Kay en ik zijn op bezoek geweest bij Jesse. Jesse is een super cool mannetje dat heerlijk lag te slapen. We hebben van alles geprobeerd om hem wakker te krijgen. Kay heeft geroepen, zijn wieg geschommeld, hem gekieteld. Niets hielp. Meneer rekte zich nog eens even uit en sliep daarna gewoon weer verder.De details van de bevalling zal ik jullie besparen. Het valt ook niet mee om een jongen er uit te persen. In het boekje 'Zoon! Handleiding voor moeders' (van Sinterklaas gekregen) lees ik: Zoons zijn heavy shit. Moeders van zonen leven korter dan moeders die veel dochters krijgen. Iedere zoon verkort het leven van een moeder met maar liefst 34 weken. Tenminste, bij de Saami (lappen) in de periode 1640-1870... Het is tegenwoordig natuurlijk minder zwaar maar wel zeker is dat het moeite kost om een kind op de wereld te zetten.
Nadat Kay 3 beschuit met muisjes had gegeten besloten we naar huis te gaan. Sanne viel om van de slaap.
Een link naar Goedemorgen Nederland over moeders en zonen.
