naast zaten. In het verleden kochten we de Lonely Planet, maar dat leek ons deze keer een overkill voor het kleine Gran Canaria.
In Teror was een markt en de binnenstad was afgezet voor autoverkeer dus kon Kay rond rennen. Na een pleintje bezocht te hebben vernoemd naar de vrouw van Simon Bolivar (die in Teror geboren was) zijn we vrij snel vertrokken naar de Cenobio de Valerón, grotten die door de Guanches gebruikt werden voor graan opslag. Hierna weer terug naar het appartement, waar we het (bijna prive) zwembad in doken en genoten van de rust.

Kay was nog niet erg moe en daarom gingen we laat in de middag richting de Dunas de Maspalomas. Dit is een duingebied te vergelijken met de Sahara (volgens onze fantastische reisgidsen). Aangekomen was het inderdaad een indrukwekkend duin landschap. Kay hadden we in de rugdrager gehesen met z'n emmer en schepje. We liepen het begroeide gedeelte in en al snel kwamen we er achter dat het pad dat wij hadden gekozen rechtstreeks het nudistengedeelte in ging. We zagen overal naakte mannenlijven boven de bosjes verschijnen. Het was duidelijk het homo cruise gebied van Gran Canaria. Toch niet helemaal de plek die we in gedachten hadden om Kay met schep en emmer los te laten. Snel sloegen we af in de richting van de zee. Na een tijdje werd de begroeing minder en vonden we een fatsoenlijke duintop. Kay vond 't fantastisch, zo veel zand had hij nog nooit tot z'n beschikking gehad; hij bleef maar scheppen. Toen de zon uiteindelijk onder was ging hij onder luid protest mee. 's Avonds in terug in het appartement Paella met Chorizo gegeten en uitgeput naar bed gegaan.

woensdag 31 oktober 2007

Dag 5 - ¡dejado haya luz!

Vandaag wilden we gaan wandelen. We besloten om naar de Roque Nublo te gaan. Eerst bezochten we een museum 'El Mundo Aborigen'. We waren al op dag 2 langs gereden en hadden ons voorgenomen om dit museum over de Guanches te bezoeken. We waren de eerste (en enige bezoekers) en op zich hadden ze wel hun best gedaan, maar de nagebouwde hutjes met etalagepoppen er in waren niet echt overtuigend. Hoogtepunt voor Kay waren echter de varkens en geiten.

Daarna door naar Roque Nublo - 't was snel duidelijk dat dit niet zo'n rustige wandeling zou worden als in de Bandama Krater. Aan het begin van de wandelroute stonden zeer veel auto's geparkeerd. Het indrukwekkende landschap liet je snel vergeten dat je niet alleen was. Eenmaal boven had Kay het al snel weer naar z'n zin (overal steentjes).
Omdat het gisteren nogal zwaar was geweest gingen we relatief vroeg terug. Bij aankomst deed de stroom het nog steeds niet. Maar Kay kon het zwembad in en ging daarna rusting slapen.
Tegen de avond hebben we toch maar de reisleiding gebeld om uit te zoeken of zij wisten hoe lang de "stroomstoring" zou duren. Het bleek dat wij de laatsten waren die nog in het complex zaten. Alle anderen waren in de loop van de dag al overgeboekt. Het enige wat ze ons aan konden bieden was een ander hotel, maar dat was niet aan het strand en had geen zwembad. We twijfelden.

Ik naar de receptie, of ze al wat meer konden vertellen (het personeel had het duidelijk zwaar gehad - er stond nog een dronken engelsman uit te checken en de receptioniste zei dat er mensen waren geweest die de sleutels boos over de balie hadden gegooit). Het goede nieuws was: er stond een auto van het energie bedrijf voor de poort. Het betere nieuws was dat na een halfuur er weer licht brande bij de receptie (maar nog niet in ons appartement). Wij dus maar weer naar een restaurant in de buurt van het appartement. Dit was duidelijk een mindere keuze dan het restaurant van gisteren. Niet zo zeer vanwege het eten, wel omdat dit restaurant geen aquarium had. Kay ging zich dan ook snel vervelen. Daardoor hebben Jitske en ik ons hoofdgerecht "gescheiden" moeten eten, omdat steeds een van ons achter Kay aan moest lopen.

