Koninginnedag 2009

Vanochtend werd Kay wakker met de melding dat hij een trompet wilde. Dat kwam goed uit want we gingen naar de vrijmarkt. Gelukkig kwamen we, na een uur zoeken, een saxofoon tegen. Vervolgens zijn we met de fiets richting Vondelpark gegaan. Kay is nu - helemaal zelf uitgezocht - in het bezit van een spidermanbouwsel, pic max, sleepauto, kassa, auto-waterbaan, leeuw, boek 'de gruffalo' en nog wat andere spullen. Voor hem was de dag geslaagd.
Om 3 uur was hij zo moe dat hij naar huis wilde om te spelen. De hele middag heb ik spullen bij hem gekocht die hij vervolgens afrekende met zijn kassa. Alleen de saxfoon was niet te koop.

Verjaardag Wicher Welsum

Wicher was jarig dus gingen we naar Welsum. Voor Kay is Welsum altijd dolle pret. Hij heeft zijn eigen jeep, boomhut, gereedschap, werkbank en trekt bij aankomst meteen zijn overall aan. Om deze vervolgens weer uit te trekken als hij door zijn ouders opgehaald wordt.
P.S. Denk niet als je Rosina ziet 'dit paard is doodziek'. Rosina is inmiddels de 35 jaar gepasseerd en voor zover haar leeftijd dit toelaat gezond. Wicher (en Kay) maken iedere dag een emmer slobber die ze naar binnen slurpt want ze heeft niet zoveel kiezen meer waardoor ze de nogal is afgevallen.

Dag 15 & 16 - Terug naar nederland

Kay was vanochtend helemaal blij: hij ging terug naar Amsterdam. Lachend kwam hij de trap af met zijn rugzakje om. We kregen een uitgebreid ontbijt en stapten om 10 uur in de auto van Bente die ons naar het vliegveld bracht. Hier hebben we toch nog snel, voor de security check, een paar boeken, CD's en T-shirts. Na de security check zijn er in de US geen mogelijkheden meer om iets anders dan eten te kopen.

Na een korte vlucht landden we op Miami, waar we weer wat rondkeken in de aanwezige winkels. Bij het aan boord gaan zaten er nogal wat oudere Nederlanders in. Ze hadden een cruise gemaakt. Bij de eerste kreet (van blijdschap) van Kay hoorde ik naast mij de brommige opmerking "Nou, dat wordt nog leuk".
Geachte meneer van deze opmerking, u zat op stoel nummer 40E tijdens de Martinair vlucht op 24 april 2009 vanuit Miami. Ik wil u er graag op wijzen dat u uitermate onbeschoft bent. In plaats van een luidruchtig 3 jarig kind, wat niet aanwezig was op de vlucht, zat u en uw achterbuurman tot ver in de vlucht luidruchtig te kakelen. Ik heb dan ook tijdens de vlucht geen oog dicht gedaan. Uw opmerking "Nou, dat wordt nog leuk" vind ik derhalve ongepast, misplaatst en zeer onbeschoft.

We hadden weer een entertainment system gehuurd, dus Kay was weer helemaal gelukkig met Tom & Jerry en Roadrunner. Vrij snel na het eten viel hij echter in slaap en is daarmee de rest van de vlucht door gegaan.
Eenmaal geland op Schiphol stond de wandelwagen niet bij de gate. Iets wat we op onze eerdere vakanties naar Hong Kong, Gran Canaria, Egypte en Bali wel zo gewend waren. Ook op het vliegveld van Miami was de kinderwagen bij het uitstappen aanwezig. Volgens een stewardes zou deze "gewoon op de band komen". Op naar de bagageband. Toen we al onze koffers al terug hadden en de monitor aangaf dat de laatste koffer gelost was, hadden we nog steeds geen wandelwagen. Kay, en met hem alle andere kinderen van de vlucht, zaten er nu behoorlijk doorheen. Hij had dorst en had geen zin meer om te wachten. Pas na ruim een half uur dook de wandelwagen op op de odd-size band, samen met de wandelwagens van zo'n negen andere kinderen die er ook behoorlijk doorheen zaten. Gelukkig stond Tom te wachten en reden we zonder problemen naar huis.

Dag 14 - Sprookjesbrandweerwagen, kindermuseum en Roots of Music

Omdat we morgen alweer naar Nederland gaan, en we dus een lange reis voor de boeg hebben, maken we er vandaag een "Kay-dag" van.
's Ochtends rijden we, zoals je het in Amerika hoort te doen, naar het, op bijna loopafstand gelegen, park. Daar is een pretparkje: Storyland. We waren we wat te vroeg, maar na nog een rondje lopen ging het hek open. Niet dat het park echt open was, de cassiere keek ons wat verbaasd aan, keek vervolgens op haar horloge en verkocht ons, met een "what the heck" blik in haar ogen, een paar kaartjes. We waren alleen en duidelijk aan de vroege kant. Verwonderd vroeg Kay "waar zijn de kindjes?", terwijl hij het niet al te grote parkje door rende. Na een kwartier was het gedaan met de rust. Twee schoolbussen met vijfjarige schoolkinderen (+ouders) werden uitgeladen. Kay kon in ieder geval niet meer 'klagen' over het gebrek aan 'kindjes'. Storyland was licht verwaarloosd; ze hadden twee glijbanen afgesloten. Terecht bleek later. Toen een jongetje, dat zich onder de afzetting van de drakenglijbaan had doorgewurmd had, van de glijbaan af gleed kwam deze met bijna dodelijke vaart op een plaat beton af. Gelukkig had hij alleen een aantal schaafwonden en kon hij getroost worden door zijn moeder.
Ergens in een achteraf hoek stond een afgedankte brandweerauto. Een groot aantal kinderen stormden er op af. Kay was geruime tijd niet meer weg te slaan bij de slang van de brandweerauto.

