In de buurt wordt Sint Maarten gevierd - een gebruik wat ik uit mijn jeugd wel kende, maar Jitske helemaal niet. Op het platteland heeft het weinig zin om langs de deuren te gaan voor snoep met een lampionnetje, al die boerderijen liggen veel te ver uit elkaar.Dit jaar hadden we van Kay's oma een electrisch lampionnetje gekregen. Die had je in mijn jeugd niet, als het hard woei ging je lampion in de fik. Dus vonden we het wel een leuk idee om Kay op pad te sturen (ver hoefde hij niet, het was al voldoende om bij onze onderburen Egge en Wietse aan te bellen).
Kay vond het maar niks. De lampion was eng (of te zwaar) en hij liet 'm constant los . Nadat Wietse had open gedaan en Kay een snoepje kreeg, waar hij geen raad mee wist (uiteindelijk heeft hij het maar aan Egge gegeven), was zijn eerste gedachte 'ik wil naar binnen'. Een liedje zingen zat er al helemaal niet in..
Op naar volgend jaar. Dan zal st. Maarten wel anders zijn.
