Een paar weken geleden sprak ik een collega bij het koffiezetapparaat. Ze heeft 2 kinderen in dezelfde leeftijd. Ik vertelde haar dat mijn opvoeding nu al gefaald had. Kay is zo brutaal en ondeugend. Ik voel me meer een scheidsrechter dan een opvoeder. Hoe heb ik het zover laten komen, vroeg ik me af..
Ze moest lachen en zei dat het weinig met opvoeden te maken had. Haar zoontje is erg rustig - als je met harde stem tegen hem zegt dat hij moet op houden schrikt hij zich wezenloos en doet meteen wat van hem gevraagd wordt. Haar dochtertje daarentegen is totaal het tegenovergestelde. Zij is net als Kay iemand die op zoek gaat naar haar grenzen. Tegen haar zoontje kan ze gerust zeggen 'vanavond mag je een kwartier later naar bed'. De volgende avond gaat hij rustig op tijd slapen. Haar dochtertje wil meteen de volgende dag opnieuw een kwartier later naar bed. Het gevolg is dat ze haar dochtertje veel strenger aanpakt dan haar zoontje. Ze raadde me aan vooral duidelijke grenzen te stellen en discussie over 'waarom wel en wanneer' te vermijden. In haar ogen waren deze kinderen juist degenen die op latere leeftijd verder keken en beter in staat waren de maatschappij te begrijpen.
Een link naar een interessant artikel over opvoeden. Zo heb je de autoriatieve of democratische stijl en de verwaarlozende stijl, de permissieve of toegeeflijke stijl en de autoritaire stijl. Ook zijn er verschillen in oudste, middelste en jongste kinderen.
