't is weer eens tijd voor een kwoad stukje want werkgevers van nederland zijn niet wijs en de overheid al helemaal niet .
Probleem 1. Zwangerschaps verlof is te kort en te eenzijdig
't begint er al mee dat je als vader maar 2 dagen verlof krijgt bij de geboorte van je kind (ja daar hadden we ons al eens eerder over opgewonden) - maar ik blijf het zeggen. Hoe goed denk je dat de gemiddelde man z'n werk kan doen als z'n nachtrust om de drie uur (als hij geluk heeft!) wordt onderbroken omdat de kleine wil eten, verschoond wil worden, of op een andere manier aandacht nodig heeft (en je bent wel een ongelovelijke hork als je dat soort dingen maar helemaal aan je net bevallen vrouw overlaat, en je bent misschien nog wel een grotere hork als je er vanuit gaat dat werkende mannen met pasgeboren kinderen niet moeten zeuren en het maar aan hun vrouw moeten overlaten). Dat vrouwen na 3 maanden weer aan de slag moeten is eigenlijk ook niet goed te praten, als je bedenkt dat aangeraden wordt door de consultatie bureaus om de eerste 6 maanden borstvoeding te geven (want o.a. goed voor weerstand en ontwikkeling van het kind). Natuurlijk kan er wel gekolft worden, maar dat is ook maar een noodoplossing.
Het gaat misschien wat ver, en het is op geen enkel onderzoek gebaseerd, maar je zou kunnen zeggen: borstvoeding geeft verhoogde weerstand, dus geen borstvoeding (door snel beginnen met werk) geeft verlaagde weerstand, daardoor zal het kind vaker ziek zijn, dus zal de werkneemster vaker en onverwachter afwezig zijn omdat zij de zorg voor een ziek kind heeft (heel extreem zou je zelfs kunnen stellen dat de werkgever van de man óók moet meebetalen aan het zwangerschapsverlof van de vrouw, omdat door de verhoogde weerstand van het kind ook de vader minder vaak onverwacht verlof op zal moeten nemen).
Misschien wel een aardig wetsvoorstel: Vrouwen die borstvoeding geven aan hun kind hebben de eerste 6 maanden na de geboorte recht op volledig betaald zwangerschapsverlof. Hiervan wordt ½ vergoed door het rijk en ¼ door de werkgever van de vrouw en ¼ door de werkgever van haar partner.
Probleem 2. Waar is de 32-urige werkweek
Heel leuk idee: beide gaan in plaats van 40 uur nog maar 32 uur werken, zodat de wurm maar 3 dagen per week naar het kinderdagverblijf hoeft en tenminste nog een beetje door z'n echte ouders wordt opgevoed.
De praktijk is echter dat geen enkele werkgever op werknemers lijkt te wachten die slechts 32 uur werken. De gemiddelde werknemer wordt tegenwoordig geacht meer in minder tijd de doen, omdat door kostenbesparingen net te veel mensen (die het echte werk doen, nee niet het management) zijn wegbezuinigd, bestaat de gemiddelde 40 urige werkweek zowiezo uit meer dan 40 uur. En als je dan gaat soliciteren dan heb je dus helemaal geen kans als je zegt dat je 32 uur wil werken.
Ook als je al een baan had maar van baan wilt wisselen is er een leuke verrassing: je recht op het opnemen van ouderschapsverlof vervalt.
Ons streven was altijd, en blijft: we gaan allebei 32 uur werken en hebben dan elk één dag per week een pappa/mamma-dag. Dit klinkt heel mooi, maar lijkt in de realiteit heel moeilijk te realiseren. Ach wat was het allemaal toch simpel in de jaren 50, toen heel Nederland nog leefde volgens de "fijn christelijke 'waarden' en 'normen'", waarin het "gezin de hoeksteen van den samenleving" vormde en vrouwen nog goede rechten hadden (zolang deze rechten maar voorafgegaan werden door "aan" (moet je nagaan, koken doe ik 99,95% van de keren; ik zou wel eens willen weten wanneer Jan-Peter voor het laatst (of moet ik zeggen "voor het eerst") gekookt heeft)).
