Exit maxicosi, Enter autostoeltje

Al een tijdje hadden we het gevoel dat de Maxi Cosi een beetje te klein begon te worden: Kay zijn voeten staken er al zo'n 2 maanden uit en z'n hoofd lag nog maar 1 cm van de bovenkant. We hebben het allemaal zo lang mogelijk uitgesteld, maar door onze 13de maand konden we in nieuwe baby-assesoires investeren. Voordat we terug reden naar huis (de autostoel is gekocht bij Brabbel) hebben we het kinderzitje gemonteerd en Kay had het duidelijk naar z'n zin; z'n perspectief op de wereld is geheel veranderd. Hiervoor zag hij alleen de lucht door de achterruit, nu kan hij om zich heen kijken.

Kay's Maxi Cosi gaat exit via Marktplaats. De meeste artikelen op Marktplaats zijn voor baby's en dat is niet voor niets. Het is de plek om spullen te vinden en te verkopen... Zo hebben we op oudejaars dag nog 2 (nieuwe) traphekjes gekocht van KiddyGuard. In de winkel 98 Euro en niet te betalen. Nu voor 60 euro per stuk, nieuw in de doos. En ook hebben we een baby toetsenboord op de kop weten te tikken voor de helft van de prijs.

42 weken

Sinds 2 dagen worden we 's morgens gewekt door een enorme misthoorn. Kay heeft het begrip tijd ontdekt en dat uit zich in het roepen van naast baba, bebe, wewe ook lang uitgerekte klanken zoals waaaaaaaaaaaa en beeeeeee, wat een oorverdovend (monotoon) geluid geeft. Helemaal als je hem opgepakt hebt kan hij behoorlijk in je oren tetteren.
Ongemerkt is Kay al weer 42 weken oud. Naast Knurretje heet hij tegenwoordig ook: zware jongen, lekkere dikzak van mamma, zeehondje, poepie, misthoorn, stinkertje en dropslurf.
Inmiddels kan hij:
- niet luisteren (vooral op het aankleedkussen en tijdens het eten)
- herrie maken op trommels en andere objecten die zich lenen voor trommelen.
- tijgeren op het bed
- het woord 'bloempje' zeggen zonder dat hij weet wat het betekent
- knuffels en kusjes geven - heel belangrijk
- staan en lopen (nog niet uit zichzelf maar dat zal niet lang op zich laten wachten)

Zelf voel ik me een stuk beter dan een week geleden. Ik ben van 2 borstvoedingen naar 1 ('s avonds) gegaan en dat bevalt goed. Al mis ik het wel 's morgens. Maar goed, het werd te zwaar..

Gaan zitten

Kay lijkt eindelijk door te hebben hoe hij vanuit op z´n buik liggen naar zitten kan komen, ik heb het hem vandaag al drie keer zien doen. De eerste keer had hij zich nog min of meer ervoor schrap gezet tegen de bank. Maar de twee keer erna had hij de bank al niet eens meer nodig (en lukte het hem zelfs op onze, toch wel gladde, houten vloer).

Dit zal waarschijnlijk wel betekenen dat hij de komende tijd wat vaker getroost moet gaan worden: het zal nog wel de nodige keren gebeuren dat het gaan zitten net niet lukt, en hij met z´n hoofd tegen het een of ander aan valt.

Kerst & Nieuwjaarsgroet

Voor al diegenen die we vergeten zijn per mail de link naar onze nieuwjaarsgoet door te sturen (of voor waar de kerstkaart te laat komt en waarvan we geen email adres hebben). Hier is de link.

