Optrekken

Kay is zich al een paar dagen aan het optrekken aan alles wat hij tegen komt. Regelmatig valt hij hierbij op de grond wat tot gevolg heeft dat hij inmiddels een blauwe plek op zijn voorhoofd en een rode plek net onder zijn oog heeft.
Gisteren nog was hij zich aan het optrekken aan z´n activity-center (zodat hij tenminste bij de knoppen van de stereo, video en DVD-speler kon) en moest Jitske hem onder het tafeltje voor de bank vandaan halen, dat bovenop hem terecht gekomen was. Natuurlijk had ik geen fototoestel bij de hand om het snel vast te leggen.
Zich optrekken heeft hij dus al redelijk door, van staan weer gaan zitten nog niet. Bij elke poging wil je in de buurt blijven omdat hij zich op enig moment zou laten vallen en dan natuurlijk ongelukkig terecht zou komen.

Vanochtend heeft hij voor het eerst zich rustig/gecontroleerd opgetrokken aan de box (oftewel: "hé, verrek hij staat") en na een tijdje gestaan te hebben, ging hij weer rustig en zonder hulp zitten (en bovendien is er ook nog een kans geweest om er foto´s van te nemen).

Beachbum in training

Wat doet Kay het liefst tegenwoordig?

Babygebarentaal

In de VS is het heel populair: babys gebarentaal leren. Mij leek het wel interessant. Kay is nogal druk tijdens het eten en op het aankleedkussen, en zo kan ik hem uitleggen dat zijn luier sneller aangetrokken is als hij wat rustiger is en dat hij zijn eten echt wel krijgt. Onze eerste workshop hebben we inmiddels achter de rug (zie ook: hyves) en de eerste 3 gebaren (eten, melk en meer) zijn we druk aan het oefenen. Helaas nog zonder resultaat. Kay heeft al wel in de gaten dat ik iets anders doe dan wanneer ik met Bendert praat maar nadoen en weten dat een gebaar gekoppeld is aan iets.... heeft hij nog niet in de gaten. Het enige wat hij tot nu toe doet is keihard lachen als ik een gebaar maak.
Op de workshop werd gezegd dat het ongeveer 1 maand kan duren voordat een baby zijn eerste gebaar maakt dus we houden vol. Ook op de creche hebben we de leidsters zo ver gekregen dat ze met Kay gebaren. Het eerste gebaar dat hij volgens hun herkende was 'auto' (doen alsof je achter het stuur zit); toen ze dat gebaar maakten wees hij namelijk een (speelgoed)auto aan. Ik ben benieuwd. Het is in ieder geval erg leuk om te doen. Gezien ieder land zijn eigen gebarentaal heeft leert Kay de nederlandse gebaren.

1 jaar feest van Fee

Nu Kay zijn 1ste geboortedag nadert worden we uitgenodigd voor 1 jaar feestjes. Een nieuw iets in mijn leven. De feestjes worden bij voorkeur 's morgens tussen 11 en 2 gegeven en kinderen zijn verplicht. Zo ook de verjaardag van Fee. Bij aankomst (Bendert kon niet want hij moest oefenen met de band) mocht Kay Fee haar kadootje geven wat resulteerde in het, nadat het kadootje door Fee uitgepakt was, afpakken van de olifant en er snel vandoor gaan. Bestraffend sprak ik Kay toe.. erg veel indruk maakte het helaas niet.
Na de eerste confrontatie met het begrip 'kadootje' heb ik hem de kamer in gedragen waar hij een houten eend-met-lange-stok vond waarmee hij (luidruchtig) op de grond begon te slaan. Fee, inmiddels ook in de kamer beland, keek Kay meewarrig aan: '' 'kun je niet ophouden met die herrie'. Nadat Kay de stok heen en weer, rakelings langs een meisje, slingerde was het genoeg. Ik gebaarde hem naar me toe te komen. Een vader (zijn zoon was inmiddels al 6) begon te lachen toen Kay naar me toe kwam tijgeren. Het herinnerde hem aan zijn zoon die dit ook gedaan had.
Daar andere moeders hun kinderen constant in de gaten hielden zag ik dat Kay naar een kast kroop waar speelgoed lag en dacht ik bij mezelf eindelijk rust.. Het enige wat ik doe is de deur in de gaten houden. Sinds een paar weken heeft Kay namelijk een obsessie voor deuren ontwikkeld. Deuren kunnen open, deuren kunnen dicht. Mensen komen binnen via een deur en mensen gaan naar buiten. Je begrijpt het al: zodra Kay een deur ziet wil hij er door heen.
Het begon aardig druk te worden en ik verplaatste me naar het speelkleed tot genoegen van Kay. Naast hem zat een zeer lief babytje met een enorm blauw oog. De vader verontschuldigde zich. Hij vertelde dat hij Baukje gisteren niet op het vloerkleed maar er net naast had gezet waardoor ze omgekukeld was. Ik begreep hem volkomen - Kay zit tegenwoordig ook onder de blauwe plekken. De moeder bleek met mij op zwangerschapszwemmen gezeten te hebben. Na Kay en Baukje gezamenlijk gevoerd te hebben was het tijd om naar huis te gaan. Niet voor Kay - spontaan gaf hij Baukje een enorme knuffel. De vader van Baukje stond onmiddelijk op opzoek naar zijn fototoestel maar het was al te laat. Het moment was voorbij. Kay keek me gapend aan en dan is het zaak om zo snel mogelijk terug te fietsen..

