Kay is vannacht beter geworden. Om 1 uur werd hij wakker en vertelde dat hij buikpijn had. Ik controleerde meteen zijn temparatuur en kwam tot de ontdekking dat hij geen koorts meer had. Het duurde nog 3 kwartier voordat we er achter waren dat de buikpijn eigenlijk 'honger' was. Na hem een rijstwafel gegeven te hebben, te hebben voorgelezen en naar zijn verhalen te hebben geluisterd - over Cato en kadootjes en het paard van opa Wicher - zei ik dat zijn moeder nogal moe was. Het was inmiddels 3 uur en ik wilde slapen.
Het begon allemaal donderdagavond. Kay wilde opeens naar bed en had koorts. Het enige wat hij nog naar binnen kreeg was appelsap. Verder had hij het over pijn in zijn mond dus er kwam waarschijnlijk een kies aan. Vrijdag ging het al weer wat beter, dacht ik, en ben ik met hem naar buiten gegaan. Dit had ik beter niet kunnen doen. Die avond kreeg hij hoge koorts een de hele nacht (hij sliep tussen ons in) was hij kortademig, huilde veel, kortom een groot drama. De volgende ochtend, het was inmiddels zaterdag, was de koorts niet geweken ondanks de kinderparacetamol. Om 12 uur zijn we maar naar de dokterspost gegaan. Daar kreeg hij een recept voor antibiotica, een neusspray en een inhalatie pompje om beter te kunnen ademen. De arts vroeg of problemen met ademhalen in de familie zat. Dit is niet het geval. De arts zei verder dat kinderen in de randstad regelmatig ademhalingsklachten hebben...
Gelukkig is hij niet vaak ziek. De laatste (en eerste keer) was precies 2 jaar geleden.
