woensdag 31 oktober 2007

Dag 5 - ¡dejado haya luz!

Vandaag wilden we gaan wandelen. We besloten om naar de Roque Nublo te gaan. Eerst bezochten we een museum 'El Mundo Aborigen'. We waren al op dag 2 langs gereden en hadden ons voorgenomen om dit museum over de Guanches te bezoeken. We waren de eerste (en enige bezoekers) en op zich hadden ze wel hun best gedaan, maar de nagebouwde hutjes met etalagepoppen er in waren niet echt overtuigend. Hoogtepunt voor Kay waren echter de varkens en geiten.

Daarna door naar Roque Nublo - 't was snel duidelijk dat dit niet zo'n rustige wandeling zou worden als in de Bandama Krater. Aan het begin van de wandelroute stonden zeer veel auto's geparkeerd. Het indrukwekkende landschap liet je snel vergeten dat je niet alleen was. Eenmaal boven had Kay het al snel weer naar z'n zin (overal steentjes).
Omdat het gisteren nogal zwaar was geweest gingen we relatief vroeg terug. Bij aankomst deed de stroom het nog steeds niet. Maar Kay kon het zwembad in en ging daarna rusting slapen.
Tegen de avond hebben we toch maar de reisleiding gebeld om uit te zoeken of zij wisten hoe lang de "stroomstoring" zou duren. Het bleek dat wij de laatsten waren die nog in het complex zaten. Alle anderen waren in de loop van de dag al overgeboekt. Het enige wat ze ons aan konden bieden was een ander hotel, maar dat was niet aan het strand en had geen zwembad. We twijfelden.

Ik naar de receptie, of ze al wat meer konden vertellen (het personeel had het duidelijk zwaar gehad - er stond nog een dronken engelsman uit te checken en de receptioniste zei dat er mensen waren geweest die de sleutels boos over de balie hadden gegooit). Het goede nieuws was: er stond een auto van het energie bedrijf voor de poort. Het betere nieuws was dat na een halfuur er weer licht brande bij de receptie (maar nog niet in ons appartement). Wij dus maar weer naar een restaurant in de buurt van het appartement. Dit was duidelijk een mindere keuze dan het restaurant van gisteren. Niet zo zeer vanwege het eten, wel omdat dit restaurant geen aquarium had. Kay ging zich dan ook snel vervelen. Daardoor hebben Jitske en ik ons hoofdgerecht "gescheiden" moeten eten, omdat steeds een van ons achter Kay aan moest lopen.

Alles werd goedgemaakt toen we terug kwamen in het appartement: er was weer stroom! Voordeel van de stroomstoring bleek wel te zijn dat er van de 93 appartementen waarschijnlijk nog maar 5 bezet waren - het was dus heerlijk rustig op het complex de volgende dagen.

dinsdag 30 oktober 2007

Dag 4 - ¿dónde están los delfines?

Vandaag wilden we Kay dolfijnen laten zien - er schijnen dolfijnen en zelfs walvissen rond de Canarische eilanden te zwemmen. Wij 's ochtends naar Puerto Rico om van daar met een boot de zee op te gaan. Puerto Rico lijkt alleen maar uit de grond gestampt te zijn voor de toeristen - de heuvels om de baai zijn bezaaid met witte mega-appartementencomplexen.

Schepen genoeg in de haven, allemaal beloofden ze je naar de dolfijnen te varen. We boekten snel een tocht. Eenmaal uit de haven konden we de gevolgen van de storm de nacht tevoren goed voelen. Gelukkig voeren tegen de golven in dus viel het allemaal wel mee. Kay vond het prima en helemaal in zijn element, met z'n haar in de wind stond hij voorop het schip. Na een half uur varen was er nog geen dolfijn gespot, na een uur nog steeds geen dolfijn te zien en na anderhalf uur nog steeds niets. Uiteindelijk gingen we richting haven zonder een dolfijn gezien te hebben. Binnen de kortste keren moesten er plastic zakken aanrukken voor de passagiers; ook wij werden wat stilletjes. Misselijk stapten we uit. Bij de haven nog wat(erg smerige) tapas gegeten. Daar besloten we, om de teleurstelling te verzachten, een rondje om het eiland te gaan rijden.