Steeds zelfstandiger

Eens was er een tijd dat Kay nog overal mee geholpen moest worden. Z'n fles moest je voor ´m vast houden, z´n speelgoed aan hem geven, als hij wou zitten moest je hem zittend neerzetten (en als hij dan omviel kon hij niet meer overeind komen) en al z´n eten moest gepureerd worden anders at hij het niet.

Maar zo langzamerhand doet hij steeds meer zelf. Geef ´m een boterham en hij eet ´m zelf op (gevolg is wel dat z´n gezicht en handen er na afloop uit zien als een goed besmeerde boterham met appelstroop/smeerkaas). Bananen hoef je eigenlijk niet eens meer voor ´m in stukken te snijden, die hapt hij zelf wel af. Sinds hij zelf kan gaan zitten, begint hij ook te ontdekken dat hij zich op kan trekken. Gevolg is dat hij nu tot op de bodem van z´n speelgoedkist kan komen en zelf het speelgoed kan uitzoeken waarmee hij wil spelen (en dus ook een grote rotzooi in de kamer veroorzaakt).

Wij als ouders zijn natuurlijk zeer blij met deze verzelfstandiging. Wij verwachten ook binnen de komende weken dat hij z´n eigen luiers gaat verschonen, voor zichzelf (en z´n ouders) kookt, zelf onder de douche gaat, z´n eigen kleren wast en strijkt en niet te vergeten zichzelf iedere ochtend naar de creche brengt ;-)

Paniek! (Peeuw peeuw)

Vanavond op bezoek geweest bij Zeger, Joan en Quin (die nu al een maand oud is). Na Quin gezien te hebben, lekker te hebben gegeten (en Kay had zich natuurlijk weer voorbeeldig gedragen) gingen we rond acht uur met een doodvermoeide Kay naar huis. Nog wel wat protest gehoord toen hij van z´n autostoeltje moest verhuizen naar bed, maar dat was weer snel over. Geen schokkende gebeurtenissen dus ....

Dat was wat we tot ongeveer half 11 ´s avonds dachten. Toen kwam Jitske er achter dat ze een van haar oorbellen mistte. Het waren van die mooie, kleine, glimmende, scherpe en zeer doorslikbare oorbellen. Meteen werd Kay als hoofdverdachtte opgevoerd voor deze diefstal. En alles wat Kay pakt, gaat vroeg of laat z´n mond in, dus we kregen meteen angst visioenen van-naar het ziekenhuis racen, röntgen foto´s van maag en darmen laten maken en een eventuele volgende operatie.

Na eerst het hele huis doorzocht te hebben, naar de auto gelopen te zijn en die doorzocht te hebben, begonnen we lichtelijk in paniek te raken. Dan maar Zeger bellen (natuurlijk veel te laat op de avond, want die heeft momenteel gebroken nachten i.v.m. Quin en kan dus beter vroeg gaan slapen), en die ging direct zoeken. Wij ondertussen nog verder gezocht. Terwijl we het er allebei over eens waren dat Jitske de komende tijd absoluut geen oorbellen meer in mag, belde Zeger terug. Gelukkig had hij de oorbel gevonden. Dus hoeven we niet naar het ziekenhuis, hoeft Kay niet "geröntgent" te worden, zeker geen operatieve verwijdering van de "gestolen waar" en absoluut geen oorbellen meer in Jitske´s oren als Kay binnen een straal van 100 meter is.

Aan Kay is de "paniek aanval" van z´n ouders geheel ongemerkt voorbij gegaan. Hij vond het allemaal prima om bij Quin op bezoek te zijn (zie als bewijs onderstaande foto's).

Kay is 10 maanden

Kay's Oud en Nieuw

Kay's eerste Oud en Nieuw heeft maar weinig indruk op hem gemaakt. Ondanks het nodige geknal bij ons in de buurt (waar we vanaf het dakterras mooi zicht op hadden) bleef hij onverstoorbaar door slapen.



PS. Heeft iemand nog het easter egg op onze electronische nieuwjaarskaart gevonden?