Na Storyland wilden we naar het Kindermuseum gaan. Eerst bezochten we de beeldentuin waar we onderweg langs waren gekomen. Hier wilde Kay in eerste instantie niets van weten. Hij wilde naar het Kindermuseum. Gelukkig vond hij de beeldentuin toch wel leuk. Het was best mooi en nog gratis ook.
Na de beeldentuin was het op naar het Louisiana childrens museum. Volgens Sarah, die lerares was geweest, was het een goed museum, ware het niet dat het personeel een beetje bedillerig was. We merkten er weinig van, Kay kon vrij z'n gang gaan. Het museum had een beetje het midden van het Huis van Aristoteles en Nemo, zonder dat we veel personeel zagen. Begrijpelijk... ik had ergens gelezen dat 90% van het personeel na Katrina niet meer teruggekomen was.
Omdat de ouders van Kay na een uur of 3 kindermuseum wel wat anders wilden, besloten ze naar een winkelcentrum te gaan. Zowel de Lonely Planet als de TomTom gaven aan dat het dichtst bij zijnde winkelcentrum bij de Louisiana Superdome was. Eenmaal aangekomen was alleen de parkeergarage open. Het winkelcentrum was dicht en waarschijnlijk na Katrina niet meer open gegaan. Dus toen maar weer terug naar de B&B waar Kay sinaasappelsap en z'n ouders wijn op de porch dronken.

Tegen zessen kwam Bente. We gingen eerst (weer) eten bij Lola's waar Kay een demonstratie gaf van hoe je spaghetti moet eten, waarna we naar een optreden gingen van The Roots of Music. Deze marching band is door een locale musicus opgericht om kinderen uit arme gezinnen "een andere optie" te geven. De kinderen in het programma worden na school opgehaald, krijgen huiswerkbegeleiding, vervolgens is het "band-practice", waarna ze nog een maaltijd krijgen en weer thuisgebracht worden. Alles ondersteund met particuliere giften. Kay vond het duidelijk fantastisch. Al deze kinderen die muziek stonden te maken. Vooral de ritme sectie vond hij erg mooi. Toen we in Amsterdam waren stond hij opeens met z'n mini-bekkens de act van de jongens van the Roots of Music na te doen. Hij heeft het nog dagen erna over "de kinderen die muziek maken" gehad.

Aangezien het onderhand al over negenen was, was het toch echt tijd voor Kay om naar bed te gaan. We brachten hem terug naar de B&B, waar hij meteen in slaap viel. Sarah zou oppassen, zodat z'n ouders nog terug konden naar de zaal; er zouden namelijk nog andere bands optreden. Eenmaal terug in het Colton Theatre was het nog erg rustig. Na enig wachten kwamen de Como Mamas op, die met z'n drieën in accapella de zaal plat zongen. Daarna nog een optreden van de Free Agents Brass band, die toch wat minder waren dan de meeste brass bands die we de afgelopen weken hadden gezien, waarschijnlijk zijn we gewoon een beetje verwend geraakt.
Terug in de B&B waren zowel Kay als Sarah in diepe slaap.

Dag 13 - Strand, walmart en casinos

We besloten via de kust naar Biloxi te gaan. De dag stond in het teken van relaxen en een beetje rondrijden. We reden langs enorme steltwoningen en uitgestrekte 'uiterwaarden'. Onderweg maakten we een tussenstop bij Walmart en hebben we voor Kay een etch-a-sketch gekocht. Doordat we steeds iets voor hem kopen begint hij helaas steeds hebberiger te worden. Maar gezien dit geheel aan onszelf te danken is ga ik hier maar niet verder op in :-P.

In buurt van Long Beach hebben we op strand gelegen. Kay had genoeg van het in de auto zitten en wilde naar het strand en "eiste" dat we spotten zodra hij het strand zag . Het was bloedheet en na een uur op het bijna lege strand gelegen te hebben zijn we vertrokken. Door naar Biloxi waar we in een casino wat dronken en een foto maakten van Kay voor een enorme Gitaar (van het Hardrock Cafe Casino). Biloxi bestaat voornamelijk uit protserige smakeloze casinos met vooral sjagerijnige mensen. Naar onze smaak dus niet een topbestemming voor een onbezorgde vakantie. Wat verder opvalt als je zo om je heen kijkt is dat je zeer veel, zeer dikke mensen ziet. Bijna 1 op de 3 Amerikanen is te dik. Niet zomaar te dik maar veel te dik. Het vette voedsel is hier een enorm probleem. Afvallen is er dus niet bij deze vakantie.