Alles werd goedgemaakt toen we terug kwamen in het appartement: er was weer stroom! Voordeel van de stroomstoring bleek wel te zijn dat er van de 93 appartementen waarschijnlijk nog maar 5 bezet waren - het was dus heerlijk rustig op het complex de volgende dagen.

dinsdag 30 oktober 2007

Dag 4 - ¿dónde están los delfines?

Vandaag wilden we Kay dolfijnen laten zien - er schijnen dolfijnen en zelfs walvissen rond de Canarische eilanden te zwemmen. Wij 's ochtends naar Puerto Rico om van daar met een boot de zee op te gaan. Puerto Rico lijkt alleen maar uit de grond gestampt te zijn voor de toeristen - de heuvels om de baai zijn bezaaid met witte mega-appartementencomplexen.

Schepen genoeg in de haven, allemaal beloofden ze je naar de dolfijnen te varen. We boekten snel een tocht. Eenmaal uit de haven konden we de gevolgen van de storm de nacht tevoren goed voelen. Gelukkig voeren tegen de golven in dus viel het allemaal wel mee. Kay vond het prima en helemaal in zijn element, met z'n haar in de wind stond hij voorop het schip. Na een half uur varen was er nog geen dolfijn gespot, na een uur nog steeds geen dolfijn te zien en na anderhalf uur nog steeds niets. Uiteindelijk gingen we richting haven zonder een dolfijn gezien te hebben. Binnen de kortste keren moesten er plastic zakken aanrukken voor de passagiers; ook wij werden wat stilletjes. Misselijk stapten we uit. Bij de haven nog wat(erg smerige) tapas gegeten. Daar besloten we, om de teleurstelling te verzachten, een rondje om het eiland te gaan rijden.

De westkust van het eiland is zeer ruig en desolaat. Ook bleek weer eens dat Kay niet zo van bergwegen houdt; we konden het een en ander opruimen en schoonmaken (gelukkig was hiervan al snel niets meer te ruiken). We reden naar de Valle de Agaete, wat in de de reisgidsen werd aangemerkt als "een van de hoogtepunten" - dat viel een beetje tegen. De vallei was droog en dor, waarschijnlijk had deze te lijden gehad van bosbranden. Na een tijdje rondgereden te hebben kwamen we in heerlijk geurende ceder bossen waar we nog even gewandeld hebben.

Vervolgens zijn we via de noord- en oostkust terug gereden. Bij thuiskomst was het donker, veel donkerder dan normaal. De stroom in het complex bleek afgesloten te zijn. Dus geen licht (behalve kaarslicht), we konden niet koken en het water uit de douches was koud. Uit "nood" zijn we toen maar in een restaurant gaan eten. Gelukkig was er een aquarium achter onze tafel. Kay vermaakte zich prima: Nee, Kay geen vissen uit het water pakken. Ja, de vis op mamma haar bord is een dooie vis en de vis in het aquarium is een levende vis. vis.. vis..

maandag 29 oktober 2007

Dag 3 - los perdidos de la caldera

's Ochtends begonnen we met ons inmiddels ontstane ochtendritueel: Kay werd rond 6 uur wakker, we haalden hem uit bed en legden hem tussen ons in, zodat we toch nog het idee hadden dat we nog een beetje uit konden slapen (we konden zo namelijk "wel" tot 7 uur blijven liggen). Vervolgens ging ik voor Kay brood en melk maken, waarbij Kay het erg leuk vond dat de magnetron, waar z'n melk in opgewarmd werd, ping deed ("I see you've got out the machine that does 'ping'."). Vervolgens ging Jitske met Kay (+ schep en emmer) richting strand en ik er even later achteraan met ontbijt, om zo naar de opgaande zon te kijken. Daarna begon het "dag programma".

Vandaag gingen we wandelen in de Caldera de Bandama. Eerst bezochten we het uitzichtspunt boven de krater waar we een tweede ontbijt aten (dat krijg je er van als je om 6 uur opstaat). Vervolgens ging Kay in de rugdrager (hij wordt met z'n 15 kilo een behoorlijke last) en daalden we af naar de bodem van de krater.

