Dag 5 - Creepy Tuesday

's Ochtends besloten dat er een was gedaan moest worden. Daar waar we in Bali nog gewend waren de was weg te brengen en later op de dag op te halen, bleek dat hier geen optie. In Amerika ga je naar een wasserette waar je zelf je was moet doen. We vonden een wasserette, deden de was in de machine en in de 40 minuten, die de machine zei nodig te hebben, gingen wij naar de nabij gelegen St. Louis Cemeteriy No. 1.

Na een tijdje op de begraafplaats tussen de crytes doorgewandeld te hebben. En Kay ons uitlegde dat oude mensen begraven werden omdat ze dood waren. Kwamen we een van de beheerders (Walter) tegen. Hij liet ons aar een paar knekels in een oude vervallen crype gluren. Ook bezochten we het graf van de voodoo queen van New Orleans, Marie Laveau. We gingen snel terug naar de wasserette, onze was moest uit de wasmachine en in de droger.
Nadat de was in de droger zat gingen we naar de Voodoo Spiritual Temple waar we een eclectisch geheel van heilige en afgodsbeelden aantroffen en waar een pop van de paus gemoedelijk naast Baron Samedi zat. Natuurlijk begon Kay zich weer eens af te vragen waar de goden waren, voodoo priesteress Miriam kon dat wel aangeven. Ze zei dat de goden in hem zaten. "Waar dan?" vroeg Kay, en hij keek verontrust naar zijn buik. Hij vond het helemaal niets en begon te huilen. Toen hij wat bedaard was zei hij "goden bestaan niet" (nog maar 3 en nu al atheist).
Even langs de wasserette om de was uit de droger te halen en weer bij het hotel af te leveren. We gingn door naar het Voodoo museum om het thema vast te houden. Het museum was een stuk minder interessant dan de voodoo tempel. We willen naar Gallatiore's om te lunchen maar eindigen bij Cafe Begnet in Royal st. omdat we te veel honger hadden. Hier werkt Kay (toch wel tot onze verbazing) een turkey sandwich weg.

We besluiten ons creepy thema af te breken en de Misissippi over te steken naar Algiers om Mardi Gras World te bezoeken. We halen de veerboot en varen over de rivier. Daarna wandelen we over de levee (=rivier dijk) naar de door de Lonely Planet aangegeven locatie. Eenmaal aangekomen blijkt het wel heel rustig; als we iemand om info vragen is het museum naar de andere kant van de rivier verplaatst. Dus lopen we terug en nemen weer de veerboot. Eenmaal aan de andere kant gaan we met de tram naar ht eindpunt langs de rivier. Eenmaal uitgestapt blijkt het vrijwel onmogelijk om te voet de locatie waar het carnevalsmuseum zich bevindt te bereiken. Die Amerikanen doen werkelijk alles met de auto. We geven het op en gaan met dezelfde tram terug.

's Avonds eten we bij Praline Connection soul food. Kay valt in slaap nog voordat we bij het restaurant zijn. We hebben nog wel een sideorder voor 'm besteld maar die is rechtstreeks een "container" in gegaan en kon in het hotel de koelkast in.