Gelukkig gingen we snel weer weg, terug naar het hotel want die avond zou er een klassiek concert zijn in het park. Bendert kocht bij terug komst wat wijn, brood, proscuto, mozzerella, pesto en hummus. Met geleende deken gingen we het park in waar we nog wel gewaarschuwd werden niet onder de grote eikenbomen te gaan zitten omdat er rupsen uit konden vallen die behoorlijk prikten. We gingen in het gras zitten wat vrij uitzonderlijk is; amerikanen nemen tafels en stoelen met taarten en complete maaltijden mee tijdens het picknicken, en waar wij onze wijn uit plastic bekers dronken hadden zij hun dure kristal mee genomen. Wat zeer makkelijk is want je neemt alles mee in je enorme auto die je vlak naast je in het park kunt parkeren. Het concert begon en we schrokken ons kapot, het was namelijk versterkt. Daarnaast leek het wel of die Amerikanen alles wat voor 1850 verschenen is compleet negeren want de muziekkeuze had werkelijk een verschikkelijk Andre Rieu gehalte. In de pauze zijn we dan ook maar weggegaan. Het was een mooie afsluiting van onze America-wansmaak dag.

Dag 12 - Into the swamps

New Orleans is omgeven door moerassen inclusief alligators en slangen, dus die moesten we bekijken. We hadden de TomTom ingesteld en gingen op pad. Halverwege de tocht zagen we een bord met 'Honey Island Tour' en negeerden we de Tom Tom (die had het wel vaker mis). We reden om 11 uur het terrein op van de swamptour en ik stapte met Kay in de boot terwijl Bendert betaalde. Toen Bendert zelf ook in de boot verscheen vertelde hij dat ze niets wisten van de reservering + creditcard betaling die door onze landlady gemaakt was en ook de tijd klopte niet. Alleen het moeras was goed. We zaten dus in de verkeerde boot. Het was te laat om uit te stappen, toch was de toer was erg leuk. We kregen crawfish, alligators en slangen te zien, de amerikanen gingen erg uit hun bol toen ze een reiger zagen (maar aangezien we in de Watergraafsmeer meer reigers dan duiven hebben, waren wij hiervan wat minder onder de indruk).

En ook de tweede "Honey Island Tour" - we zijn toch maar ook naar de andere gegaan - was erg de moeite waard. Voor vertrek nog een plastic alligatorkop aan een stokje met beweegbare kaken gekocht voor Kay voor $1,63. Deze heeft hij de rest van de vakantie niet meer los gelaten. Soms koop je iets en het is om onverklaarbare reden meteen raak.

Tijdens de vorige tour hadden we alleen alligators in het water gezien, nu lag er ook eentje te luieren op een boomstronk. Volgens de gids was het te koud nog voor de echt grote alligators. Alligators zijn vergelijkbaar met vossen bij ons; ze eten kippen en worden zodra het jachtseizoen begint massaal afgeschoten. Ook zagen we een groot aantal schilpadden in de zon (bij ons vergelijkbaar met eenden) en kleine, ongevaarlijke waterslangetjes rond zwemmen (volgens de gids was het verschil tussen giftige en niet-giftige dat giftige slangen op het water drijven terwijl de niet-giftige alleen met hun hooft boven het water uit kwamen; maar wij zouden de gok niet nemen). Voor ons een reden om dan ook nooit het water in te gaan maar onze 2e tourman was zeer relaxed en begon uitgebreid over de giftige planten in de swamp te praten.

's Avonds bij een Italiaans restaurant bij ons in de buurt gegeten. Ze waren nog niet zo lang in business, het eten was goed maar ze hadden hun zaken nog niet op orde: de chef special, die wel op de kaart stond, kon niet besteld worden en ook hadden ze nog geen bier op tap. Kay, die meestal wel pasta liefhebber is, had niet echt terug. Toen Bente bij ons aanschoof, en nog niet gegeten bleek te hebben kreeg zij z'n pasta. Dit leide echter tot het protest "mijn pasta!" bij Kay, maar nog wilde hij het niet opeten (veel is tegenwoordig "mijn" bij Kay), dus at Bente gewoon door.

Die nacht sliep Kay als een roos, dromend over alligators en schildpadden.

Dag 11 - De Plantages

Vandaag hebben we een auto gehuurd. Kay vond het maar verwarrend. Het was niet de auto van mamma en niet de auto van pappa. Gelukkig deed onze grote vriend TomTom het ook in de US, dus vonden we al snel de eerste plantage die we wilden bezoeken: Laura's plantage. Het was een interessante plantage omdat ze veel wisten van een van de voormalige bewoonsters. Laura had namelijk haar memoires geschreven. Ook goed is dat zowel de plantage eigenaren als de slaven aan bod kwamen. Kay kon het allemaal niet zo veel boeien, z'n ouders hebben dus elk een andere helft van de rondleiding gehoord.

Daarna weer verder naar de volgende plantage: Houma (nadat we ergens nog een mislukte tussenstop voor een gesloten museum hadden gemaakt). Deze plantage had een hoog Disney gehalte. Sissi en North and South hadden opnames gemaakt in het huis (maar het interieur hebben we maar overgeslagen). Vooral de tuinen hadden niets meer met de originele plantage te maken. Deze waren tijdens Katrina helemaal verwoest en werden (ook volgens Sarah) een beetje over enthousiast aangepakt.

's Avonds bij ons "om de hoek" bij Lola's gegeten. Kay kon het prima vinden met de Antipasto (eigenlijk Tappas, want dit is een spaans restaurant, maar waarschijnlijk weten ze in de US niet wat tappas zijn), hij deed zich tegoed aan manchego en chorizo. Daarna kreeg hij goed (simple en aldente) pasta terwijl z'n ouders zich tegoed deden aan paella en sangria.

