maandag 15 januari 2007

1 jaar feest van Fee

Nu Kay zijn 1ste geboortedag nadert worden we uitgenodigd voor 1 jaar feestjes. Een nieuw iets in mijn leven. De feestjes worden bij voorkeur 's morgens tussen 11 en 2 gegeven en kinderen zijn verplicht. Zo ook de verjaardag van Fee. Bij aankomst (Bendert kon niet want hij moest oefenen met de band) mocht Kay Fee haar kadootje geven wat resulteerde in het, nadat het kadootje door Fee uitgepakt was, afpakken van de olifant en er snel vandoor gaan. Bestraffend sprak ik Kay toe.. erg veel indruk maakte het helaas niet.
Na de eerste confrontatie met het begrip 'kadootje' heb ik hem de kamer in gedragen waar hij een houten eend-met-lange-stok vond waarmee hij (luidruchtig) op de grond begon te slaan. Fee, inmiddels ook in de kamer beland, keek Kay meewarrig aan: '' 'kun je niet ophouden met die herrie'. Nadat Kay de stok heen en weer, rakelings langs een meisje, slingerde was het genoeg. Ik gebaarde hem naar me toe te komen. Een vader (zijn zoon was inmiddels al 6) begon te lachen toen Kay naar me toe kwam tijgeren. Het herinnerde hem aan zijn zoon die dit ook gedaan had.
Daar andere moeders hun kinderen constant in de gaten hielden zag ik dat Kay naar een kast kroop waar speelgoed lag en dacht ik bij mezelf eindelijk rust.. Het enige wat ik doe is de deur in de gaten houden. Sinds een paar weken heeft Kay namelijk een obsessie voor deuren ontwikkeld. Deuren kunnen open, deuren kunnen dicht. Mensen komen binnen via een deur en mensen gaan naar buiten. Je begrijpt het al: zodra Kay een deur ziet wil hij er door heen.
Het begon aardig druk te worden en ik verplaatste me naar het speelkleed tot genoegen van Kay. Naast hem zat een zeer lief babytje met een enorm blauw oog. De vader verontschuldigde zich. Hij vertelde dat hij Baukje gisteren niet op het vloerkleed maar er net naast had gezet waardoor ze omgekukeld was. Ik begreep hem volkomen - Kay zit tegenwoordig ook onder de blauwe plekken. De moeder bleek met mij op zwangerschapszwemmen gezeten te hebben. Na Kay en Baukje gezamenlijk gevoerd te hebben was het tijd om naar huis te gaan. Niet voor Kay - spontaan gaf hij Baukje een enorme knuffel. De vader van Baukje stond onmiddelijk op opzoek naar zijn fototoestel maar het was al te laat. Het moment was voorbij. Kay keek me gapend aan en dan is het zaak om zo snel mogelijk terug te fietsen..