De westkust van het eiland is zeer ruig en desolaat. Ook bleek weer eens dat Kay niet zo van bergwegen houdt; we konden het een en ander opruimen en schoonmaken (gelukkig was hiervan al snel niets meer te ruiken). We reden naar de Valle de Agaete, wat in de de reisgidsen werd aangemerkt als "een van de hoogtepunten" - dat viel een beetje tegen. De vallei was droog en dor, waarschijnlijk had deze te lijden gehad van bosbranden. Na een tijdje rondgereden te hebben kwamen we in heerlijk geurende ceder bossen waar we nog even gewandeld hebben.

Vervolgens zijn we via de noord- en oostkust terug gereden. Bij thuiskomst was het donker, veel donkerder dan normaal. De stroom in het complex bleek afgesloten te zijn. Dus geen licht (behalve kaarslicht), we konden niet koken en het water uit de douches was koud. Uit "nood" zijn we toen maar in een restaurant gaan eten. Gelukkig was er een aquarium achter onze tafel. Kay vermaakte zich prima: Nee, Kay geen vissen uit het water pakken. Ja, de vis op mamma haar bord is een dooie vis en de vis in het aquarium is een levende vis. vis.. vis..

maandag 29 oktober 2007

Dag 3 - los perdidos de la caldera

's Ochtends begonnen we met ons inmiddels ontstane ochtendritueel: Kay werd rond 6 uur wakker, we haalden hem uit bed en legden hem tussen ons in, zodat we toch nog het idee hadden dat we nog een beetje uit konden slapen (we konden zo namelijk "wel" tot 7 uur blijven liggen). Vervolgens ging ik voor Kay brood en melk maken, waarbij Kay het erg leuk vond dat de magnetron, waar z'n melk in opgewarmd werd, ping deed ("I see you've got out the machine that does 'ping'."). Vervolgens ging Jitske met Kay (+ schep en emmer) richting strand en ik er even later achteraan met ontbijt, om zo naar de opgaande zon te kijken. Daarna begon het "dag programma".

Vandaag gingen we wandelen in de Caldera de Bandama. Eerst bezochten we het uitzichtspunt boven de krater waar we een tweede ontbijt aten (dat krijg je er van als je om 6 uur opstaat). Vervolgens ging Kay in de rugdrager (hij wordt met z'n 15 kilo een behoorlijke last) en daalden we af naar de bodem van de krater.

Op de bodem aangekomen wou Kay niet meer weg. Er lag allemaal grind en dat was veel te leuk (oppakken en laten vallen, oppakken en laten vallen, enz.). Het feest was helemaal compleet toen we ontdekten dat er ook nog een ezel in een krakemikkige schuur stond. Overigens het enige teken van leven dat we die ochtend zagen op twee andere wandelaars na die we op de terugweg tegenkwamen.

Eindelijk was Kay uitgespeeld en konden we weer verder. De tocht die we volgden gaf aan dat je rond de krater kon lopen. Waarschijnlijk was er het een en ander veranderd, of hadden we een verkeerde afslag genomen, maar het pad liep opeens dood. Nadat we eerst nog een grot hadden gevonden zijn we maar via de zelfde weg teruggelopen en (moeizaam) omhoog geklommen. Blij dat we toch heelhuids uit de krater kwamen hadden we alleen nog maar fut om eten in te kopen en zijn snel terug naar het appartement gegaan. Kay heeft nog gezwommen waarna hij ging slapen. 's Avonds een lauwwarme rijstsalade met tonijn gegeten gevolgd door een nachtelijke strandwandeling (wat Kay erg spannend vond vanwege de harde wind).

zondag 28 oktober 2007

Dag 2 - los países interiores

Vandaag wilden we een auto huren. Iets makkelijker gezegd dan gedaan, de autoverhuurder bij ons in de straat was dicht (geen hoogseizoen meer). Daarom zijn we maar een stuk langs het strand gaan lopen richting Playa del Ingles, met als uiteindelijk doel de duinen bij Maspalomas.