Eerste herinnering

Wat zal Kay's eerste herinnering zijn. Voorlopig is het nog even wachten op het antwoord..
Nicol's eerste herinnering was - vertelde ze me gisteren aan de telefoon - dat de wereld verging. Althans dat dacht ze. In werkelijkheid was het de dokter (van 2 meter hoog en 2 meter breed) die zich over de kinderwagen boog om het kleine meiske eens goed te bekijken. Nicol (5 maanden oud) schijnt zodanig geschreeuwd te hebben dat ook haar moeder het moment zich nog feilloos kan herinneren.
Mijn eerste herinnering was zittend in de kinderstoel in de tuin van vrienden van mijn ouders. Dit echtpaar had me vergeten en zo heb ik de hele avond buiten in de kou naar de sterren kunnen kijken - filosofisch denkend dat wij daar toch maar vandaan kwamen. Pas vlak voordat Tineke en Wicher mij op kwamen halen ontdekten ze dat ik in de tuin zat en werd ik snel naar binnen gehaald. Ik moet ongeveer anderhalf jaar geweest zijn want ik kon nog niet lopen en Koosje was inmiddels geboren. Veel te jong naar het idee van Tineke om zich iets te kunnen herinneren. Nadat we eens dieper in de materie doken bleek het inderdaad waar te zijn dat het echtpaar een keer op mij gepast had. Het was net in de periode dat zij hun zoontje aan wiegendood hadden verloren en Tineke dacht dat het misschien wel een goed idee was om - als afleiding - op Jitske te passen. Niet het geval dus. Mijn eerste (traumatische) ervaring was geboren.
Bendert zijn eerste herinnering was een stuk minder traumatisch. Op zijn 3e zag hij op vakantie in Frankrijk op een berg een kanon staan. Typisch een mannen-herinnering...

Muziekles

Vandaag was Kay´s laatste muziekles van dit jaar. Nu is "muziekles" misschien een beetje groot woord, het is meer ouders (lees: vooral "moeders" - regelmatig was ik de enige man) die liedjes zingen voor en spelletjes spelen met hun babies. Je kunt natuurlijk ook niet verwachten dat je baby meteen een stuk van Chopin leert spelen (alhoewel dat voor Kay natuurlijk een klein kunstje is (uche uche)). De gemiddelde les ziet er ongeveer zo uit:

• De docente (Fabiola) begint eerst met het "goede morgen" liedje: goede morgen, goede morgen - moeders/vaders groot en kindjes klein - goede morgen, goede morgen - wat fijn dat jullie er zijn.
• Vervolgens komt een rode tas in beeld: tik-tak-tik tak wat zit er in het koffertje? tik-tak-tik tak (etc.).
• Na een paar keer ge-tik-tak haalt ze dan Koos Konijn uit de tas: Hallo, hallo, hallo, ik ben Koos Konijn. Hallo, hallo, hallo, en wie ben jij? (en dan moet de betreffende ouder de naam van het net begroette kind noemen).
• Hierna minder regelmaat, maar wel terug kerende themas:
• een lied met ballen (minder stoer als het klinkt).
• een lied met bloemen: ik geef een heel klein bloemetje, een bloemetje aan jou - omdat ik je zo lief vind, omdat ik van je hou - ik geef aan jou een bloemetje als is het wel wat klein - en ik hoop dat we nog heel lang twee dikke vriendjes zijn. (Jitske keek afgelopen zaterdag wel heel verwonderd toen Kay op zijn nieuwe vestje een bloem aanwees en duidelijke "bloempje" zei. Het is niet zo vreemd als je bedenkt dat we het "bloemetjes"-lied al heel wat keren gezongen hebben op de muziek les).
• het "wij maken muziek"-lied met trommels, belletjes of ander rammel-tuig: wij maken muziek - wij maken muziek - samen maken wij muziek muziek. Hierbij wordt dan meestal door de ouders (op de maat) mee getrommeld of gerammeld en soms door de babies (als ze daar zin in hebben) ook mee getrommeld of gerammeld (in "hun eigen tempo").
• het oude vertrouwde "op een grote paddestoel"
• een "spinnetjes"-liedje, waarbij de ouder met de hand een spinnetje nadoet dat van de grond, via het been naar het hoofd klimt en dan weer naar beneden glijdt: zachtjes, kriebelt het spinnetje - zachtjes, over je been - heel erg langzaam kriebelt hij naar boven - en, dan roetsjt ie naar benee.
• een "herfst"-lied, waarbij regen met vinger getrommel wordt nagedaan, wind door met de nagels over iets heen te strijken, bliksem door een handklap en de donder wordt uitgebeeld met getrommel met de hele hand: het regent - het regent - de aarde die wordt nat - de wind beweegt de bomen - de bomen heen en weer - de bliksem en de donder - de bliksem en de donder - ik kijk, en zie een regenboog - de bliksem en de donder - de bliksem en de donder - ik kijk, en zie een regenboog
• Heel soms had de docente haar dwarsfluit mee en speelde daar iets op; dit had aldoor een bijna hypnotisch effect op alle aanwezige babies: ze werden stil en keken en luisterden dan vol aandacht naar haar.
• Een "wasknijpermannetje & -vrouwtje" lied, waarbij aan het eind van het lied elke baby allemaal knijpers aan mouwen, schoenen, broekjes, haren, etc. hadden: wasknijpermannetje - wasknijpervrouwtje - ik heb een plannetje - luister goed - wasknijpermannetje - wasknijpervrouwtje - kijk eens wat de wasknijper doet - deze gaat aan je mouw/broek/haar/schoen/trui/etc.
  