Dag 10 - Lower 9th, 2nd line en een beetje FQF

Vandaag sliep Kay uit; hij werd pas om half 8 wakker. Sarah, de eigenaresse van onze nieuwe B&B, had een ontbijtje voor ons gemaakt. Ze is een behoorlijke kwebbel. Nog even gesocialized met de buren schuin tegenover, die een zoontje had wat iets jonger dan Kay was. Grote hit was de grasmaaier van het jongetje; 't is dat het speelgoed was anders had Kay keurig het gras van de buren gemaaid.

Omdat we geen wireless internet meer hadden gingen we naar een locale coffeeshop (met WiFi) waar we snel een artikeltje online konden zetten. Toen Bente kwam had ze minder goed nieuws; Super-sunday, waar Mardi Gras Indians optreden, ging niet door vanwege dreigende regen.
Bente nam ons mee naar de Lower 9th Ward, de plek waar tijdens Katrina de grootste dijk doorbraak was. We zagen het muurtje wat hier voor "dijk" door moet gaan. We zagen de grote leegte die nu over was. Geen huizen meer in puin, maar grasland en lege "lots" zover het oog reikte (bijgevoegde foto is een 180° panorama; dit was dus een woonwijk). We liepen over de rivierdijk langs de Mississippi. Kay moest plassen en kreeg een fireant in z'n broek (waarover zo meer), die hij snel weer kwijt leek te zijn. Tijdens het rijden had Kay het regelmatig over "wat was er met de huizen gebeurd" en "waar zijn de indians".
Na nog wat rijden stopte Bente bij het huis van Fats Domino, wat keurig herbouwd was. Opeens gilde Kay dat hij pijn had. Snel trokken we z'n broek naar beneden en hadden al snel de fireant te pakken. Daar stond Kay dus, in z'n blote kont, in een auto, voor het huis van Fats Domino in the Lower 9th.

Nu door naar Downtown, want supersunday ging misschien niet door, er was wel een 2nd line. De 2nd line werd omgeleid. Er was een "hostage situation" op de route en er zaten "snipers on the roofs". Dit deed echter weinig af aan de goede sfeer. Na de laatste rustpauze wilde Kay op z'n vaders schouders om zo maar niets te hoeven missen. We eindigden bij the Candlelight, waar we even gehangen hebben en Kay van de picknick tafels op Tuba Fats square afsprong.

Nog even een staartje FQF meegepakt. Bonerama trad op. Helaas met maar 3 van de 5 trombonisten. Kay vroeg zich af waarom ze niet gingen lopen (zoals bij de 2nd lines). Toen het festival was afgelopen zaten we nog wat te drinken op een van de grasvelden langs de rivier, toen Kay opeens uitriep dat hij moest plassen. Nog voor dat een van ons hem op kon pakken om naar een portopotty te gaan had hij z'n broek naar beneden getrokken en stond hij "keurig netjes" op het grasveld te plassen (we kunnen nu dus wel concluderen dat hij behoorlijk zindelijk is).

Dag 9 - NOLA Begravenis en meer FQF

Vandaag wil Bente ons meenemen naar een traditionele New Orleans style begrafenis. Eerst verhuisden we van de Banana courtyard naar de Garreth suite. Helaas 25 blokken verder van het French Quarter, maar naar bleek in een prima buurt. Bij het boeken in januari was de Banana Courtyard vol de laatste week van ons verblijf.

Daarna reden we langs Ida (een goede vriendin van Bente). Toen we met Bente en Ida bij the Candlelight aan kwamen was er weinig te doen. Er werd alleen wat gehangen op Tuba Fats square. Na enige navraag bleek de funeral 2nd line niet door te gaan. Wel had Kay, tot onze verbazing, ondertussen een gefrituurde kippevleugel half verorberd).
We gingen terug naar het French Quarter Festival. Toen we van de parkeerplaats wegreden kwam Bente Twelve (de vader van een aantal bekende "Andrews" muzikanten) tegen die net een boek over de Mardigras Indians stond te bekijken met de schrijver. Zowel Bente als Kay hebben nu dus een gesigneerde versie. Daarna kwamen we langs het New Orleans Back Street Museum, waar een aantal Mardi Gras Indian costuums en bijbehorende zaken tentoongesteld staan (wel duidelijk was dat dit museum $0,00 aan subsidie ontvangt). Kay vond de lege pakken indrukwekkend maar wel wat verwarrend.

Op FQF gingen we wat rond bij de Brass band stage. Kay zijn gezicht werd als Spiderman geschminkt. Het gevolg was dat door bijna iedere Amerikaan begroet werd met "hey spiderman!". Op den duur kreeg hij daar zo genoeg van dat hij z'n pet diep over z'n gezicht heen trok.

Er was ook een "children's stage". We waren niet al te diep onder de indruk van het drum-bandje. Ze konden maar een ritme produceren waarop al hun 1,5 minuut lange nummers gebasseerd waren. Wel typisch is dan weer dat ze teksten zongen as "if you see a gun, you'd better run"; totaal ondenkbaar in Nederland.

We gingen terug naar de brassband stage waar we een alternatieve versie van de Treme Brass band zagen. Deze bestond uit 2 originele leden in, de rest zat voor een optreden in Alabama.

Het werd etenstijd en Kay had genoeg van de muziek en de drukte. We gingen naar Frenchmen om bij Mona's te eten (Kay's favouriete restaurant vanwege de Humus). Bente kwam onderweg een bekende tegen en haakte tijdelijk af. Daarna gingen we terug naar ons nieuwe onderkomen waar Kay onder een SpongeBob dekbed in slaap viel.