Halverwege, toen de uitputting toe begon te slaan (vooral bij degene die Kay aan het dragen was), kwamen we een bordje van een autoverhuurbedrijf tegen. Het bezoek aan de duinen stelden we uit en nog geen 15 minuten later zaten we in ons huurautootje met Kay achterin en waren we op weg het binnenland in.

Het binnenland is indrukwekkend door het landschap dat droog, ruig en bergachtig is; Kay keek z'n ogen uit. Via Artedara reden we naar Fataga, van daar naar San Bartolome de Tirajana, naar Santa Lucia de Tirajana. Hierna zijn we kort van de route afgeweken om het Fortaleza Grande te bezoeken; dit was de grot waar de Guanches hun "last stand" hadden tegen tegen de Spaanse bezetters.
Hierna door naar Agüimes, waar we een tussenstop maakten om lekkere taartjes aten. Kay liep (natuurlijk) te sjansen met het personeel van het café waar we zaten. Daarna weer langs de kust terug.
's Middags gingen we met Kay zwemmen in het zwembad, wat wel wat koud was. Het duurde daarom wel even voordat hij echt het water in ging, maar toen hij er eenmaal in lag wou hij er eigenlijk niet meer uit. Daarna naar bed en 's avonds heeft hij met ons mee gegeten (spagetti bolognese, maar dan met chorizo, van Bendert).

zaterdag 27 oktober 2007

Dag 1 - naar Gran Canaria

Na de koude nederlandse "zomer" waren we toe aan een weekje vakantie. Via "een niet nader te noemen reisorganisatie" boekten we een last minute naar Gran Canaria. We werden meteen al voor vertrek al geconfronteerd met de nadelen; de vlucht bleek om een onmogelijke tijdstip. We moesten om 3 uur 's nachts op staan om om 5:50 het vliegtuig te pakken (nog geluk dat we dicht bij schiphol wonen).

Het vakantie gevoel kregen we nog niet echt te pakken tijdens de Transavia vlucht, waar we alleen maar tussen nederlanders zaten (de vlucht naar Hong Kong was wel wat anders). Aangekomen op het vliegveld in Gran Canaria (rond 9:00 locale tijd) werden we opgewacht door een nederlandse host & hostes die ons in een bus laadden en "volledig wegwijs" maakten. Oftewel we kregen een envelop met daarin informatie over zaken als: stranden stranden stranden, "pas op in Las Palmas voor boefjes", "huur niets/doe geen excursies zonder medebemoeienis van de hostessen", etc. Niet iets voor ons dus. Gelukkig voor ons was het over zodra we in het appartementencomplex kwamen in Playa del Aguila. Het complex stond vol met palmbomen, lag aan het strand en was erg mooi aangelegd. Zeker kleinschaliger als we het vergeleken met de hotels die we om ons heen zagen.

Kay had de hele dag al brood lopen eten en rozijntjes en abrikozen, waardoor hij niet zo geinteresseerd meer was in avondeten. In het restaurant kwamen we er achter dat het in G.C. heel normaal is om "all in" te zitten; iedereen die "all in" had geboekt liep "gebrandmerkt" met een rood armbandje rond, wij waren zo'n beetje de enigen zonder.