Op de bodem aangekomen wou Kay niet meer weg. Er lag allemaal grind en dat was veel te leuk (oppakken en laten vallen, oppakken en laten vallen, enz.). Het feest was helemaal compleet toen we ontdekten dat er ook nog een ezel in een krakemikkige schuur stond. Overigens het enige teken van leven dat we die ochtend zagen op twee andere wandelaars na die we op de terugweg tegenkwamen.

Eindelijk was Kay uitgespeeld en konden we weer verder. De tocht die we volgden gaf aan dat je rond de krater kon lopen. Waarschijnlijk was er het een en ander veranderd, of hadden we een verkeerde afslag genomen, maar het pad liep opeens dood. Nadat we eerst nog een grot hadden gevonden zijn we maar via de zelfde weg teruggelopen en (moeizaam) omhoog geklommen. Blij dat we toch heelhuids uit de krater kwamen hadden we alleen nog maar fut om eten in te kopen en zijn snel terug naar het appartement gegaan. Kay heeft nog gezwommen waarna hij ging slapen. 's Avonds een lauwwarme rijstsalade met tonijn gegeten gevolgd door een nachtelijke strandwandeling (wat Kay erg spannend vond vanwege de harde wind).

zondag 28 oktober 2007

Dag 2 - los países interiores

Vandaag wilden we een auto huren. Iets makkelijker gezegd dan gedaan, de autoverhuurder bij ons in de straat was dicht (geen hoogseizoen meer). Daarom zijn we maar een stuk langs het strand gaan lopen richting Playa del Ingles, met als uiteindelijk doel de duinen bij Maspalomas.

Halverwege, toen de uitputting toe begon te slaan (vooral bij degene die Kay aan het dragen was), kwamen we een bordje van een autoverhuurbedrijf tegen. Het bezoek aan de duinen stelden we uit en nog geen 15 minuten later zaten we in ons huurautootje met Kay achterin en waren we op weg het binnenland in.

Het binnenland is indrukwekkend door het landschap dat droog, ruig en bergachtig is; Kay keek z'n ogen uit. Via Artedara reden we naar Fataga, van daar naar San Bartolome de Tirajana, naar Santa Lucia de Tirajana. Hierna zijn we kort van de route afgeweken om het Fortaleza Grande te bezoeken; dit was de grot waar de Guanches hun "last stand" hadden tegen tegen de Spaanse bezetters.
Hierna door naar Agüimes, waar we een tussenstop maakten om lekkere taartjes aten. Kay liep (natuurlijk) te sjansen met het personeel van het café waar we zaten. Daarna weer langs de kust terug.
's Middags gingen we met Kay zwemmen in het zwembad, wat wel wat koud was. Het duurde daarom wel even voordat hij echt het water in ging, maar toen hij er eenmaal in lag wou hij er eigenlijk niet meer uit. Daarna naar bed en 's avonds heeft hij met ons mee gegeten (spagetti bolognese, maar dan met chorizo, van Bendert).

zaterdag 27 oktober 2007

Dag 1 - naar Gran Canaria

Na de koude nederlandse "zomer" waren we toe aan een weekje vakantie. Via "een niet nader te noemen reisorganisatie" boekten we een last minute naar Gran Canaria. We werden meteen al voor vertrek al geconfronteerd met de nadelen; de vlucht bleek om een onmogelijke tijdstip. We moesten om 3 uur 's nachts op staan om om 5:50 het vliegtuig te pakken (nog geluk dat we dicht bij schiphol wonen).

Het vakantie gevoel kregen we nog niet echt te pakken tijdens de Transavia vlucht, waar we alleen maar tussen nederlanders zaten (de vlucht naar Hong Kong was wel wat anders). Aangekomen op het vliegveld in Gran Canaria (rond 9:00 locale tijd) werden we opgewacht door een nederlandse host & hostes die ons in een bus laadden en "volledig wegwijs" maakten. Oftewel we kregen een envelop met daarin informatie over zaken als: stranden stranden stranden, "pas op in Las Palmas voor boefjes", "huur niets/doe geen excursies zonder medebemoeienis van de hostessen", etc. Niet iets voor ons dus. Gelukkig voor ons was het over zodra we in het appartementencomplex kwamen in Playa del Aguila. Het complex stond vol met palmbomen, lag aan het strand en was erg mooi aangelegd. Zeker kleinschaliger als we het vergeleken met de hotels die we om ons heen zagen.

