Waterpokken

Afgelopen donderdagavond was het zover - alle kinderen in de groep hadden het inmiddels al gehad.. de waterpokken. Even had ik nog gehoopt dat de muggenbult invasie van een aantal weken geleden misschien toch stiekum iets anders was... maar nee..
Aanstichter van dit alles was Okke die opeens met een knal rood pukkelkoppie en een blauwe neus op het kdv verscheen. Zelfs door zijn witte haren waren de rode vlekken te zien.
Gelukkig is Kay er niet zo erg aan toe - dacht ik donderdag. Vrijdag zag ik per uur een nieuwe rode vlek/pukkel verschijnen en die avond had hij koorts en ook de zaterdag was een en al ellende. Het zielepietje kon alleen nog maar huilen, bij zijn moeder op de bank zitten, geknuffeld worden en naar Pippi kijken. Hij wilde zelfs niet meer eten.
Zondagavond zijn we ondanks alles toch naar Tatin (kindvriendelijk, met kindermenu en speelhoek) gegaan voor een eetafspraak met M&M.
Maandag was Kay nog suffig maar was er geen sprake meer van nieuwe rode plekjes. Alleen 's avonds en 's nachts wilde hij, zoals de afgelopen 4 nachten, niet slapen. Gevolg was dat Bendert en ik gisteren zo moe waren dat we bij thuiskomst volledig instortten. Het is duidelijk dat de zieke Kay gezorgd had voor een complete uitputtingslag (dit is zelfs erger dan tijdens het krijgen van zijn tanden) bij zijn ouders. Gelukkig was Tineke er vanochtend om voor Kay te zorgen zodat wij met onze slaperige hoofden met een gerust hart weer aan het werk konden gaan...

Zwaar weekend

Het was een zwaar weekend voor Kay. Afgelopen vrijdag werd hij meegesleept naar Bente waar hij duidelijk, de volgens orineel New Orleans recept bereidde, Gumbo op prijs stelde. Na gegeten te hebben keken we naar een video over New Orleanse muziek. Kay begon met zijn hoofd te wiebelen en met zijn beentje op de grond te 'trommelen' zodra hij een leuk stukje hoorde. Waarop Bente vol goede moed aangaf dat we binnenkort toch maar eens langs moesten komen in New Oreans.
Een half jaar geleden konden we hem na het eten te slapen leggen (en het maakte niet zo veel uit waar). Dat zit er niet meer in. Erger nog, om kwart voor negen gaf Kay duidelijk aan dat hij wilde vertrekken. Hij ging voor de deur staan en zei hij: "uit - jas - autoos". Ons reste niet meer dan snel de jassen aan te doen en naar huis te gaan. Weg sociaal leven...
Bij thuiskomst was Kay al in diepe slaap gevallen. Hij werd niet eens wakker bij het naar binnen dragen. Zelfs bij het uitkleden en in bed leggen deed hij geen oog open zo moe was hij.

Zaterdag gingen we naar Den Haag want Annemarie vierde haar verjaardag. We waren vroeger gegaan, omdat we nog even wilden winkelen. Op de terugweg kwamen we toevallig de haagse Sinterklaasoptocht tegen (dus dat heeft Kay ook voor het eerst 'Klaas' "in het wild" gezien, alhoewel hij het meest blij was met de paarden die mee liepen). Bij Annemarie heeft hij zich eerst helemaal vol lopen stoppen met al het lekkers op tafel, net in het bereik van z'n grijphandjes (voorzover wij hem daar een kans toe gaven) en vervolgens paste weer z'n vaste verleidingstrucs toe op alle aanwezigen. Na anderhalf uur was de fut er duidelijk uit (hij begon 'uit, uit' te roepen). We voelden aan dat het nu echt tijd was om naar huis te gaan.

Zondag weer een lange rit. De ouders van Jitske hadden Kay al een tijdje niet gezien, dus richting Welsum. Gelukkig hadden Wicher en Tineke een mini-overall aangeschaf, want hij moest een hoop werk doen. Eerst lachte hij zich een deuk toen Wicher bladeren oppakte en die omhoog gooide zodat ze op z'n hoofd vielen; hij moest zelfs zo lachen dat hij af en toe omviel. Vervolgens ging hij met kruiwagen en schep aan de gang. Ook heeft hij de kippen en het paard eten gegeven. En binnen de katten in de keuken geknuffeld. Na het eten gingen we terug. De hele weg naar huis lag hij te slapen, uitgeput van alle belevenissen.