Na het eten ging Kay vrij snel slapen, 't was ook een heftige dag voor hem geweest in het vliegtuig, in de bus, naar het strand, in het zwembad.

maandag 22 oktober 2007

Wandelen

Volgende week gaan we op vakantie en we willen de rugdrager weer mee nemen. Dus hebben we hem dit weekend gebruikt voor een wandeltochtje door het bos. Met dit herftsachtige weer een goed plan, dachten wij. Aangekomen in het bos was Kay helemaal gelukkig bij het zien van de rugdrager waar hij zo vaak in gezeten had in Italie en Hong Kong. Snel werd hij er door Bendert in gezet en gingen we op pad. Na ongeveer 5 minuten gelopen te hebben kwam Kay erachter dat hij kon staan. De volgende 10 minuten ging hij, onder luide lachsalvo's, op en neer in de rugdrager. De vogeltjes waren inmiddels gevlucht op zodanige hoogte dat ze met het blote oog niet meer zichtbaar waren. Na 10 minuten gesprongen te hebben kwam Kay er achter dat hij het toch best wel saai vond zo dat bos en begon hij aan de haren van Bendert te trekken. Nadat Bendert hem duidelijk had uitgelegd dat dit niet echt prettig was vervolgden we onze weg. Kay was inmiddels een beetje geirriteerd geraakt en begon ' uit, uit' te roepen. Ik probeerde er nog iets van de maken door zijn favoriete liedje ' met de vingertjes, met de vingertjes, met de platte hand etc.' te zingen maar het mocht niet baten. Kay had genoeg van het gehobbel.

We stopten (hadden inmiddels zo'n 20 min. gelopen) en Kay stapte uit. Het eerste wat hij deed was onmiddelijk naar zijn moeder lopen met de handjes in de lucht. Ik pakte hem om en droeg hem een paar stappen, zette hem op de rond en zei tegen hem dat hij toch echt zelf moest proberen te lopen, anders ging hij de rugdrager weer in. Bij het horen van het woord rugdrager begon hij luid te huilen wat ons een aantal verstoorde blikken van toevallig op dat moment langskomende wandelaars bezorgde (geen mens te zien in dat bos, behalve natuurlijk net op dat moment). Gelukkig had ik nog wat ontbijtkoek in mijn tas en gaf hem een stuk koek. Het lukte. De manier om Kay vooruit te krijgen was hem een stuk geven en dan snel naar voren lopen waarna Kay luid roepend naar mij toe kwam lopen. De koek ging op en Bendert nam Kay op zijn schouders. Zo zijn we snel naar huis gegaan. Was hij nog maar klein...

zondag 14 oktober 2007

Apenheul

Vandaag bij Ramses geweest in Apeldoorn. Het was zulk mooi weer dat we een paar uur eerder richting Apeldoorn gingen om ook naar de Apenheul te gaan. Het begon goed: ik kon gratis parkeren met m'n nieuwe hybride lease auto (die ik net de dag ervoor had opgehaald). Binnen de Apenheul viel het niet mee, de herfstvakantie was begonnen dus waren alle gezinnetjes uit de wijde omtrek op hetzelfde idee gekomen. Per aap waren er gemiddeld zo'n 15 ape-kijkers.
Tijdens de lunch moesten onze verwende grootsteedse smaakpappillen het stellen met patat en kroket (Kay gaf de voorkeur aan z'n boterham met appelstroop). Vlak bij de uitgang was het hoogtepunt van de middag. Geen bavianen, doodskopapen of gorilla's maar de draaimolen. Kay vond het zo leuk dat hij na de eerste keer in luid brullen uitbarstte omdat hij er afmoest; gelukkig was het op de draaimolen (in tegenstelling tot de rest van het park) niet zo druk zodat hij nog een keer mee mocht. Ondertussen had Ramses gebeld en gingen we richting uitgang.

