donderdag 5 juli 2007
Wie is toch die man die zondag altijd het vlees snijdt?
Word ik dat?? Ik mag hopen van niet, maar het lijkt er deze weken best wel op. Ik kan dan wel morgenmiddag weer richting huis (waar ik natuurlijk ´s avonds pas aan ga komen). Maar daarmee is de "reizen voor het werk ellende" nog niet afgelopen; want zondagmiddag moet ik op het vliegtuig naar Boston om daar in een meeting te gaan zitten (en waarschijnlijk ben ik dan op woensdag pas weer terug). Ik krijg dus niet eens de kans om "die man" te zijn die "zondag altijd het vlees snijdt" en het gaat ook nog eens ten koste van m´n papa-dag op maandag! Voordat Kay er was hoefde ik eigenlijk nooit te reizen voor m´n werk en nu opeens twee keer binnen een week. Ik mag hopen dat als ik ooit nog thuis kom ik niet door Kay aangesproken wordt als Ome Bendert.
Alleenstaande moeder
Deze week ben ik even 'een alleenstaande moeder'. Bendert is van maandag tot vrijdag in Dublin voor een cursus.
Maandagavond brengen Kay en ik Bendert naar Schiphol. Als ik thuis kom is het toch echt, 'Ik heb knurretje voor de rest van de week voor mezelf' denk ik gniffelend. De volgende ochtend is het gegniffel volledig verdwenen. Bendert haalt Kay normaal gesproken uit bed dus ben ik een kwartier eerder opgestaan, voor het geval dat. Pas als ik buiten sta realiseer ik me dat ik vergeten ben te eten.
's Avonds haal ik Kay op. Gelukkig is Bendert zo slim geweest om alvast voor de hele week inkopen te doen maar Kay is hongerig en loopt krijsend heen en weer. De wortelcake die Bendert voor me heeft gebakken 'omdat ik zo zielig ben zo zonder hem' biedt uitkomst. Ik geef Kay een stuk en hij is meteen stil. Ik warm wat eten voor hem op en begin voor mezelf te koken. Nadat ik Kay eten heb gegeven eet ik zelf. Kay op zijn potje zetten zet ik maar even uit mijn hoofd. Na het eten breng ik hem naar boven, stop hem in bad en naar bed. Alles gaat goed en hij gaat lief slapen. Als ik beneden kom eet ik de hele pan leeg zo uitgehongerd ben ik van het harde werken.
Dinsdagavond past Sanne op. Ik moet voor mijn werk bij een crisisoverleg zijn over een ontevreden klant. 's Ochtends blijkt Kay in bed geplast te hebben (iets wat nog nooit is gebeurd) - hij zit helemaal onder. 'Waarschijnlijk zat de luier verkeerd', denk ik en ik veeg hem schoon met een washandje, geen tijd om hem onder de douche te stoppen.
Sanne heeft nog nooit op Kay gepast (terwijl hij niet sliep) dus ik maak me een beetje zorgen. Ik maak een briefje met het avondrooster van Kay. 's Morgens geef ik het briefje met de huissleutel aan Margot en leg uit dat Kay deze keer door mijn zus opgehaald wordt. De hele dag zit ik in de stress maar Kay vindt het allemaal schitterend en alleen bij het naar bed gaan heeft hij lopen huilen. Sanne was alleen zijn speen vergeten in te doen.
De volgende ochtend (het is inmiddels woensdag) ben ik weer vroeg op. Weer blijkt Kay geplast te hebben over zijn luier die nacht, en is zowel zijn bed als hij is kledder nat. Dit keer is de timing beter en lukt het me om net voor het weggaan een stuk wortelcake mee te nemen. Kay op het potje zetten is me niet gelukt dus Kay heeft bij aankomst bij het kdv een enorme poepbroek. Hij is me vergeten zodra hij de andere kinderen ziet. 's Avonds haal ik hem op. Als we thuis komen staat Kay stil bij de foto's in de gang. Bij de foto van Kay & Bendert roept hij vol overtuiging 'mamaama'. Het is duidelijk dat hij Bendert mist. Ik probeer uit te leggen dat Bendert zijn papa is. Hij begint hard te lachen. Voor hem lijkt 'papa' teveel op 'pap' en pap is heel anders. Ik knuffel hem flink en vertel dat ik papa ook wel een beetje mis.