Dag 8 - French Quarter Festival

Vandaag was het de eerste dag van het French Quarter Festival, tijdens dit festival treden op verschillende podia bands op: van Cajun tot rock tot ouwe-mannen-met-strohoeden-jazz tot brassbands. De eerste optredens zouden rond 11 uur beginnen, dus stond Bente om een uur of 10 voor de deur van onze B&B.
Maar eerst even hogere prioriteiten dan muziek; we konden Kay's zonnebril niet meer terug vinden en hij stond er op dat hij een zonnebril op moest. Onze eerste tussenstop was daarom op French Market. Het bleek nogal moeilijk te zijn om een kinder bril te vinden, maar uiteindelijk vonden we er toch nog eentje met racestrepen.

Eerst naar Jackson square om daar een beetje de sfeer te proeven. Terwijl Bente bij Cafe du Monde voor koffie en begnets (zo'n half uur) in de rij stond, lagen wij in het gras naar de (niet al te interessante) band te luisteren. Daarom maar door naar de brass stage, waar Kay duidelijk liet zien dat hij tijdens de second line had opgelet; hij begon te dansen (en ook rondjes te rennen). Vervolgens at hij de 3(!) bananen op die we 's ochtends van Richard hadden mee gekregen en een Beignet.


Weer terug naar Jackson square voor een optreden van de Pfisser sisters (beetje Adrew sisters maar dan anders). Ondertussen werd het al wat later en na nog wat rondgewandeld te hebben bleek Kay in slaap gevallen te zijn in z'n wandelwagen. Hij had genoeg gegeten gedurende de dag, wij echter niet. Dus gingen we richting de Old Mint om daar een berg crawfish (=rivierkreeftjes, maar dan zonder de "tjes"). Daarna weer terug naar het hotel. We waren er na deze dag nog niet echt uit wat de hoofdreden was waarom de gemiddelde Amerikaan naar het festival kwam, misschien was de muziek bijzaak en het eten hoofdzaak (zeker als je bedenkt hoeveel kilo's te veel en vette happen we deze dag langs hadden zien komen).

Dag 7 - Historische huizen en Hummus

Vandaag gingen we naar het Gallier House. Het is een "town house" met geschilderd behang en spectaculair stucwerk. De eigenaar was een bekende architect. Hierna door naar het Hermann-Griema House. Of het nu lag aan de wat norse "tour guide" of gewoon het feit dat dit huis minder mooi was dan het Gallier, we weten het niet - maar de tour kon Kay niet boeien. Helemaal typisch was de kook demonstratie. Twee vrouwen stonden in de historische keuken met open haard aan. De keuken hing vol rook want de haard trok niet heel erg goed. Ze waren groente aan het schillen terwijl ze over de keuken vertelden. De banana fritters (poffertjes volgens Kay) bleven liggen waar ze lagen. Dit natuurlijk tot groot ongenoegen van Kay die best wel een poffertje had gelust.
Onder de lunch besloten we iets voor Kay te gaan doen; we wilden naar het Louisiana Childrens Museum gaan. Toen we hier echter na enig lopen in de buurt kwamen bleek Kay in slaap gevallen. Plan B trad in werking.We gingen naar het Confederate Museum, het oudste museum van Louisiana. Het staat vol "relikwieen" uit de Amerikaanse burgeroorlog. De grote charme van het museum is dat de inrichting amper lijkt aangepast sinds de burgeroorlog. Alle zwaarden, geweren en uniformen zijn aan Kay voorbij gegaan, want die bleef doorslapen.

Eenmaal buiten en een paar blokken verwijderd van het museum werd Kay wakker. Hij wilde terug naar het hotel. Nog een tussenstop gemaak op Jackson square om nog naar muziek te luisteren, maar toen toch echt terug gegaan naar het hotel om uit te rusten.

's Avonds naar een Libanees restaurant gegaan (volgens de LP was dit Hooka, maar zo heetten ze niet meer). Hier werd Kay erg gelukkig van, eindelijk kreeg hij weer eens z'n favouriete broodbeleg: Hummus!

Dag 6 - Dierentuin bij Candlelight

Vandaag gingen we naar Aubudon Zoo. De tocht erheen was al leuk, we gingen per streetcar (oftewel, antieke tram). Om bij de dierentuin te komen volgt dan een wandeling door een park. Eenmaal bij de ingang komen we tot de conclusie dat er waarschijnlijk ook in Amerika schoolvakanties zijn. Het is een verschrikkelijke drukte, waar Kay zo af en toe ook wat hyper van wordt. De dierentuin is aardig opgezet, met over het algemeen vrij veel ruimte voor de dieren en, tot groot genoegen van Kay, veel gelegenheid om te spelen. Hij kon de draaimolen in, van de glijbaan, in bomen klimmen, door het water banjeren en (hoogtepunt) in een zandbak archeologische opgravingen doen (ze hadden nep-maya artefacten begraven).

