Kusje

Donderdagmiddag stond ik met de moeder van Cato en Isabel nog even te kletsen voor het kdv. De 3 peuters gleden onder luid gegiegel keer op keer van de glijbaan en waren duidelijk blij elkaar te zien.
De moeder van Isabel vertelde dat Isabel en Kay in dezelfde groep terecht waren gekomen. Voor Isabel was de overgang naar de Pandaberen hierdoor een stuk gemakkelijker. Als ze haar 's ochtends weg bracht hoefde ze maar 'Kay is er ook' te roepen en Isabel hield onmiddelijk op met huilen.
Gertine (de moeder van Cato) vertelde dat ze Cato tijdens koninginnedag een paar minuten was kwijt geraakt. Gelukkig had ze haar snel weer gevonden (lopend aan de hand van iemand anders) met behulp van de vader van Chris die toevallig langs kwam lopen. Ze vertelde dat ze niet bang en in paniek was geraakt maar kalm en doelgericht opzoek ging naar Cato. Pas achteraf stond ze te trillen op haar benen.

Na alle verhalen (we misten duidelijk de Koekiemonstertijd waarin we elkaar vaker tegenkwamen) wilde ik afscheid nemen en ik riep tegen Kay dat hij de meiden maar een kusje moest geven omdat we weggingen. Bij het horen van het woord 'kusje' pakte Cato het hoofd van Kay met beide handen vast, draaide het naar haar toe en gaf hem een enorme zoen op zijn mond. Kay keek eerste instantie verbaasd en viel door de kracht van Cato's handeling op de grond. Cato, het hoofd van Kay niet meer loslatend, sprong bovenop hem terwijl ze hem bleef zoenen. Kay probeerde lachend, tevergeefs op te staan. Isabel was inmiddels aan komen lopen en stond op het punt om ook boven op Kay te springen. Gertine en ik lagen helemaal plat van het lachen. De altijd zo rustige en stille Cato was veranderd in een diva die wel even liet zien hoe je gepast afscheid nam. We spraken af dat we binnenkort maar weer eens iets samen moesten gaan doen. Hier was duidelijk iets meer aan de hand.