Kay had de hele dag al brood lopen eten en rozijntjes en abrikozen, waardoor hij niet zo geinteresseerd meer was in avondeten. In het restaurant kwamen we er achter dat het in G.C. heel normaal is om "all in" te zitten; iedereen die "all in" had geboekt liep "gebrandmerkt" met een rood armbandje rond, wij waren zo'n beetje de enigen zonder.

Na het eten ging Kay vrij snel slapen, 't was ook een heftige dag voor hem geweest in het vliegtuig, in de bus, naar het strand, in het zwembad.

maandag 22 oktober 2007

Wandelen

Volgende week gaan we op vakantie en we willen de rugdrager weer mee nemen. Dus hebben we hem dit weekend gebruikt voor een wandeltochtje door het bos. Met dit herftsachtige weer een goed plan, dachten wij. Aangekomen in het bos was Kay helemaal gelukkig bij het zien van de rugdrager waar hij zo vaak in gezeten had in Italie en Hong Kong. Snel werd hij er door Bendert in gezet en gingen we op pad. Na ongeveer 5 minuten gelopen te hebben kwam Kay erachter dat hij kon staan. De volgende 10 minuten ging hij, onder luide lachsalvo's, op en neer in de rugdrager. De vogeltjes waren inmiddels gevlucht op zodanige hoogte dat ze met het blote oog niet meer zichtbaar waren. Na 10 minuten gesprongen te hebben kwam Kay er achter dat hij het toch best wel saai vond zo dat bos en begon hij aan de haren van Bendert te trekken. Nadat Bendert hem duidelijk had uitgelegd dat dit niet echt prettig was vervolgden we onze weg. Kay was inmiddels een beetje geirriteerd geraakt en begon ' uit, uit' te roepen. Ik probeerde er nog iets van de maken door zijn favoriete liedje ' met de vingertjes, met de vingertjes, met de platte hand etc.' te zingen maar het mocht niet baten. Kay had genoeg van het gehobbel.

We stopten (hadden inmiddels zo'n 20 min. gelopen) en Kay stapte uit. Het eerste wat hij deed was onmiddelijk naar zijn moeder lopen met de handjes in de lucht. Ik pakte hem om en droeg hem een paar stappen, zette hem op de rond en zei tegen hem dat hij toch echt zelf moest proberen te lopen, anders ging hij de rugdrager weer in. Bij het horen van het woord rugdrager begon hij luid te huilen wat ons een aantal verstoorde blikken van toevallig op dat moment langskomende wandelaars bezorgde (geen mens te zien in dat bos, behalve natuurlijk net op dat moment). Gelukkig had ik nog wat ontbijtkoek in mijn tas en gaf hem een stuk koek. Het lukte. De manier om Kay vooruit te krijgen was hem een stuk geven en dan snel naar voren lopen waarna Kay luid roepend naar mij toe kwam lopen. De koek ging op en Bendert nam Kay op zijn schouders. Zo zijn we snel naar huis gegaan. Was hij nog maar klein...

zondag 14 oktober 2007

Apenheul

Vandaag bij Ramses geweest in Apeldoorn. Het was zulk mooi weer dat we een paar uur eerder richting Apeldoorn gingen om ook naar de Apenheul te gaan. Het begon goed: ik kon gratis parkeren met m'n nieuwe hybride lease auto (die ik net de dag ervoor had opgehaald). Binnen de Apenheul viel het niet mee, de herfstvakantie was begonnen dus waren alle gezinnetjes uit de wijde omtrek op hetzelfde idee gekomen. Per aap waren er gemiddeld zo'n 15 ape-kijkers.
Tijdens de lunch moesten onze verwende grootsteedse smaakpappillen het stellen met patat en kroket (Kay gaf de voorkeur aan z'n boterham met appelstroop). Vlak bij de uitgang was het hoogtepunt van de middag. Geen bavianen, doodskopapen of gorilla's maar de draaimolen. Kay vond het zo leuk dat hij na de eerste keer in luid brullen uitbarstte omdat hij er afmoest; gelukkig was het op de draaimolen (in tegenstelling tot de rest van het park) niet zo druk zodat hij nog een keer mee mocht. Ondertussen had Ramses gebeld en gingen we richting uitgang.