Omdat niet alles om Kay draait gingen we hierna naar het Ogden museum of Southern Arts, we bleken zo'n beetje de enige bezoekers in het toch vrij grote museum. Kay riep dan ook regelmatig uit "pappa, mamma, we zijn alleen!" Na het museum weer terug gewandeld naar ons hotel. Bente zou ons rond vier uur op komen halen om bij haar te eten.
Bente had vooraf boudin (blanc) gemaakt, wat er bij Kay inging als worst, want dat was het ook (maar dan wel met veel rijst erin verwerkt). Ook vermaakte Kay zich ondertussen prima met de zandbak van de dochter van het gezin waarvan Bente het huis huurt. Wel ontlokte de aanwezigheid van het speelgoed Kay de vraag "Bente, waar is jouw kindje?", waar ze erg om moest lachen. Als hoofdgerecht had ze Crawfish Etouffe gemaakt. We kregen een restje mee voor onze babysit; in New Orleans eet je niet bij elkaar maar neem je wel eten voor elkaar mee. Na het eten terug naar de B&B, waar Richard al zat te popelen om op Kay te passen (die was overigens al in de tuin van Bente in slaap gevallen). Van de babyfoon moest hij niets hebben - hij zou in de kamer blijven zitten "to watch him like a hawk". Wij weer op pad met Bente voor wat een avond "echte New Orleans experience" moest worden. Ze nam ons mee naar haar stamkroeg "the Candlelight". Het cafe was in een buurt waar de aanwezigheid van (blanke) toeristen meestal tot wantrouwen (van de politie) leid. Eenmaal aangekomen wist Bente dan ook niet wat ze zag; er had een invasie plaats gevonden van Deense en Engelse toeristen op leeftijd - er zaten zo'n 80 man/vrouw. Wel goed nieuws voor de mensen van de bar en de Treme Brass Band die stond op te treden. Na de eerste set zijn we even naar buiten gevlucht waar we nog wat hebben staan praten met de Kenneth Terry (de trompetist), die Bente natuurlijk kende en die we afgelopen zaterdag ook al op Jackson square hadden zien spelen. Ondertussen vertrokken wat van de toeristen. Bente ging ondertussen even snel naar binnen en kwam weer naar buiten met het nieuws dat ze nog een meer up-tempo set gingen doen. Ondanks de nog aanwezige aritmisch hossende toeristen, kwam de band helemaal los. Na afloop moesten we nog even handen schudden met de band leider Benny Jones Sr. en "Uncle" Lionel.
Na afloop gingen we snel terug naar de Banana Courtyard. Kay had ons tenslotte weer om 6 uur 's ochtends wakker gemaakt en we konden het tegenover Richard ook niet maken om veel te laat thuis te komen. Toen we de kamer binnen kwamen zat hij op de bank naast het bed van Kay (al was hij wel in slaap gevallen).

Dag 5 - Creepy Tuesday

's Ochtends besloten dat er een was gedaan moest worden. Daar waar we in Bali nog gewend waren de was weg te brengen en later op de dag op te halen, bleek dat hier geen optie. In Amerika ga je naar een wasserette waar je zelf je was moet doen. We vonden een wasserette, deden de was in de machine en in de 40 minuten, die de machine zei nodig te hebben, gingen wij naar de nabij gelegen St. Louis Cemeteriy No. 1.

Na een tijdje op de begraafplaats tussen de crytes doorgewandeld te hebben. En Kay ons uitlegde dat oude mensen begraven werden omdat ze dood waren. Kwamen we een van de beheerders (Walter) tegen. Hij liet ons aar een paar knekels in een oude vervallen crype gluren. Ook bezochten we het graf van de voodoo queen van New Orleans, Marie Laveau. We gingen snel terug naar de wasserette, onze was moest uit de wasmachine en in de droger.
Nadat de was in de droger zat gingen we naar de Voodoo Spiritual Temple waar we een eclectisch geheel van heilige en afgodsbeelden aantroffen en waar een pop van de paus gemoedelijk naast Baron Samedi zat. Natuurlijk begon Kay zich weer eens af te vragen waar de goden waren, voodoo priesteress Miriam kon dat wel aangeven. Ze zei dat de goden in hem zaten. "Waar dan?" vroeg Kay, en hij keek verontrust naar zijn buik. Hij vond het helemaal niets en begon te huilen. Toen hij wat bedaard was zei hij "goden bestaan niet" (nog maar 3 en nu al atheist).
Even langs de wasserette om de was uit de droger te halen en weer bij het hotel af te leveren. We gingn door naar het Voodoo museum om het thema vast te houden. Het museum was een stuk minder interessant dan de voodoo tempel. We willen naar Gallatiore's om te lunchen maar eindigen bij Cafe Begnet in Royal st. omdat we te veel honger hadden. Hier werkt Kay (toch wel tot onze verbazing) een turkey sandwich weg.

We besluiten ons creepy thema af te breken en de Misissippi over te steken naar Algiers om Mardi Gras World te bezoeken. We halen de veerboot en varen over de rivier. Daarna wandelen we over de levee (=rivier dijk) naar de door de Lonely Planet aangegeven locatie. Eenmaal aangekomen blijkt het wel heel rustig; als we iemand om info vragen is het museum naar de andere kant van de rivier verplaatst. Dus lopen we terug en nemen weer de veerboot. Eenmaal aan de andere kant gaan we met de tram naar ht eindpunt langs de rivier. Eenmaal uitgestapt blijkt het vrijwel onmogelijk om te voet de locatie waar het carnevalsmuseum zich bevindt te bereiken. Die Amerikanen doen werkelijk alles met de auto. We geven het op en gaan met dezelfde tram terug.

's Avonds eten we bij Praline Connection soul food. Kay valt in slaap nog voordat we bij het restaurant zijn. We hebben nog wel een sideorder voor 'm besteld maar die is rechtstreeks een "container" in gegaan en kon in het hotel de koelkast in.