Zinnen van 3 woorden

Al enige tijd kan Kay twee woorden aan elkaar koppelen, zoals "mama weg" of "tuig weg" (vliegtuig weg). Maar toen ik hem vanmiddag de keuze gaf wat hij op brood wou, appelstroop of chocoladepasta, wees hij op de chocolade pasta met de woorden "die op brood". Dit was voor het eerst dat hij een (begrijpelijke) zin met meer dan 2 woorden uitsprak.

Te klein voor Sint Maarten

In de buurt wordt Sint Maarten gevierd - een gebruik wat ik uit mijn jeugd wel kende, maar Jitske helemaal niet. Op het platteland heeft het weinig zin om langs de deuren te gaan voor snoep met een lampionnetje, al die boerderijen liggen veel te ver uit elkaar.
Dit jaar hadden we van Kay's oma een electrisch lampionnetje gekregen. Die had je in mijn jeugd niet, als het hard woei ging je lampion in de fik. Dus vonden we het wel een leuk idee om Kay op pad te sturen (ver hoefde hij niet, het was al voldoende om bij onze onderburen Egge en Wietse aan te bellen).

Kay vond het maar niks. De lampion was eng (of te zwaar) en hij liet 'm constant los . Nadat Wietse had open gedaan en Kay een snoepje kreeg, waar hij geen raad mee wist (uiteindelijk heeft hij het maar aan Egge gegeven), was zijn eerste gedachte 'ik wil naar binnen'. Een liedje zingen zat er al helemaal niet in..
Op naar volgend jaar. Dan zal st. Maarten wel anders zijn.

Fantasie op hol

Sinds een paar weken krijgt Kay steeds meer fantasie. Vroeger had je het idee dat hij aan het uit proberen was wat er allemaal met het speelgoed kon door ermee te gooien of op te gaan staan. Zie ook 'Oeiikgroei': verschillen tussen jongens en meisjes'.
Toen ik hem daarnet echter uit bed haalde, zat hij met z'n grote zwarte panter op schoot terwijl hij die kusjes gaf en aaide. Toen ik er bij kwam zitten maakte hij duidelijk dat ik de "poes" ook moest aaien (door m'n hand te pakken) en ook een kus moest geven (door een kus-mondje te maken). Vervolgens pakte hij z'n lapjespoes en hij liet de panter en de poes elkaar kusjes geven. Nu zit hij samen met de panter en de poes voor de TV Pippi Langkous te kijken.

Dag 8 - el parque es cerado por un año debido a el fuego

Het was alweer onze laatste dag. Gelukkig hoefden we niet om 12 uur uit te checken (er waren zo veel appartementen vrij gekomen door de stroomstoring eerder die week). Dus konden we de huurauto tegen een uur of één terug brengen. Het plan was om naar Palmito´s park te gaan. Daar om 9 uur aangekomen stond er een groot hek voor de parkeerplaats. Snel de gidsen gepakt; degene waar we ons op gebaseerd hadden zei 9 uur, de andere zei echter half 10. Dan maar wachten; toen we er zo'n 5 minuten stonden kwam er een mannetje aanlopen, op onze vraag wanneer het park open zou gaan was zijn antwoord: "un año". Vanwege bosbranden in het gebied zo het park voorlopig niet open gaan.

Dan maar over naar plan B: we gingen naar de Jardin Canario. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan - de hele vakantie hadden we op onze TomTom kunnen vertrouwen, maar deze tuinen stonden er niet in. Bij de omschrijving stond al dat ze moeilijk te vinden zouden zijn (dus hadden ze het maar achterwegen gelaten een adres er bij te zetten). Aangezien overal bordjes naar stonden in Gran Canaria, dachten we niet dat het een probleem zou zijn. Uiteindelijk is iemand uit de buurt voor ons uit gereden. Toch was al dit gezoek wel de moeite waard. Het park was schitterend met overal verschillende soorten planten en bomen. Zo had Gran Canaria er vermoedelijk uitgezien toen de Spanjaarden aankwamen en voor dat de bosbranden van juli.