Ramses werkte vroeger bij het bedrijf waar ik werk en tegenwoordig bij het bedrijf waar Jitske werkt. Dat was opzich al een goede reden om weer eens een keer af te spreken. Bovendien was Ramses ongeveer 4 maanden voor ons vader geworden van Ray (officiëel heet z'n zoontje Ramses en werd in het begin Ray genoemd, maar nu wordt hij Ramses genoemd - om niet nog verwarrender te worden noem ik 'm hier maar Ray).
Het was vrij snel duidelijk dat Ray en Kay zoiets hadden van "jij bent wel OK" - Ray gaf stokjes aan Kay, waarop Kay weer steentjes terug gaf. Tijdens de gezamelijke boswandeling hielden de heren elkaar goed in de gaten, want wat de een deed vond de ander ook interressant en vice versa. Het is grappig om te zien dat de uitdrukkingsvaardigheid van Ray is net iets beter is dan die van Kay. Ook probeerde hij net wat vaker contact te leggen. Tijdens het eten was niets van het leeftijdsverschil te bekennen. Ons grote vreetzakje lepelde achter elkaar de indiase curry naar binnen. In tegenstelling tot Ray die na een paar happen zoiets had van 'geef mij maar boerenkool met aardappeltjes'.

woensdag 10 oktober 2007

Grote jongens hebben geen speen

Op voorschrift van het consultatiebureau krijgt Kay sinds vrijdag geen speen meer! De eerste dagen is hij wat moeilijker en met meer protest naar bed gegaan. Maar ook als hij midden in de nacht wakker wordt heeft hij geen speen meer nodig.
Op de creche maakten ze zich gisteren nog wel wat zorgen. Vooral omdat de andere kinderen wel met speen slapen. Gelukkig was Kay inmiddels aan zijn nieuwe leven gewend; hij scheen mopperend naar bed te zijn gegaan maar toen hij in bed gelegd werd viel hij redelijk snel in slaap.

vrijdag 5 oktober 2007

Consultatie burau met 19 maanden

Gisteren moest Kay weer op apel komen bij het consultatie bureau. Qua lengte (85,5 cm) voldeed hij keurig aan zijn "curve" (iets boven het gemiddelde), maar z'n gewicht (14,1 kg) was "reden voor zorg". 14 kilo was "wat aan de zware kant" voor een mannetje van 19 maanden.
Dus vanaf nu is hij aan het sonjabakkeren en montinjakken. Het valt allemaal wel mee, 't is meer een "strenge" instructie voor onderandere de creche zodat hij daar geen verkeerde dingen eet en ze hem vooral veel water laten drinken (3 boterhammen als lunch is iets te veel). Eind conclusie van de arts was teminste wel, terwijl ik stiekem keek wat ze in de computer invoerde, dat Kay "een vrolijk mannetje" is. Ondertussen had hij het keukentje onderzocht (lees "gesloopt") door de wasbak eruit te halen. En had hij ons allemaal kopjes thee gegeven.

Een tweede instructie die we kregen was dat het "beter was" als hij geen speen meer kreeg. Gisteren avond was het dan ook groot drama toen we Kay naar bed brachten. Hij bleef lang brullen, maar uiteindelijk ging hij na ongeveer een half uur (en een voetmassage) toch slapen. Met Jitske afgesproken dat zij er 's nachts uit zou gaan als hij wakker zou worden (ook omdat vrijdag Jitske´s mamma-dag is en ik gewoon moest werken). Gevolg was dat ik vanochtend wakker werd en Kay me triomfantelijk aan keek terwijl hij tussen ons in lag. Gelukkig is hij vanavond al makkelijker gaan slapen; en nu maar afwachten of hij morgenochten weer tussen ons in ligt.