Dag 4 - Vissen

Kay werd vandaag om 5 uur 's ochtends wakker (1 uur later dan gisteren). Rond een uur of 8 gingen we naar het paasontbijt. Hij wilde niets weten van het speciaal voor hem door Richard gemaakte scrambled egg. Omdat we besloten hadden dat het een dagje 'Kay' werd gingen we naar the Aquarium of te Americas. Hij had het duidelijk naar z'n zin. Zeker toen hij de speelhoek ontdekte, ging hij behoorlijk uit z'n bol.
Aangezien we een combinatie ticket hadden gingen we om 11 uur naar het IMAX theater. Bij de uitgang van het aquarium kregen we een stempel op onze arm (om later het aquarium weer in te kunnen). Nu hadden we alle 3 een tattoo volgens Kay. In de IMAX hadden we de keuze uit een film over Katrina (te heftig voor Kay), een film over shark attacks (ook te heftig voor Kay) en een film over dinosaurussen.
Dit was ook al niet zo'n goede keuze: De titel van de film werd door een klauw aan stukken gescheurd. Kay sprong meteen op Jitske's schoot en heeft de rest van de film door zijn vingers gezien. De hele film deden dino's niets anders dan vechten en elkaar opeten. Gelukkig waren de enge stukken meestal redelijk voorspelbaar, dus kon Jitske een goedgetimede hand voor Kay's ogen leggen.
Na de film gingen we lunchen. We bestelden Po' boys; de traditionele sandwich uit New Orleans. Dit bleek een behoorlijk vette hap te zijn. Hierna weer terug naar het aquarium, waar Kay door het dolle heen was toen hij weer terug was in de speelhoek. Nadat hij voldoende uitgespeeld was, gingen we het volgende deel van onze combination ticket gebruiken: op naar het Insectarium.
Het Insectarium was in een kantoorgebouw gevestigd, en was qua opzet best genig. Zo hadden ze een grote bak met bladsnijdermieren, een "ondergronds hol" met sterk vergrote insecten (waar Kay niet in durfde) en restaurant tafeltjes waar ook het nodige leven in zat (o.a. krekels en kakkerlakken). Ook hingen verspreid in het restaurant posters van larven (erg smakelijk... not).

We liepen via Jackson square terug, maar daar merkten we dat Kay in slaap was gevallen - dus op naar een van de winkeltjes waar we hadden gezien dat ze maximonsters verkochten.
Terug in het hotel sliep Kay nog zo'n 3 uur door. Als hij wakker wordt krijgt hij van Richard chocolade-marshmellow eitjes. Ondertussen zitten we met Bente aan een glaasje wijn. 's Avonds proberen we bij Coops wat te gaan eten. We komen uit bij Fiorellas. Coops is vol. Van het eten hoeft Kay weinig te weten, hij danst liever op de bank terwijl z'n ouders er achter komen dat wel heel veel van het amerikaanse eten gefrituurd is.

Dag 3 - Easter Parades, Second line en Mardi Gras Indians contest

Het is vandaag 1e Paasdag en onze kleine Paashaas zit nog duidelijk op Nederlandse tijd. Hij maakt ons om 4 uur 's ochtends wakker. Na het ontbijt gaan we met Wendy naar de Easter Parade (die we aan de ontbijttafel van onze B&B zijn tegen gekomen, ze komt origineel uit New Orleans, maar woont in Houston en gaat zo vaak mogelijk naar New Orleans). Eerst maken we een tussenstop bij l'Croisant d' Or, waar Kay op geglazuurde wortelcake met appelsap getrakteerd wordt door Wendy. Daarna was het op maar Jackson square om naar de Easter Parade te kijken (waar Kay maar al te goed wist te herinneren dat hij daar een ballon-zwaard had gekregen; hij was ook teleurgesteld dat er vandaag geen ballonnenverkoprs stonden). Dit bleek een voornamelijk blanke aangelegenheid; er kwam een hele stoet koetsen aan zetten met daarin dames met hoeden (die allemaal sterk gehinderd werden door de harde wind), die met z'n allen de kerk in verdwenen (niet al te opwindend allemaal, maar Kay heeft er in ieder geval een eenden-knuffel aan over gehouden).

Om 12 uur hadden we afgesproken met Bente om naar een 2nd Line Parade te gaan. Eenmaal aangekomen begon de show al snel. De "Queen" kwam naar buiten en werd op een praalwagen gezet, daarachter aan kwamen dansers naar buiten en de band begon te spelen. Vervolgen was het een kwestie van achter de muziek aan lopen. Na een tijdje gelopen te hebben kwam Bente een bekende tegen waar we even bij bleven hangen om een praatje te maken. Dat vond Kay echter niet goed, verontwaardigd schreeuwde hij dat hij naar de muziek wilde (wat door Bente weer als een goed teken werd beschouwd). Toen ze voor de 3e keer een break hielden (en we er al zo'n drie uur lopen op hadden zitten), vonden we het wel genoeg en dropen we af. Overigens hadden we toen wel vastgesteld, aan de hand van wat we 's ochtends en 's middags gezien hadden, dat het verschil tussen de upperclass whites en de zwarte gemeenschap immens groot is.

