Na een paar dagen zijn we toch een beetje teruggekomen op het 'nieuwe, grote bed' van Kay. Zijn we niet te snel geweest...
Kay komt veel moeilijker in slaap. Hij struint de hele verdieping af en wil minstens 3 boekjes hebben voorgelezen voordat hij eindelijk (om 9 uur) in slaap valt. Het is pijnlijk om hem te zien worstelen met zijn nieuw verworven vrijheid wat eigenlijk geen echte vrijheid is, want hij moet slapen. Gelukkig hebben Bendert en ik 'The Nanny' meerdere malen gezien en weten precies wat te doen. Zonder hem een blik waardig te keuren, leggen we hem keer op keer weer in bed.
Ook 's morgens bij het opstaan is het wennen. Bij het wakker worden roept hij nog steeds 'mamma, mamma, pappa ik wil erruit'. Inmiddels heeft hij in de gaten dat hij zelf uit het bed kan klimmen en in zijn voetenzak strompelt hij dan om half 7 naar het bed van zijn ouders om gelukzalig op de buik van zijn moeder nog even bij te komen van de nacht.