Als laatste kreeg Jitske nog een foldertje in haar handen geduwd met een opvoedcursus voor allochtone vrouwen (de arts had even geen andere..) omdat ze vond dat Kay wel een jongetje was dat grenzen nodig had. Na instemmend ´ja´ geknikt te hebben maakte we dat we wegkwamen voordat ze met nog meer ´adviezen´ kwam. Gelukkig was dit voorlopig het laatste bezoek.

vrijdag 28 september 2007

Tsjisse

Op het aankleedkussen, waaranders - de plek om eens flink te knuffelen en tegenwoordig diepgaande gesprekken te voeren - waren Kay en ik de ochtend aan het doornemen. Het begon met 'boem-kay-au' (Kay was inderdaad weer eens op zijn hoofd gevallen).
Daarna zei ik voor de grap 'jij bent Kay' Kay zei zijn naam. Vervolgens zei ik 'en wie ben ik, ik ben Jitske, wie ben ik?' en wees daarbij naar mezelf. Kay staarde in zijn boekje - keek me ongeinteresseerd aan en zei alsof het de gewoonste zaak van de wereld was 'Tsjisse' . Vol stomme verbazing keek ik hem aan. Hij zegt zomaar mijn naam. Hij weet wie ik ben! Ondanks dat hij mij nog steeds 'pappa' noemt en alle leidsters op de creche 'mamma'.

Prinsen- en prinsessenbal

Gisteren werd door het kdv, een Prinsen en Prinsessenbal georganiseerd. Alle kinderen werden als prinsje of prinsesje verwacht. Natuurlijk hoorde ik het als echte moeder pas 2 dagen voor het feest dat er ook verkleed moest gaan worden...
Probeer dan maar wat te verzinnen. Voor meisjes is dat een stuk makkelijker dan voor jongetjes. Overal kun je cinderellajurkjes kopen. Prinsenpakjes zijn nergens te bekennen en om hem nu een indianen-outfit aan te geven tussen al dat roze en tule.
Na rond gesmst te hebben kreeg ik van Sanne een smsje 'we hebben wat gevonden, kom maar halen'. Die avond ging ik vol spanning naar haar toe. Bendert had het al over zijn woenstijnsjaal die Kay eventueel om mocht en hij wilde ook wel de naaimachine van zolder halen. Sanne vertelde dat een collega onder haar bureau gedoken was, had daar een capeje gevonden (duidelijk iemand met ook een zoontje), op de kast vonden ze een bijpassende muts en met 2 sjaals was het helemaal af. Na toevoeging van het Chinese pakje uit Hong Kong, zie hier het resultaat. Kay stal de show en kon niet genoeg krijgen van alle aandacht...

vrijdag 21 september 2007

aan/uit en ja/nee en binnen/buiten

Opeens is Kay tegenstellingen gaan begrijpen. Sinds een aantal dagen ziet hij het verschil tussen 'ja/nee', 'aan/uit' en 'binnen/buiten'. Het maakt het communiceren een stuk makkelijker. Enkele voorbeelden:
- Ga je mee naar boven (gebaar voor slapen met snurk geluiden) - neee
- 'Wil je naar buiten?' (als hij op zijn aankleedkussen ligt en eigenlijk op het punt staat naar bed te gaan) - 'ja'...
- Kay, geef is hier - nee!
- Speeldoos staat aan - Kay roept 'uit', als we de speeldoos uit zetten begint Kay lachend te gillen ' aan, aan'.

zaterdag 15 september 2007

Hoofd, neus, oren, ogen

Vanavond op het aankleedkussen bleek dat onze Oliebol weet waar zijn hoofd, neus, oren en ogen zitten. We vroegen hem waar z'n hoofd was en onmiddelijk legde hij zijn 2 handen op zijn bolletje. We vroegen waar zijn neus was en zonder aarzeling ging z'n wijsvinger in z'n neus. Met het vinden van z'n oren had hij ook weinig problemen.
Toen we vroegen waar z'n mond was ging de speen uit en z'n wijsvinger in zijn mond. Alleen met de ogen had hij wat meer problemen, waarschijnlijk wist hij dat met de wijsvinger in z'n ogen prikken pijn zou doen.

donderdag 6 september 2007

Kay is duidelijk gegroeid in 1½ jaar; toen was hij een stuk kleiner dan m'n oude beer. Inmiddels heeft die niets meer te vertellen.

