Opvoeden

Na 2 weken 'heropvoeding' is de strijd nog niet gestreden. Kay is er helemaal van ontdaan. We zijn begonnen met het 's morgens aankleden. Dit deed ik vroeger terwijl hij door mij uitbundig geknuffeld werd. Tegenwoordig kleedt hij zich, onder luid gebrul en gehuil, waarbij hij dagelijks in de hoek (op de gang) belandt, zelf aan - de buren zijn gelukkig op de hoogte gebracht van onze 'activiteiten'.
De eerste week nam hij steevast zijn knuffelgiraf overal mee naar toe, zo ontstemd was hij over ons gedrag en de nieuwe situatie. De tweede week ontstond een rood randje onder zijn lip door het bijten van zijn tanden over zijn onderlip. We zijn inmiddels in de derde week beland en af en toe kijkt hij me verwijtend aan en zegt met een hoop piep stemmetje dat hij 'pijn in zijn rug heeft' (nooit geweten dat mijn ziek-zijn zo een invloed op hem heeft).
Achteraf ben ik blij dat Mary mij voor de keus stelde. Zelf had ik absoluut niets in de gaten. Kay is met zijn verleidingtechnieken zo goed in staat om precies alles geregeld te krijgen wat hij wil. Ik hoefde maar naar zijn lieve oogjes te kijken en dan ging de rest vanzelf.

Op school

Gelukkig... Kay is naar het consultatiebureau geweest en heeft geen brilletje nodig. Zijn ogen zijn niet super goed maar ook niet super slecht.

Op school gaat het wat minder de laatste tijd. Vorige week kreeg ik van de juf de vraag of ik een afspraak in kon plannen. Ze wilde over Kay praten. Gisteren ben ik langs geweest. Ze vertelde dat Kay zich brutaal gedraagt, niet luistert en kinderen 'fysiek' benadert. Wel was  ze tevreden over zijn mentale vooruitgaan. Hij maakt de meest indrukwekkende tekeningen en heeft zelfs een aantal letters in zijn laatje.
Volgens Mary in het formulier dat ik meekreeg: "Kay vindt het moeilijk om zich in anderen te verplaatsen. Hij reageert door vuisten te gebruiken".
Helemaal als een verrassing kwam dit niet. In zijn contact met vriendjes en ook met Enmanuel heb ik een paar keer meegemaakt dat hij keihard begon te huilen als hij zijn zin niet kreeg. Vorig weekend wilde Vere niet met hem spelen en begon hij haar te pesten door zand naar haar te gooien.
Voor Kay is het thuis relatief rustig doordat hij geen broertjes of zusjes heeft. Al zijn sociale vaardigheden met zijn 'peers' moet hij op school en in de speeltuin opdoen. Volgens Mary was het geen excuus. Ze gaf het advies om duidelijke grenzen te stellen. Zelf hebben ze een 'strafhoekje' op school met daarin kaarten waarop staat waarom pesten niet mag. Daarnaast zal ze wat meer tijd aan hem gaan besteden om zo uit de negatieve spiraal te komen. In de volgende 10 minutengesprekken komt ze er op terug. Pff, opvoeden valt nog niet mee.