Ziek

Kay had op woensdag en donderdag wat verhoging vanwege die tandjes. Op vrijdag middag bleek hij opeens rond 5 uur 's middags 39,6°C koorts te hebben. De hele dag had hij geslapen en tegen de avond werd hij ontzettend slap, at hij amper en zelfs lachen deed hij niet meer. Na eerst gebeld te hebben met de dokterscentrale (de huisarts stopt met werken om 5 uur) werd ons toch maar aangeraden om even langs de artsenpost aan de Insulindeweg te gaan.
Even over half 7 laadden we Kay in de auto, om er daar achter te komen dat het nummer dat we in de haast hadden opgeschreven verkeerd bleek te zijn - we waren een beetje van slag door Kay. Dus snel weer gebeld, de auto gekeerd en 100 huisnummers terug gereden. Kay uitgeladen, wachtkamer in en (voor onze beurt, want degenen die voor ons waren in de wachtkamer vonden dat een klein kind voor hoort te gaan (hulde!)) bij een dokter aangeschoven.
Volgens de dokter was het niet noodzakelijk, maar wel verstanding om Kay een antibiotica kuur te geven, want hij hoorde wat geruis in z'n longetjes. Kay werd met deze woorden, officieel - voor het eerst in zijn leven - 'ziek' verkaard.
Nog even geïnformeerd waar de dienstdoende nachtapotheek was ("links af, bocht volgen"), die wij vervolgens niet konden vinden, waarna we toch maar naar huis zijn gereden. Thuis Kay afgezet, het precieze adres opgezocht van de apotheek en op de fiets gesprongen.
Bij de apotheek bleek Kay niet het enige kind te zijn met last van z'n luchtwegen, de man na mij was voor zijn kleinkind precies hetzelfde recept aan het halen. Met medicijnen in de hand snel terug gefietst naar huis. Ondertussen was Kay echter al in slaap gevallen (en ook niet zo warm meer), we hadden toen zo iets van "we laten 'm maar even slapen en als de koorts weer stijgt beginnen we pas met behandeling (want de kuur moet je dan ook helemaal af maken)".
's Avonds voor het slapen gaan nog Kay's voorhoofd gevoeld.
Zaterdag ochtend werd Kay rond 7:30 wakker. Van z'n pap wou hij niet zo veel weten, maar de borstvoeding ging er goed in. Z'n temperatuur was 37,8°C, dus al een stuk beter als de dag ervoor en hij was al weer een stuk actiever (alhoewel hij niet naar z'n een-na-laatste muziek les is gegaan). We hebben de antibiotica maar weer uitgesteld. Gelukkig zagen we Kay in de loop van de dag steeds meer opknappen: hij is weer actief, eet weer redelijk, heeft weer babbels en lacht weer. Het lijkt er steeds meer op dat hij er gewoon helemaal vanzelf bovenop begint te komen.