We hebben op strategische plaatsen in de kamer baricades opgeworpen; voor de ene geluidsbox een stoel, voor de andere box een speeltuig van Kay, voor de ficus een paar grote kussens en voor de kast het keyboard. Terwijl ik dit stuk zit te schrijven heeft Kay ontdekt hoe hij een van onze stoelen kan "slopen", dus moet er weer ingegrepen worden ....Hoe lief en schattig Kay ook lijkt, hoe vrolijk hij naar iedereen ook lacht, schijn bedriegt: sinds hij kan kruipen is niets meer veilig! Hij is veranderd in een grijpmonster dat zich van DVD collectie, naar krant, naar stereo installatie, naar keuken, naar afstandbediening, naar kamerplant, naar huiskamerdeur tijgert. Nou ja tijgert, zich verplaatst als een mank zeehondje. Als hij daar dan is wil hij overal aan zitten; een groot deel van de DVDs heeft inmiddels uit de kast gelegen (gelukkig weet hij nog niet hoe hij DVD doosjes open moet krijgen). Als we de huiskamer in lopen moeten we oppassen dat hij niet net achter de deur is gaan liggen. Gisteren had hij nog bijna een lamp naar beneden getrokken. Blijkbaar kon hij ondanks de barricades toch met z´n friemelvingertjes bij het snoer komen. Hem in de box leggen helpt meestal maar even, hij begint binnen de kortste keren te protesteren (vaak nog voor z´n rug de bodem van de box geraakt heeft). De box is voor kleine babies en dat is Kay al lang niet meer.
(Verder is hij overigens nog steeds een schatje als op ´m gepast wordt of als hij ergens op bezoek is, het lijkt er op dat hij dit alleen in het huis van z´n ouders doet als alleen z´n ouders er bij zijn).