Ramses werkte vroeger bij het bedrijf waar ik werk en tegenwoordig bij het bedrijf waar Jitske werkt. Dat was opzich al een goede reden om weer eens een keer af te spreken. Bovendien was Ramses ongeveer 4 maanden voor ons vader geworden van Ray (officiëel heet z'n zoontje Ramses en werd in het begin Ray genoemd, maar nu wordt hij Ramses genoemd - om niet nog verwarrender te worden noem ik 'm hier maar Ray).
Het was vrij snel duidelijk dat Ray en Kay zoiets hadden van "jij bent wel OK" - Ray gaf stokjes aan Kay, waarop Kay weer steentjes terug gaf. Tijdens de gezamelijke boswandeling hielden de heren elkaar goed in de gaten, want wat de een deed vond de ander ook interressant en vice versa. Het is grappig om te zien dat de uitdrukkingsvaardigheid van Ray is net iets beter is dan die van Kay. Ook probeerde hij net wat vaker contact te leggen. Tijdens het eten was niets van het leeftijdsverschil te bekennen. Ons grote vreetzakje lepelde achter elkaar de indiase curry naar binnen. In tegenstelling tot Ray die na een paar happen zoiets had van 'geef mij maar boerenkool met aardappeltjes'.

woensdag 10 oktober 2007

Grote jongens hebben geen speen

Op voorschrift van het consultatiebureau krijgt Kay sinds vrijdag geen speen meer! De eerste dagen is hij wat moeilijker en met meer protest naar bed gegaan. Maar ook als hij midden in de nacht wakker wordt heeft hij geen speen meer nodig.
Op de creche maakten ze zich gisteren nog wel wat zorgen. Vooral omdat de andere kinderen wel met speen slapen. Gelukkig was Kay inmiddels aan zijn nieuwe leven gewend; hij scheen mopperend naar bed te zijn gegaan maar toen hij in bed gelegd werd viel hij redelijk snel in slaap.

vrijdag 5 oktober 2007

Consultatie burau met 19 maanden

Gisteren moest Kay weer op apel komen bij het consultatie bureau. Qua lengte (85,5 cm) voldeed hij keurig aan zijn "curve" (iets boven het gemiddelde), maar z'n gewicht (14,1 kg) was "reden voor zorg". 14 kilo was "wat aan de zware kant" voor een mannetje van 19 maanden.
Dus vanaf nu is hij aan het sonjabakkeren en montinjakken. Het valt allemaal wel mee, 't is meer een "strenge" instructie voor onderandere de creche zodat hij daar geen verkeerde dingen eet en ze hem vooral veel water laten drinken (3 boterhammen als lunch is iets te veel). Eind conclusie van de arts was teminste wel, terwijl ik stiekem keek wat ze in de computer invoerde, dat Kay "een vrolijk mannetje" is. Ondertussen had hij het keukentje onderzocht (lees "gesloopt") door de wasbak eruit te halen. En had hij ons allemaal kopjes thee gegeven.

Een tweede instructie die we kregen was dat het "beter was" als hij geen speen meer kreeg. Gisteren avond was het dan ook groot drama toen we Kay naar bed brachten. Hij bleef lang brullen, maar uiteindelijk ging hij na ongeveer een half uur (en een voetmassage) toch slapen. Met Jitske afgesproken dat zij er 's nachts uit zou gaan als hij wakker zou worden (ook omdat vrijdag Jitske´s mamma-dag is en ik gewoon moest werken). Gevolg was dat ik vanochtend wakker werd en Kay me triomfantelijk aan keek terwijl hij tussen ons in lag. Gelukkig is hij vanavond al makkelijker gaan slapen; en nu maar afwachten of hij morgenochten weer tussen ons in ligt.

Als laatste kreeg Jitske nog een foldertje in haar handen geduwd met een opvoedcursus voor allochtone vrouwen (de arts had even geen andere..) omdat ze vond dat Kay wel een jongetje was dat grenzen nodig had. Na instemmend ´ja´ geknikt te hebben maakte we dat we wegkwamen voordat ze met nog meer ´adviezen´ kwam. Gelukkig was dit voorlopig het laatste bezoek.