Na 2 weken 'heropvoeding' is de strijd nog niet gestreden. Kay is er helemaal van ontdaan. We zijn begonnen met het 's morgens aankleden. Dit deed ik vroeger terwijl hij door mij uitbundig geknuffeld werd. Tegenwoordig kleedt hij zich, onder luid gebrul en gehuil, waarbij hij dagelijks in de hoek (op de gang) belandt, zelf aan - de buren zijn gelukkig op de hoogte gebracht van onze 'activiteiten'.
De eerste week nam hij steevast zijn knuffelgiraf overal mee naar toe, zo ontstemd was hij over ons gedrag en de nieuwe situatie. De tweede week ontstond een rood randje onder zijn lip door het bijten van zijn tanden over zijn onderlip. We zijn inmiddels in de derde week beland en af en toe kijkt hij me verwijtend aan en zegt met een hoop piep stemmetje dat hij 'pijn in zijn rug heeft' (nooit geweten dat mijn ziek-zijn zo een invloed op hem heeft).
Achteraf ben ik blij dat Mary mij voor de keus stelde. Zelf had ik absoluut niets in de gaten. Kay is met zijn verleidingtechnieken zo goed in staat om precies alles geregeld te krijgen wat hij wil. Ik hoefde maar naar zijn lieve oogjes te kijken en dan ging de rest vanzelf.