• Verder nog liedjes over kastanjes, doekjes, blaadjes, eekhoorntjes, egeltjes, Cowboy Billy Boem, Constance die wil danse(n), etc.
  
• Als bij het thema attributen gebruikt werden, wordt er steevast afgesloten met: alle knijpers/kastanjes/blaadjes/ballen in de tas, alle knijpers/kastanjes/blaadjes/ballen in de tas, heija victoria, alle knijpers/kastanjes/blaadjes/ballen in de tas.
• Bijna iedere keer komt Koos Konijn nog even langs: dag Teije/Fee/Sylke/Kay/Josien/Veerle nu ga ik weer - het was weer gezellig - tot de volgende keer
• Als afsluiter altijd: Iedereen, iedereen gaat weer naar huis - kleine mensen, grote mensen - dikke mensen, dunne mensen - iedereen, iedereen gaat weer naar huis.

In januari begint een nieuwe cursus. Misschien schrijven we Kay weer in. Maar dan is het hopelijk wel wat later, want ´t begon om 9:00 en dat is toch wel erg vroeg op een zaterdag.

Consultatieburo (9mnd)

Nu Kay weer beter is ben ik samen met Tineke (die 2,5 dagen heeft opgepast) te voet naar het consultatieburo gegaan. Een wandelingetje van ongeveer 20 min. Aangekomen waren we niet alleen. Bij het aankleedkussen stond, of liever gezegd hing op de schouder van haar vader, een allerliefst kindje dat net ontdekt had dat ze kon zwaaien. Kay was meteen in de ban van haar grote ogen en onder het luid uitslaken van vreugde kreetjes (hij was natuurlijk nogal alleen geweest doordat hij de afgelopen dagen in quarantaine had doorgemaakt) wilde hij zich uit mijn armen loswrikken om haar te ontmoeten.
Nadat het meisje bij de arts was geweest stormde de vader op ons af om Kay en Kira kennis te laten maken. Kira keek Kay in eerste instantie een beetje bang aan maar nadat hij nogmaals breed naar haar gelachen had gaf hij haar zomaar een enorme 'hug'. De vader gebaarde dat de moeder dichterbij moest komen en Kay raakte helemaal opdreef en sloeg opnieuw zijn armen om haar heen, waarbij het net leek alsof hij haar ook nog wilde zoenen.
Al met al is het overduidelijk dat onze 'grote verleider' weer helemaal beter is. Bij de arts ging het al niet veel beter. Ook zij begon schaapachtig te lachen bij het zien van Kay.
Kay is nu: 10,1 kg, 73,5 cm lang en heeft een hoofdomtrek van 46,5 cm. In vergelijking met de vorige keer (2 mnd geleden) was de groei niet spectaculair (10 kg, 73 en 46,1 cm). Of liever gezegd: bijna niet gegroeid. Ik vroeg bezorgd af of het misschien door zijn ziekte kwam. Zijn allerliefste knuffel buikje was de afgelopen week zichtbaar geslonken in een plat afdakje (ik begijp nu waarom babies zo dik zijn - stel dat ze ziek worden). Maar ik hoefde me geen zorgen te maken. Met Kay was alles OK. Ook het loensen was geen echt probleem en volgens Tineke zit hij constant aan zijn rechter oortje wat ook niets bijzonders was. Opgelucht gingen we weer naar huis.
Thuis gekomen ben ik meteen in bed gedoken. Sinds Kay beter is ben ik weer eens ziek. Ook iets wat je van te voren niet verteld wordt. Het eerste jaar schijnt niet alleen je kind maar ook jij continue ziek te zijn.