Eenmaal weer in de auto gaf Kay aan te willen slapen, dus gingen we terug naar de B&B. Daar aangekomen was het snel duidelijk dat meneer niet van plan was om te gaan slapen - zeker niet nadat hij door Richard (maakt elke ochtend ons ontbijt) nog twee boterhammen met pindakaas voorgezet kreeg. Dus over naar plan B.: er was nog een Mardi Gras Indians beauty contest. In eerste instantie vond Kay het wat eng, wat wel logisch was aangezien de wedstrijd in een donker auditorium plaats vond en met luide drum muziek gepaard ging. Maar toen we back-stage waren doorgedrongen vond hij het toch wel facinerend.

s' Avonds terug naar French Quarter om te gaan eten bij Adolfo's, waar we heerlijk Italiaans hebben gegeten - het beste wat we gegeten hebben tot nu toe. Niet dat Kay daar veel van mee heeft gekregen. Vlak nadat we besteld hadden en hij de helft van z'n sap had opgedrongen zei hij dat hij wou slapen en deed dat ook daadwerkelijk. Nu staan er dus twee doggybags in de koelkast.


Mardi Gras Indians

Dag 2 - Op de Raderboot

Vandaag onze eerste echte dag in New Orleans. We werden niet al te laat wakker - want we waren allemaal best wel moe van de vliegreis - maar toch al rond acht uur er uit en een half uurtje later aan het ontbijt. Meteen bleek de Banana courtyard waar we verblijven geen slechte keus te zijn; we kregen een lekker en uitgebreid ontbijt voorgezet door Richard (en man van in de zestig die het ontbijt verzorgt maar er ook later op de dag voor zorgt dat we drankjes kunnen krijgen).

Na het ontbijt eerst maar eens Bente opgebeld, maar die bleek gehoopt te hebben dat we moe waren van de vliegreis en we belden haar dus wakker. Toen maar besloten er zelf op uit te gaan, maar dan wel iets niet al te inspannends. Onze keuze viel op een tocht met een raderboot. Toen we eenmaal onze tickets gekocht bleek het misschien toch een minder ontspannende keuze te zijn. Een kwartier voor vertrek begonnen ze op het Calliope orgel te spelen, nog nooit zo veel valse tonen zo luid gehoord. Gelukkig hielden ze daar me op toen ze eenmaal vertrokken. Uiteindelijk was het best een relaxed tochtje over de rivier en Kay was zeer gefascineerd door de machine kamer. (Overigens bleek er nog een Nederlands gezin aan boort te zitten, Sylvia Witteman met man+kinderen - zoals echte nederlanders betaamt hebben we net gedaan of we haar niet herkenden.)

Eenmaal terug aan land nog over Jackson square gelopen waar we nog een tijdje naar een jazz band hebben zitten luisteren (wat natuurlijk bekenden van Bente bleken te zijn). Ook was er nog een "baloon artist" die voor Kay een ballon zwaard maken (maar gezien de nogal fallische vorm en het feit dat het 1,5 meter lange ding alleen door Kay direct voor z'n kruis vast was te houden, liepen z'n ouders wel een beetje voor schut) Hierna weer terug naar het hotel (waar het ballon-zwaard van al snel weer leeg was gelopen) en via daar naar een restaurant. Onderweg naar het restaurant viel Kay echter in slaap en werd niet meer wakker. Het eten, wat we toch maar voor hem besteld hadden, konden we dus mee nemen in een doggy-bag.

Dag 1 - In New Orleans

Na ruim 24 uur wakker te zijn geweest, zijn we aangekomen op onze hotelkamer in New Orleans. Bente heeft ons zojuist opgehaald van het vliegtuig. Kay heeft zich voorbeeldig gedragen, op een paar uitbarstingen na. We proberen hem op dit moment naar bed te krijgen. Hij heeft wel tijdens de reis geslapen, maar is nu klaar wakker (in Nederland is het 7.00 uur) en staat op het bed op en neer te springen om half 2 's nachts.

De vlucht naar Miami was prima - ware het niet dat we er achter komen dat we met de vluchten van Cathay Pacific wel wat verwend waren geraakt - dit keer geen personal entertainment system. Gelukkig kon je er een huren, dus dat hebben we voor Kay gedaan zodat hij zo vaak hij wilde naar Tom & Jerry en Roadrunner kon kijken en toen hij eenmaal sliep z'n ouders ook nog een film konden zien.

Eenmaal in Miami zonder al te veel problemen door immigratie en douane. Dit ondanks dat Kay z'n tong naar een van de beamten uitstak terwijl zijn moeder vingerafdrukken aan het nemen was. Daarna 5 (!!) uur wachten voor onze aansluiting. Dan is het fijn dat er iemand op je staat te wachten in New Orleans. We zijn volledig uitgeput en willen alleen nog maar slapen, terwijl Kay dus nog steeds rondjes door de kamer rent.

Haute cuisine

Kay bedacht net, terwijl hij in bad zat, z'n eerste recept: Worstjes-ketchup-pastataart.

Skaten

Afgelopen zondag ging Koosje met Kay skaten in het Vondelpark. Bang dat we waren dat hij op zijn hoofd zou vallen, zijn we eerst 's morgens met hem naar de winkel gegaan om een helm en beschermers te kopen.
Deze waren achteraf gezien een beetje overbodig. Kay wilde alleen maar op het skateboard zitten. Bijkomend nadeel was dat hij de hele dag de helm niet meer af wilde zetten. Zelfs toen Bendert hem op zijn nek nam weigerde hij de helm los te laten. Ook de volgende dag moest en zou hij hem tijdens het fietsen dragen. Gelukkig kwamen we zondag Veere tegen. Die schrok zo van Kay met de helm dat ze zich probeerde te verstoppen achter de voordeur van haar huis. Toen we daarna in de auto stapten was Kay eindelijk bereid de helm af te zetten.