Na het artikel "Zwangere vrouw is in Nederland slecht af" gelezen te hebben, kon ik het niet laten om de reactie te plaatsen:
Al tijdens het zwanger-zijn merkte ik het: Nederland staat niet te wachten op een extra wereldburger. Van het weigeren op te staan in de tram tot het bewust afgewezen worden tijdens sollicitatiegesprekken (gedurende mijn zwangerschap raakte ik mijn baan kwijt), ik heb het allemaal meegemaakt.. Vooral vrouwelijke hr-managers lachten me vierkant uit: 'ga eerst maar genieten van de zwangerschap. Het is zo voorbij'. Van enige collegialiteit tussen vrouwen was geen sprake.
Twee maanden voor de bevalling vernauwde mijn leefwereld zich, door het gewicht dat ik begon mee te dragen, tot het dagelijks naar de AH om de hoek strompelen. De bevalling was zwaar. Mijn lievepiefje (bijna 9 pond) werd 10 dagen later geboren dan de uitgerekende datum. Toen hij eindelijk, met kiwi + inknippen (ik zal je de details besparen) werd gehaald was mijn partner inmiddels door bijna al zijn vakantiedagen heen..
De dagen na de bevalling waren intens. De 2 dagen die hij van zijn werkgever had gekregen om bij de kraamperiode te zijn beschouwden we als een ‘lachertje’.. Zelf had hij er nog een dag extra bij gevoegd – de aangifte hebben we maar beschouwd als een ‘wettelijke verplichting’.
Na 8 weken dagelijks bloedverlies gehad te hebben, wat normaal schijnt te zijn, begon ik me eindelijk weer een beetje mens te voelen. Vitamine pillen, ijzer tabletten, ik heb alles geslikt om weer op de been te komen. Vooral de nachtelijke uren van het borstvoeding geven zijn zwaar.
Inmiddels zijn we 12 weken verder en ben ik druk opzoek naar een baan. Mijn schatje groeit gelukkig als kool en is volgens de arts een ‘echte hollandse jongen’. Als mijn vriend hem nog een beetje als baby wil meemaken zal ik weer aan de slag moeten. Het is voor ons financieel niet haalbaar om onbetaald ouderschapsverlof op te nemen. Ik pleit er dan ook voor om 1 jaar betaald ouderschapsverlof in te voeren wat door zowel mannen als vrouwen opgenomen kan worden.
Soms denk ik stiekem dat het beter is om te emigreren. Ik wil eigenlijk niet dat mijn kind in zo’n banaal en onbeschoft land opgroeit. Ok, ik moet toegeven het kan erger. De VS staat niet op mijn lijstje. Daar bestaat zwangerschapsverlof niet eens.
2 opmerkingen:
He dame beetje deprie, niet doen hoor dat is pas ongezond
papa
Beste Jitske en Bendert,
Ik kan me helemaal vinden in jullie verhaal van jullie bevalling. Mijn man en ik hadden hetzelfde met de vrije dagen gedoe. Mijn bevalling moest worden ingeleid, omdat ik mijn baby niet meer kon dragen. Ik heb suikerziekte, had een trombose been in de laatste maanden en was ruime 30 kilo aangekomen. Ik durfde op het laatst niet meer op de weegschaal. Als ik zeg dat de bevalling zwaar was is het nog zacht uitgedrukt. Ik kon mijn baby de eerste 2 weken niet eens tillen en vasthouden. En dan te zwijgen over de borstvoeding die niet opgang kwam. Tegenwoordig wordt er zo de nadruk opgelegd en wordt er niet eens gekeken of je het aankan en of je baby nog wilt meewerken. Ik ben nog steeds bezig met afvallen, ik moet nog zo'n kilo of 15. De eerste half jaar na mijn bevalling liep ik nog steeds in mijn zwangerschaps kleren rond. Ik heb er ook van alles qua vitamine pillen geslikt om zo snel mogelijk weer op de been te zijn. Ik heb geprobeerd de moet niet in de schoenen te laten zakken, maar het valt niet altijd mee. Ik moet er even niet aan een 2de kindje denken. Ik zou het wel aandurven, maar de consequenties zijn mij te zwaar en mijn man kan er ook niet altijd thuis zijn om te helpen. Maar het allerbelangrijkste is dat ik een heel gezonde en lieve baby hebt. Sliep al na 8 weken de hele nacht door. En kan sinds vandaag al vasthouden en staan en ze is nog maar 7,5 maanden oud. Ze groeit voor mijn gevoel veel te hard, vooral als ik om me heen hoor dat er kindjes zijn die pas met 1,5jr. kunnen lopen. Sommige mensen denken (als je ze vertelt dat de zwangerschap en bevalling zwaar was) dat je niet blij bent met je kindje, maar daar ben ik hartstikke blij mee. Ze is het beste wat me tot nu toe is overkomen. Ik probeer zoveel mogelijk van haar te genieten, ik hoop dat je dat ook kunt en doet met jouw baby. Succes, veel geluk en sterkte.
Groeten,
Sherien
Een reactie posten