Omdat we morgen alweer naar Nederland gaan, en we dus een lange reis voor de boeg hebben, maken we er vandaag een "Kay-dag" van.'s Ochtends rijden we, zoals je het in Amerika hoort te doen, naar het, op bijna loopafstand gelegen, park. Daar is een pretparkje: Storyland. We waren we wat te vroeg, maar na nog een rondje lopen ging het hek open. Niet dat het park echt open was, de cassiere keek ons wat verbaasd aan, keek vervolgens op haar horloge en verkocht ons, met een "what the heck" blik in haar ogen, een paar kaartjes. We waren alleen en duidelijk aan de vroege kant. Verwonderd vroeg Kay "waar zijn de kindjes?", terwijl hij het niet al te grote parkje door rende. Na een kwartier was het gedaan met de rust. Twee schoolbussen met vijfjarige schoolkinderen (+ouders) werden uitgeladen. Kay kon in ieder geval niet meer 'klagen' over het gebrek aan 'kindjes'. Storyland was licht verwaarloosd; ze hadden twee glijbanen afgesloten. Terecht bleek later. Toen een jongetje, dat zich onder de afzetting van de drakenglijbaan had doorgewurmd had, van de glijbaan af gleed kwam deze met bijna dodelijke vaart op een plaat beton af. Gelukkig had hij alleen een aantal schaafwonden en kon hij getroost worden door zijn moeder.
Ergens in een achteraf hoek stond een afgedankte brandweerauto. Een groot aantal kinderen stormden er op af. Kay was geruime tijd niet meer weg te slaan bij de slang van de brandweerauto.
Na Storyland wilden we naar het Kindermuseum gaan. Eerst bezochten we de beeldentuin waar we onderweg langs waren gekomen. Hier wilde Kay in eerste instantie niets van weten. Hij wilde naar het Kindermuseum. Gelukkig vond hij de beeldentuin toch wel leuk. Het was best mooi en nog gratis ook.Na de beeldentuin was het op naar het Louisiana childrens museum. Volgens Sarah, die lerares was geweest, was het een goed museum, ware het niet dat het personeel een beetje bedillerig was. We merkten er weinig van, Kay kon vrij z'n gang gaan. Het museum had een beetje het midden van het Huis van Aristoteles en Nemo, zonder dat we veel personeel zagen. Begrijpelijk... ik had ergens gelezen dat 90% van het personeel na Katrina niet meer teruggekomen was.
Omdat de ouders van Kay na een uur of 3 kindermuseum wel wat anders wilden, besloten ze naar een winkelcentrum te gaan. Zowel de Lonely Planet als de TomTom gaven aan dat het dichtst bij zijnde winkelcentrum bij de Louisiana Superdome was. Eenmaal aangekomen was alleen de parkeergarage open. Het winkelcentrum was dicht en waarschijnlijk na Katrina niet meer open gegaan. Dus toen maar weer terug naar de B&B waar Kay sinaasappelsap en z'n ouders wijn op de porch dronken.
Tegen zessen kwam Bente. We gingen eerst (weer) eten bij Lola's waar Kay een demonstratie gaf van hoe je spaghetti moet eten, waarna we naar een optreden gingen van The Roots of Music. Deze marching band is door een locale musicus opgericht om kinderen uit arme gezinnen "een andere optie" te geven. De kinderen in het programma worden na school opgehaald, krijgen huiswerkbegeleiding, vervolgens is het "band-practice", waarna ze
nog een maaltijd krijgen en weer thuisgebracht worden. Alles ondersteund met particuliere giften. Kay vond het duidelijk fantastisch. Al deze kinderen die muziek stonden te maken. Vooral de ritme sectie vond hij erg mooi. Toen we in Amsterdam waren stond hij opeens met z'n mini-bekkens de act van de jongens van the Roots of Music na te doen. Hij heeft het nog dagen erna over "de kinderen die muziek maken" gehad.Aangezien het onderhand al over negenen was, was het toch echt tijd voor Kay om naar bed te gaan. We brachten hem terug naar de B&B, waar hij meteen in slaap viel. Sarah zou oppassen, zodat z'n ouders nog
terug konden naar de zaal; er zouden namelijk nog andere bands optreden. Eenmaal terug in het Colton Theatre was het nog erg rustig. Na enig wachten kwamen de Como Mamas op, die met z'n drieën in accapella de zaal plat zongen. Daarna nog een optreden van de Free Agents Brass band, die toch wat minder waren dan de meeste brass bands die we de afgelopen weken hadden gezien, waarschijnlijk zijn we gewoon een beetje verw
end geraakt.Terug in de B&B waren zowel Kay als Sarah in diepe slaap.
