Baby zijn

Kay wil tegenwoordig niets liever dan weer een baby zijn. Het begon bij het vragen naar vroeger. Hoe was ik als baby? Waarom was ik een baby? Waarom ben ik nu geen baby meer?

Bij het zien van zijn babyfoto's begint hij helemaal te stralen. Volgens de moeder van Philip is het helemaal logisch. Ook Philip wil weer een baby zijn. En laten we eerlijk zijn. Wie wil dat nu niet? Heerlijk de hele dag geknuffeld worden, zomaar eten krijgen.
Nu wil ik wat baby speelgoed gaan weggeven. Dit gaat zoals je begrijpt moeilijk. Bij het zien van zijn oude speelgoed wil Kay onmiddelijk gaan spelen. Ook hij heeft zijn herinneringen.. Voorlopig dus nog maar even wachten.

Te moe ...

Kay roept tegenwoordig dat hij "te moe" is, waarbij hij theatraal z'n onderlip naar voren steekt en z'n schouders en armen slap naar beneden laat hangen. Vanavond wilde hij niet alleen in z'n bed achter gelaten worden, want ...

... hij vond dat "hij te moe was om de monsters weg te jagen". Dus moest z'n vader naast z'n bed blijven zitten (op de gang was volgens hem ook wel goed) om de wacht te houden.

Che Guevarra

Hoe leg je aan een drie jarige uit dat Che Guevarra (die behoorlijk aan je opgedrongen wordt als je in Cuba bent) een socialistich guerilla strijder was. Nu is Kay redelijk doortrokken van het concept "samen delen, samen spelen", want dat moet hij doen als hij op de creche is. En schieten noemt hij "piewen".

Dus vatten wij de filosofie van Che als volgt samen: "Samen delen, samen spelen, anders pieuw ik."

Cuba

Van Bente kreeg ik te horen dat ze vermoed dat Kay zijn blog geëindigd is op zijn 3e. Als reden gaf ze aan dat Kay toen hij een baby was nog wel leuk was maar sinds hij is gaan praten steeds brutaler is geworden. Zo brutaal dat zijn ouders maar besloten hebben niet meer te bloggen. Niets van dit alles is waar! :-P

De afgelopen 2 weken waren we op Cuba. We bezochten Emmanuel en Anarosa. Emmanuel is het zoontje van Willem (broer van mijn vader). . Kay en Emmanuel konden, ondanks de taal, goed met elkaar opschieten. Emmanuel is 4 jaar en al een echt Cubaantje. We zijn met hem naar het strand geweest, naar het huis waar Fidel geboren is en naar een fort voor de kust bij Santiago de Cuba.
Cuba is een bizar land. Je hebt het idee dat je terug gaat naar de jaren'50 met zijn schitterende opgeknapte auto's. Ook de mooie, ongerepte natuur met witte stranden is aan te bevelen. Achter deze facade is echter de grote armoede duidelijk zichtbaar. In de winkels is bijna niets te krijgen. Toen ik boter voor Kay wilde kopen moest de koelkast met een sleutel van het slot gehaald worden. Kay en Emmanuel trokken zich niets van dit alles aan het hadden erg veel plezier. Kay werd El Primo (de neef) genoemd en leerde al snel 'Emmanuel, vien aqui' (= kom hier). Het complete reisverslag komt er binnenkort aan.