Donderdagochtend is aangebroken en ik moet me haasten. Geen tijd om Kay op het potje te zetten dus met poepbroek verschijn ik bij het kdv. Snel verschoon ik hem daar zodat de leidster verder kan gaan met het eten. Ze vertelt dat Kay en Isabel de grootste vreetzakjes zijn van de Koekiemonsters. De twee hadden de vorige dag ieder 3 boterhammen gegeten dan dat was nog niet genoeg. 'Hij heeft ook wel een enorme buik'. Lachend denk ik aan alle wortelcake die er deze week in gegaan is. In ieder geval heb ik inmiddels diep respect voor iedere ouder die in zijn eentje een kind opvoed. Wat een werk. Gelukkig nog 1 dag en dan is Bendert terug.
Maandagavond brengen Kay en ik Bendert naar Schiphol. Als ik thuis kom is het toch echt, 'Ik heb knurretje voor de rest van de week voor mezelf' denk ik gniffelend. De volgende ochtend is het gegniffel volledig verdwenen. Bendert haalt Kay normaal gesproken uit bed dus ben ik een kwartier eerder opgestaan, voor het geval dat. Pas als ik buiten sta realiseer ik me dat ik vergeten ben te eten.
's Avonds haal ik Kay op. Gelukkig is Bendert zo slim geweest om alvast voor de hele week inkopen te doen maar Kay is hongerig en loopt krijsend heen en weer. De wortelcake die Bendert voor me heeft gebakken 'omdat ik zo zielig ben zo zonder hem' biedt uitkomst. Ik geef Kay een stuk en hij is meteen stil. Ik warm wat eten voor hem op en begin voor mezelf te koken. Nadat ik Kay eten heb gegeven eet ik zelf. Kay op zijn potje zetten zet ik maar even uit mijn hoofd. Na het eten breng ik hem naar boven, stop hem in bad en naar bed. Alles gaat goed en hij gaat lief slapen. Als ik beneden kom eet ik de hele pan leeg zo uitgehongerd ben ik van het harde werken.
Dinsdagavond past Sanne op. Ik moet voor mijn werk bij een crisisoverleg zijn over een ontevreden klant. 's Ochtends blijkt Kay in bed geplast te hebben (iets wat nog nooit is gebeurd) - hij zit helemaal onder. 'Waarschijnlijk zat de luier verkeerd', denk ik en ik veeg hem schoon met een washandje, geen tijd om hem onder de douche te stoppen.
Sanne heeft nog nooit op Kay gepast (terwijl hij niet sliep) dus ik maak me een beetje zorgen. Ik maak een briefje met het avondrooster van Kay. 's Morgens geef ik het briefje met de huissleutel aan Margot en leg uit dat Kay deze keer door mijn zus opgehaald wordt. De hele dag zit ik in de stress maar Kay vindt het allemaal schitterend en alleen bij het naar bed gaan heeft hij lopen huilen. Sanne was alleen zijn speen vergeten in te doen.
De volgende ochtend (het is inmiddels woensdag) ben ik weer vroeg op. Weer blijkt Kay geplast te hebben over zijn luier die nacht, en is zowel zijn bed als hij is kledder nat. Dit keer is de timing beter en lukt het me om net voor het weggaan een stuk wortelcake mee te nemen. Kay op het potje zetten is me niet gelukt dus Kay heeft bij aankomst bij het kdv een enorme poepbroek. Hij is me vergeten zodra hij de andere kinderen ziet. 's Avonds haal ik hem op. Als we thuis komen staat Kay stil bij de foto's in de gang. Bij de foto van Kay & Bendert roept hij vol overtuiging 'mamaama'. Het is duidelijk dat hij Bendert mist. Ik probeer uit te leggen dat Bendert zijn papa is. Hij begint hard te lachen. Voor hem lijkt 'papa' teveel op 'pap' en pap is heel anders. Ik knuffel hem flink en vertel dat ik papa ook wel een beetje mis.
Donderdagochtend is aangebroken en ik moet me haasten. Geen tijd om Kay op het potje te zetten dus met poepbroek verschijn ik bij het kdv. Snel verschoon ik hem daar zodat de leidster verder kan gaan met het eten. Ze vertelt dat Kay en Isabel de grootste vreetzakjes zijn van de Koekiemonsters. De twee hadden de vorige dag ieder 3 boterhammen gegeten dan dat was nog niet genoeg. 'Hij heeft ook wel een enorme buik'. Lachend denk ik aan alle wortelcake die er deze week in gegaan is. In ieder geval heb ik inmiddels diep respect voor iedere ouder die in zijn eentje een kind opvoed. Wat een werk. Gelukkig nog 1 dag en dan is Bendert terug.
Abonneren op:
Posts (Atom)