Ook het verhuurbedrijf was moeilijker te vinden dan gedacht. Kay en Jitske dus maar terug gebracht naar het appartement zodat Kay nog even kon zwemmen en daarna rustig kon gaan slapen.
Toen ik eindelijk het verhuurbedrijf had gevonden bleken ze van 13:00 tot 16:45 dicht te zijn - dat was wel een issue aangezien ons appartement nog een behoorlijk eind van het verhuurbedrijf af was en wij om 17:20 met een bus opgehaald werden. Gelukkig was het een minder groot probleem dan gedacht - met een taxi was ik zo weer terug en de bus was 20 minuten te laat.

Op het vliegveld aangkeomen werden we geconfronteerd met wat we bijna hele vakantie hebben kunnen ontlopen: Nederlanders (vakantie meteen voorbij). Voor de bagage incheck moesten we lang wachten; er stond een enorme rij. Kay's opblaasbal gepakt en naast de rij met Kay gaan voetballen (hij werd nog wel bijna omver gelopen door een horde idiote hollanders toen er naast ons een andere balie open ging). Na de incheck voor Kay nog snel speelgoedvliegtuig gekocht.
Nadat we met de bus naar het vliegtuig gereden werden en daar uitstapten ging Kay opeens 'hyperend' tekeer bij het zien van het "tuig". Waar andere kinderen gaan huilen bij het opstijgen, begon onze kleine thrillseeker breeduit te lachen. Even later was de fut er ook bij Kay uit en sliep hij bovenop zijn moeder in (dit terwijl we nog wel een extra stoel hadden gekregen).

Dag 7 - la venguera de Las Palmas

Vandaag was de bestemming Las Palmas. We hebben het "Casa de Colon" bezocht (waar Columbus op weg naar Amerika een paar weken gelogeerd heeft) - een erg mooi coloniaal gebouw. Daarna nog de kathedraal gezien en het archeologisch museum.
Als laatste zijn we door de 'Kalverstraat' naar een plein gelopen waar Kay nog een tijd op een speelplaatsje gespeeld heeft. Nog even snel geluncht en toen weer terug naar het appartement.

's Avonds hartige maccaroni met canarische kaas gegeten en als toetje weer een nachtelijke strand wandeling met Kay op de schouders gemaakt.

Dag 6 - nunca he visto esta mucha arena

Vandaag was het, volgens onze reisgidsen, allerzielen en zijn we naar Teror gegaan: het religieuze centrum van het eiland. Het was geen allerzielen maar allerheiligen, maar goed. Niet de eerste keer dat de reisgidsen er naast zaten. In het verleden kochten we de Lonely Planet, maar dat leek ons deze keer een overkill voor het kleine Gran Canaria.
In Teror was een markt en de binnenstad was afgezet voor autoverkeer dus kon Kay rond rennen. Na een pleintje bezocht te hebben vernoemd naar de vrouw van Simon Bolivar (die in Teror geboren was) zijn we vrij snel vertrokken naar de Cenobio de Valerón, grotten die door de Guanches gebruikt werden voor graan opslag. Hierna weer terug naar het appartement, waar we het (bijna prive) zwembad in doken en genoten van de rust.

Kay was nog niet erg moe en daarom gingen we laat in de middag richting de Dunas de Maspalomas. Dit is een duingebied te vergelijken met de Sahara (volgens onze fantastische reisgidsen). Aangekomen was het inderdaad een indrukwekkend duin landschap. Kay hadden we in de rugdrager gehesen met z'n emmer en schepje. We liepen het begroeide gedeelte in en al snel kwamen we er achter dat het pad dat wij hadden gekozen rechtstreeks het nudistengedeelte in ging. We zagen overal naakte mannenlijven boven de bosjes verschijnen. Het was duidelijk het homo cruise gebied van Gran Canaria. Toch niet helemaal de plek die we in gedachten hadden om Kay met schep en emmer los te laten. Snel sloegen we af in de richting van de zee. Na een tijdje werd de begroeing minder en vonden we een fatsoenlijke duintop. Kay vond 't fantastisch, zo veel zand had hij nog nooit tot z'n beschikking gehad; hij bleef maar scheppen. Toen de zon uiteindelijk onder was ging hij onder luid protest mee. 's Avonds in terug in het appartement Paella met Chorizo gegeten en uitgeput naar bed gegaan.