Kay was vanochtend helemaal blij: hij ging terug naar Amsterdam. Lachend kwam hij de trap af met zijn rugzakje om. We kregen een uitgebreid ontbijt en stapten om 10 uur in de auto van Bente die ons naar het vliegveld bracht. Hier hebben we toch nog snel, voor de security check, een paar boeken, CD's en T-shirts. Na de security check zijn er in de US geen mogelijkheden meer om iets anders dan eten te kopen.
Na een korte vlucht landden we op Miami, waar we weer wat rondkeken in de aanwezige winkels. Bij het aan boord gaan zaten er nogal wat oudere Nederlanders in. Ze hadden een cruise gemaakt. Bij de eerste kreet (van blijdschap) van Kay hoorde ik naast mij de brommige opmerking "Nou, dat wordt nog leuk".
Geachte meneer van deze opmerking, u zat op stoel nummer 40E tijdens de Martinair vlucht op 24 april 2009 vanuit Miami. Ik wil u er graag op wijzen dat u uitermate onbeschoft bent. In plaats van een luidruchtig 3 jarig kind, wat niet aanwezig was op de vlucht, zat u en uw achterbuurman tot ver in de vlucht luidruchtig te kakelen. Ik heb dan ook tijdens de vlucht geen oog dicht gedaan. Uw opmerking "Nou, dat wordt nog leuk" vind ik derhalve ongepast, misplaatst en zeer onbeschoft.
We hadden weer een entertainment system gehuurd, dus Kay was weer helemaal gelukkig met Tom & Jerry en Roadrunner. Vrij snel na het eten viel hij echter in slaap en is daarmee de rest van de vlucht door gegaan.
Eenmaal geland op Schiphol stond de wandelwagen niet bij de gate. Iets wat we op onze eerdere vakanties naar Hong Kong, Gran Canaria, Egypte en Bali wel zo gewend waren. Ook op het vliegveld van Miami was de kinderwagen bij het uitstappen aanwezig. Volgens een stewardes zou deze "gewoon op de band komen". Op naar de bagageband. Toen we al onze koffers al terug hadden en de monitor aangaf dat de laatste koffer gelost was, hadden we nog steeds geen wandelwagen. Kay, en met hem alle andere kinderen van de vlucht, zaten er nu behoorlijk doorheen. Hij had dorst en had geen zin meer om te wachten. Pas na ruim een half uur dook de wandelwagen op op de odd-size band, samen met de wandelwagens van zo'n negen andere kinderen die er ook behoorlijk doorheen zaten. Gelukkig stond Tom te wachten en reden we zonder problemen naar huis.