Zwaar weekend

Vrijdag was Kay ziek, zaterdag veel op hem gelet en leek hij aan de beterende hand. Maar vandaag (zondag) rond 5 uur werd hij weer kortademig en had hij weer 39,6 graden koorts. Deze keer hebben we geen moment getwijfeld en zijn we begonnen met de antibiotica. Gelukkig ligt hij nu (rustig ademend) te slapen. Zonder omwegen was het een enorm stress weekend.

!! Nieuwe wereldburger: Quin !!

Vorige week zaterdag reed ik naar Joan en Zeger en dacht in de auto na over mijn bevalling. Joan was namelijk hoog zwanger. Aan de ene kant is het mooi om die 'oerkracht' te ervaren. Het heeft iets wezenlijks, puurs en instinctiefs. Aan de andere kant is het zo pijnlijk en voel je je zo hulpeloos en afschuwelijk. Iedere vrouw die zegt dat het wel meeviel liegt. En iedere vorm van pijnbestrijding is alleen maar meegenomen.

Deze zondag ging ik op kraamvisite (zonder Kay, die toch wel weer wat ziekig was, en Bendert). Maandagochtend was Joan (eindelijk) bevallen van Quin. Hij werd geboren na 3 dagen/nachten pijnlijke voorweëen, met een -nood- keizersnee..
Zeger vertelde dat de verloskundige in eerste instantie pas wilde komen als de weëen om de 4 minuten waren. Wat bij Joan niet het geval was. Op het allerlaatste moment mochten ze naar het ziekenhuis. Als ze een half uur later waren gegaan was het waarschijnlijk te laat geweest.
Ook tijdens mijn bevalling ervoer ik de verloskundige niet als een kundig persoon. Ik kreeg een assistente op bezoek die 'per ongeluk' de verkeerde doptone had meegenomen (en gebruikt had terwijl ik in bad zat, terwijl deze niet geschikt was voor onderwater). Tijdens het opvangen van de weëen voelde ik me zeer ongemakkelijk met haar in mijn buurt. Ik had ik het gevoel dat ze achter mijn rug om liep te lachen om mijn gesteun en gekreun.
Voor mij is (zoals nu ook weer gebleken) een bevalling een te belangrijk moment om zomaar door een verloskundige te laten doen. Ondanks alle romantiek van de vroedvrouwen-maffia.
Daarnaast vind ik het onbegrijpelijk dat de medische wetenschap niet kan 'voorspellen' wie een makkelijke bevalling zal krijgen en wie niet. Duizenden vrouwen bevallen in Nederland, miljoenen in de wereld. Is er dan niet 1 onderzoeker die vooraf wetenschappelijk kan bepalen welke symptonen van belang zijn om een bevalling zo goed mogelijk te laten verlopen.