zondag 2 september 2007

Quin op bezoek

Vandaag kwam Quin op bezoek. Quin is inmiddels 9 maanden en een niet te versmaden schatje. Terwijl Kay op Bendert lijkt, lijkt Quin op niemand behalve zichzelf. We gingen naar de kinderboerderij bij ons in de buurt. Overal lag speelgoed en met alle dieren om hem heen was Kay helemaal in zijn element. Eerst wilde hij niet van de trekker af komen, vervolgens liep hij zijn nieuwe schoenen vol met geitekeutels en liet hij de schapen schrikken. Samen met Quin speelde hij in de zandbak en in de oude boot naast de ponys. Hij probeerde contact te leggen met een ouder jongetje door hem te helpen. Iets wat goed emotioneel ontwikkelde kinderen schijnen te doen als ze mee willen spelen met andere kinderen (Zie de BBC serie: 'child of our time'; zondagavond BBC1). Na de kinderboerderij gingen we soep eten. Ondanks dat Quin en Kay niet echt met elkaar speelden hielden ze elkaar goed in de gaten. Als Quin gilde, gilde Kay mee. Als Kay bij zijn moeder op schoot ging zitten, klom Quin ook bij zijn moeder op schoot. Het ging zelfs zo ver dat Kay opeens begon kruipen. Een degeneratie van 6 maanden. Bendert en ik schrokken ons rot. Die Quin komt er niet meer in :-P. Een veel te slechte invloed.

De vakantie is afgelopen

De zomervakantie is voorbij en dat betekent voor Kay dat hij weer naar zwemles gaat. Vorige week vrijdag was de eerste keer. Bij het opstaan die ochtend zag ik al dat hij geen zin had en inderdaad was hij pas met voetbal en speen te verleiden om de auto in te gaan. Aangekomen bij het zwembad (de voetbal moest zelfs mee het zwembad in) was van zijn bui niets meer te bespeuren en scheurde naar de glazen buis gevuld met water en nepvisjes naast de kassa ondertussen luid roepend 'vis, vis'. Bij het uitkleden kon hij niet langer wachten en sprong bijna zonder zwembroek het zwembad in. Na 3 keer van de glijbaan afgegaan te zijn kon de les beginnen.

dinsdag 21 augustus 2007

Verliefd

Vanochtend bracht ik Kay naar het kdv. Bij de deur kwam ik de moeder van Chris tegen 'Isabel wacht al op hem' zei ze. Ik moest lachen want op de gang aangekomen hoorde ik vanuit de verte: 'Kaayeee, Kaaayeee' roepen. Kay was nog nooit zo snel bij het lokaal van de Koekiemonsters. En ja, hoor.. wie kraaide daar op de bank zittend bij haar vader? Isabel. Vader en Isabel kwamen al snel toelopen. Ik ging met Kay op de grond zitten om zijn sloffen aan te doen. Ondertussen zette Isabel van opwinding haar eerste stapjes richting Kay. Kay's hartje begon sneller te kloppen. Isabel begon nog harder te roepen. Ze straalden helemaal. Haar vader keek verwonderd naar Isabel. Isabel, die nog niet kan lopen, had zowaar haar eerste stapjes gedaan! Ondertussen waren de sloffen van Kay aan en vroeg ik aan hem of hij Isabel geen kusje wilde geven. Nog voordat ik was uitgesproken had Isabel haar koppie naar voren gestoken en Kay zijn mondje getuit. Hij gaf zijn eerste kusje van die dag op haar wang. Isabel keek enigszins teleurgesteld maar herstelde zich snel door nog een keer Kaayeee te roepen. Kay keek haar verward aan en liep naar het kussen waar een orgeltje lag waarop hij begon te spelen. Hij was mij helemaal vergeten en keek gelukzalig om zich heen.

maandag 20 augustus 2007

Groeispurt

Afgelopen weken heeft Kay weer een enorme groeispurt gehad. Hij kan nu op de bank en op zijn kinderstoel klimmen (wat de eerste keer behoorlijk schrikken was. je draait na het maken van een boterham om en ziet ´m opeens boven op de stoel staan) . Hij zegt:
- pinguin
- buiten
- uil
- koe
- vlinder
Ook kan hij mamma en pappa zeggen. 'Mamma' is iedereen en 'pappa' zijn Bendert en ik.