Probleem 3. "Dan stopt een van jullie toch met werken"
Ja ja, hoe dan? Ten eerste kan het qua kosten niet. Voor een beetje huis betaal je je tegenwoordig helemaal scheel, de erfpacht en gemeente belasting is ook niet nix (vooral omdat ze in ons geval de aanslag van 2005 pas in 2006 hebben gestuurd, en die van 2006 twee dagen later op de mat viel, of we "even" bijna €2000,- wilden ophoesten). Een beetje buffer voor "onverwachte uitgaven" valt zo al helemaal niet op te bouwen (niet dat wij het krap hebben, wij leven absoluut niet in armoede, maar je wordt er wel heel onrustig van als je ziet wat alles kost, dat alles steeds meer kost en dat je loon niet hoger wordt).
Belangrijker reden waarom we geen van beide geheel willen stoppen met werken is omdat een van ons dan op sociaal vlak alleen maar met kinderen bezig is en dat is toch ook voor je eigen ontwikkeling niet voordelig. De meeste vrouwen zien na 3 maanden zwangerschapsverlof al behoorlijk de muren op zich af komen en voelen zich soms zelfs vervreemd van andere mensen. Bovendien is de "hoeksteen van de maatschappij" achterhaald: een ieder die christelijke waarden en normen denkt toe te kunnen passen op onze maatschappij is een idioot omdat onze maatschappij al eeuwen bestaat en beinvloed wordt door een groot scala van niet nederlandse invloeden waaronder ook het christendom gerekend moet worden! Ik ben er helemaal voor om weer terug te gaan naar de oorspronkelijke "waarden en normen", op elk plein moet weer een heilige eik worden aangeplant waar de plaatselijke bevolking tijdens de zonnewende naakt omheen danst; en de eerste die met een bijl naar de eik wijst die wordt onherroepelijk gelynct (remember Bonifatius!).
Wat natuurlijk ook helpt is dat ik een fijne werkgever heb, die mij de afgelopen jaren er helemaal niets heeft bij gegeven (nog geen inflatie-correctie) - daar wordt je natuurlijk erg vrolijk van, vooral als je nagaat dat ik bijvoorheeld in de afgelopen periode behoorlijk wat geld voor deze werkgever heb binnen gehaald; als ze mij per dag betaalden wat ik per uur voor sommige klanten kost zou ik nergens over zeuren (maar ja, ik ben geen sales of hoge manager, die krijgt wel een bonus en loonsverhoging, maar deze "verdient" deze natuurlijk ook echt, ik niet). Maar deze werkgever inwisselen voor een ander is ook niet echt een optie, omdat dan juist weer m'n recht op (onbetaald!) ouderschapsverlof de komende jaren vervalt (een duidelijk geval van een lose-lose-situatie).
Probleem 4: "Maar de arbeidsmarkt trekt toch aan"
Vast wel, maar daar valt niets van te merken. Mijn werkgever betaalt me, voor het werk wat ik doe, onder de maat en geeft me ook niet het idee dat ik binnenkort meer zal gaan verdienen (terwijl m'n loon de laatste jaren al tijden heeft stilgestaan). Werkgevers zijn heel snel met het dichtschroeven van de geldkraan als het slechter dreigt te gaan met de economie, maar als de economie weer aantrekt zijn ze altijd heel huiverig om mensen weer te gaan belonen onder het mom van "je weet nooit of het wel goed blijft gaan".
Werkgevers die mensen aannemen willen geen consessie doen qua werktijden. Waarschijnlijk is de uitspraak "de arbeidsmarkt trekt aan" net zo zeer een leugen als "het gaat zo slecht met de nederlandse economie". 't is maar net wat je als regering (onder invloed van de werkgevers) het volk wil wijsmaken. Maar zwartkijken en doemdenken is natuurlijk ook een goede chriselijke norm/waarde, en aangezien de verkiezingen op komst zijn wordt het nu toch echt tijd om weer even een positievere boodschap uit te dragen, want anders "zouden we wel eens niet herkozen kunnen worden."