Ziek

Kay had op woensdag en donderdag wat verhoging vanwege die tandjes. Op vrijdag middag bleek hij opeens rond 5 uur 's middags 39,6°C koorts te hebben. De hele dag had hij geslapen en tegen de avond werd hij ontzettend slap, at hij amper en zelfs lachen deed hij niet meer. Na eerst gebeld te hebben met de dokterscentrale (de huisarts stopt met werken om 5 uur) werd ons toch maar aangeraden om even langs de artsenpost aan de Insulindeweg te gaan.
Even over half 7 laadden we Kay in de auto, om er daar achter te komen dat het nummer dat we in de haast hadden opgeschreven verkeerd bleek te zijn - we waren een beetje van slag door Kay. Dus snel weer gebeld, de auto gekeerd en 100 huisnummers terug gereden. Kay uitgeladen, wachtkamer in en (voor onze beurt, want degenen die voor ons waren in de wachtkamer vonden dat een klein kind voor hoort te gaan (hulde!)) bij een dokter aangeschoven.
Volgens de dokter was het niet noodzakelijk, maar wel verstanding om Kay een antibiotica kuur te geven, want hij hoorde wat geruis in z'n longetjes. Kay werd met deze woorden, officieel - voor het eerst in zijn leven - 'ziek' verkaard.
Nog even geïnformeerd waar de dienstdoende nachtapotheek was ("links af, bocht volgen"), die wij vervolgens niet konden vinden, waarna we toch maar naar huis zijn gereden. Thuis Kay afgezet, het precieze adres opgezocht van de apotheek en op de fiets gesprongen.
Bij de apotheek bleek Kay niet het enige kind te zijn met last van z'n luchtwegen, de man na mij was voor zijn kleinkind precies hetzelfde recept aan het halen. Met medicijnen in de hand snel terug gefietst naar huis. Ondertussen was Kay echter al in slaap gevallen (en ook niet zo warm meer), we hadden toen zo iets van "we laten 'm maar even slapen en als de koorts weer stijgt beginnen we pas met behandeling (want de kuur moet je dan ook helemaal af maken)".
's Avonds voor het slapen gaan nog Kay's voorhoofd gevoeld.
Zaterdag ochtend werd Kay rond 7:30 wakker. Van z'n pap wou hij niet zo veel weten, maar de borstvoeding ging er goed in. Z'n temperatuur was 37,8°C, dus al een stuk beter als de dag ervoor en hij was al weer een stuk actiever (alhoewel hij niet naar z'n een-na-laatste muziek les is gegaan). We hebben de antibiotica maar weer uitgesteld. Gelukkig zagen we Kay in de loop van de dag steeds meer opknappen: hij is weer actief, eet weer redelijk, heeft weer babbels en lacht weer. Het lijkt er steeds meer op dat hij er gewoon helemaal vanzelf bovenop begint te komen.

Cadeautje

Nu weten we waarom Kay vandaag een beetje koortsig en dreinerig is: we hebben net ontdekt dat z´n eerste tandje begint door te komen!

Kay is 9 maanden

Kay is vandaag 9 maanden oud, maar een beetje grieperig. Dus geen wild feestje dit keer en extra vroeg van de creché naar huis en vooral veel slapen.

Grijpmonster

We hebben op strategische plaatsen in de kamer baricades opgeworpen; voor de ene geluidsbox een stoel, voor de andere box een speeltuig van Kay, voor de ficus een paar grote kussens en voor de kast het keyboard. Terwijl ik dit stuk zit te schrijven heeft Kay ontdekt hoe hij een van onze stoelen kan "slopen", dus moet er weer ingegrepen worden ....

Hoe lief en schattig Kay ook lijkt, hoe vrolijk hij naar iedereen ook lacht, schijn bedriegt: sinds hij kan kruipen is niets meer veilig! Hij is veranderd in een grijpmonster dat zich van DVD collectie, naar krant, naar stereo installatie, naar keuken, naar afstandbediening, naar kamerplant, naar huiskamerdeur tijgert. Nou ja tijgert, zich verplaatst als een mank zeehondje. Als hij daar dan is wil hij overal aan zitten; een groot deel van de DVDs heeft inmiddels uit de kast gelegen (gelukkig weet hij nog niet hoe hij DVD doosjes open moet krijgen). Als we de huiskamer in lopen moeten we oppassen dat hij niet net achter de deur is gaan liggen. Gisteren had hij nog bijna een lamp naar beneden getrokken. Blijkbaar kon hij ondanks de barricades toch met z´n friemelvingertjes bij het snoer komen. Hem in de box leggen helpt meestal maar even, hij begint binnen de kortste keren te protesteren (vaak nog voor z´n rug de bodem van de box geraakt heeft). De box is voor kleine babies en dat is Kay al lang niet meer.

(Verder is hij overigens nog steeds een schatje als op ´m gepast wordt of als hij ergens op bezoek is, het lijkt er op dat hij dit alleen in het huis van z´n ouders doet als alleen z´n ouders er bij zijn).