We besloten via de kust naar Biloxi te gaan. De dag stond in het teken van relaxen en een beetje rondrijden. We reden langs enorme steltwoningen en uitgestrekte 'uiterwaarden'. Onderweg maakten we een tussenstop bij Walmart en hebben we voor Kay een etch-a-sketch gekocht. Doordat we steeds iets voor hem kopen begint hij helaas steeds hebberiger te worden. Maar gezien dit geheel aan onszelf te danken is ga ik hier maar niet verder op in :-P.In buurt van Long Beach hebben we op strand gelegen. Kay had genoeg van het in de auto zitten en wilde naar het strand en "eiste"
dat we spotten zodra hij het strand zag . Het was bloedheet en na een uur op het bijna lege strand gelegen te hebben zijn we vertrokken. Door naar Biloxi waar we in een casino wat dronken en een foto maakten van Kay voor een enorme Gitaar (van het Hardrock Cafe Casino). Biloxi bestaat voornamelijk uit protserige smakeloze casinos met vooral sjagerijnige mensen. Naar onze smaak dus niet een topbestemming voor een onbezorgde vakantie. Wat verder opvalt als je zo om je heen kijkt is dat je zeer veel, zeer dikke mensen ziet. Bijna 1 op de 3 Amerikanen is te dik. Niet zomaar te dik maar veel te dik. Het vette voedsel is hier een enorm probleem. Afvallen is er dus niet bij deze vakantie.Gelukkig gingen we snel weer weg, terug naar het hotel want die avond zou er een klassiek concert zijn in het park. Bendert kocht bij terug komst wat wijn, brood, proscuto, mozzerella, pesto en hummus. Met geleende deken gingen we het park in waar we nog wel gewaarschuwd werden niet onder de grote eikenbomen te gaan zitten omdat er rupsen uit konden vallen die behoorlijk prikten. We gingen in het gras zitten wat vrij uitzonderlijk is; amerikanen nemen tafels en stoelen met taarten en complete maaltijden mee tijdens het picknicken, en waar wij onze wijn uit plastic bekers dronken hadden zij hun dure kristal mee genomen. Wat zeer makkelijk is want je neemt alles mee in je enorme auto die je vlak naast je in het park kunt parkeren. Het concert begon en we schrokken ons kapot, het was namelijk versterkt. Daarnaast leek het wel of die Amerikanen alles wat voor 1850 verschenen is compleet negeren want de muziekkeuze had werkelijk een verschikkelijk Andre Rieu gehalte. In de pauze zijn we dan ook maar weggegaan. Het was een mooie afsluiting van onze America-wansmaak dag.
