Vandaag gingen we weer terug - maar niet nadat we voor de laatste keer nog even ontbeten hadden met verse croissants. Op de provinciale wegen kon Kay zich prima vermaken met het kijken naar strobalen, etc. Eenmaal op de snelweg sloeg de vermoeidheid snel toe en viel hij in diepe slaap met z'n oogstmachine op schoot.Pas op de periferie rond Parijs werd Kay net op tijd wakker om - dit keer dan toch - een glimp op te vangen van de Eiffeltoren (niet dat die kleine spriet ergens in de verte veel induk op 'm maakte).
Net over de Nederlandse grens gestopt om wat te eten bij Les Arcs d' Ore. Toen we terug in de auto zaten viel ons oog weer op het rode puntje op Kay's keel, wat we 's ochtends voor een wondje hadden aangezien. Het leek groter en toen ik er langs wreef viel het er af. Bij nadere bestudering van het dingetje was de schrik groot: het bleek een piep kleine teek te zijn. Gelukkig had Jitske het nummer van de doktersdienst in Amsterdam in haar telefoon staan, dus die hebben we gebeld. Dat stelde ons enigszins gerust - als de teek de ziekte van Lyme in zich had gedragen was er een rode cirkel rond de beet ontstaan en die zat er gelukkig niet. Overigens ook de dagen na thuiskomst is er geen cirkel te zien geweest en is het stipje van de beet geheel weggetrokken. Thuis gekomen op internet gezocht naar de ziekte van Lyme en de kans om het in Nederland op te lopen is groter dan in het gebied waar wij zaten. Desondanks houden het voorlopig wel in de gaten.