zaterdag 18 augustus 2007

Kay op het Grachtenfestival 2007 (dag 2)

Vandaag met Kay naar de "Dreumes Disco" geweest. In het kader van het Grachtenfestival trad er in de ambstswoning van de burgemeester een kwartet op dat "dansbare" klassieke (barok) muziek ten gehore bracht, waar doorheen allemaal kinderen van tussen de 1 en 2 rond renden. Bij aankomst bleek er een bekende van Kay ook aanwezig te zijn, Isabel van de creche. Maar in het begin had Kay weinig aandacht voor zowel Isabel als de muziek. Hij had meer zoiets van "hoe kom ik hier weg"; de eerste 10 minuten liep ik alleen maar achter Kay aan om hem van de gang af te halen. Pas toen er vliegenmeppers werden uitgedeeld voor de uitvoering van "Flight of the Bumlblebee" werd hij een beetje enthousiaster en ook met papierslingers kon hij zich goed vermaken.

Kay blijk overigens op allerlei sites op te duiken als onderdeel van de promotie voor het grachtenvestival, hierin komt namelijk regelmatig de foto voor die vorig jaar op het babyconcert is gemaakt. Zo is Kay te zien op de site van het VVV, een of andere "Kinderpret pagina" en natuurlijk de site van het grachtenfestival zelf.

woensdag 15 augustus 2007

Koosje past op

Vorige week kreeg ik een email van Koosje met daarin de opmerking dat ze wel weer eens een keer op wilde passen. Natuurlijk meteen terug gemaild en afgesproken dat ze woensdag kon komen. Stel dat ze zich zou bedenken. Terwijl Bendert, Jeroen en ik bij de Parade waren probeerde Koosje Kay zover te krijgen dat hij ging slapen. Iets wat niet heel erg soepel ging. Gelukkig had Koosje nog wel even tijd om een foto te maken..

maandag 13 augustus 2007

Kay regelt z´n eigen zaken

Kay regel tegenwoordig z´n eigen zaken telefonisch vanuit huis.

zondag 5 augustus 2007

Boer'n Kermis

Dit jaar is Kay met opa en oma voor het eerst naar de kermis in Welsum gegaan. Op zaterdag heeft hij de optocht van bloemenwagens gezien, maar wat hij pas echt leuk vond was dat hij op zondag in de draaimolen mocht (het is misschien wat moeilijk te zien, maar hij zit naast een meisje in het busje).

Kay is verder het hele weekend mega verwend in Welsum. Het volgende hadden Wicher en Tineke o.a. via marktplaats gevonden voor Kay: een houten keukentje, pannetjes, driewielertje, zandbak, wigwam, gereedschap (mini decopeerzaag, kettingzaag en boor - net echt). Ter compensatie (anders denkt hij dat het normaal is) zal hij de komende 3 maanden van ons niets meer krijgen ;-)

zondag 29 juli 2007

Zelf eten

Eindelijk is het zover. Tot ruim 1,5 jaar geleden was het eerst Kay eten geven en dan zelf eten..
Opeens is hij zelf gaan eten!!
Nu moet ik toegeven dat in een restaurant eten er voorlopig nog niet in zit gezien de enorme hoeveelheid etensresten rond zijn stoel na afloop maar het begin is er.

dinsdag 24 juli 2007

Kay in z'n favoriete element

Regelmatig moeten we Kay helemaal uit schudden na thuiskomst van de creche. Zijn favorite substantie heeft als hoofdbestanddeel SiO2 (vermengt met nog een stuk of wat andere zanderige substanties).
Logisch dat z´n vader voor z´n verjaardag een zandbak kreeg (waarvoor hij dit weekend nog een deksel heeft moeten maken omdat een zandbak met het huidige nederlandse klimaat toch eerder een modderbak wordt).
Als we Kay echt een plezier willen doen nemen we hem, zoals dit weekend, mee naar de moeder van alle zandbakken: het strand.

dinsdag 17 juli 2007

Oppassen Sanne & Jeroen

Vorige week dinsdag hebben Sanne en Jeroen voor het eerst opgepast terwijl Kay niet sliep.