New Orleans is omgeven door moerassen inclusief alligators en slangen, dus die moesten we bekijken. We hadden de TomTom ingesteld en gingen op pad. Halverwege de tocht zagen we een bord met 'Honey Island Tour' en negeerden we de Tom Tom (die had het wel vaker mis). We reden om 11 uur het terrein op van de swamptour en ik stapte met Kay in de boot terwijl Bendert betaalde. Toen Bendert zelf ook in de boot verscheen vertelde hij dat ze niets wisten van de reservering + creditcard betaling die door onze landlady gemaakt was en ook de tijd klopte niet. A
lleen het moeras was goed. We zaten dus in de verkeerde boot. Het was te laat om uit te stappen, toch was de toer was erg leuk. We kregen crawfish, alligators en slangen te zien, de amerikanen gingen erg uit hun bol toen ze een reiger zagen (maar aangezien we in de Watergraafsmeer meer reigers dan duiven hebben, waren wij hiervan wat minder onder de indruk).En ook de tweede "Honey Island Tour" - we zijn toch maar ook naar de andere gegaan - was erg de moeite waard. Voor vertrek nog een plastic alligatorkop aan een stokje met beweegbare kaken gekocht voor Kay voor $1,63. Deze heeft hij de rest van de vakantie niet meer los gelaten. Soms koop je iets en het is om onverklaarbare reden meteen raak.
Tijdens de vorige tour hadden we alleen alligators in het water gezien, nu lag er ook eentje te luieren op een boomstronk. Volgens de gids was het te koud nog voor de echt grote alligators. Alligators zijn vergelijkbaar met vossen bij ons; ze eten kippen en worden zodra het jachtseizoen begint massaal afgeschoten. Ook zagen we een groot aantal schilpadden in de zon (bij ons vergelijkbaar met eenden) en kleine, ongevaarlijke waterslangetjes rond zwemmen (volgens de gids was het verschil tussen giftige en niet-giftige dat giftige slangen op het water drijven terwijl de niet-giftige alleen met hun hooft boven het water uit kwamen; maar wij zouden de gok niet nemen). Voor ons een reden om dan ook nooit het water in te gaan maar onze 2e tourman was zeer relaxed en begon uitgebreid over de giftige planten in de swamp te praten.
's Avonds bij een Italiaans restaurant bij ons in de buurt gegeten. Ze waren nog niet zo lang in business, het eten was goed maar ze hadden hun zaken nog niet op orde: de chef special, die wel op de kaart stond, kon niet besteld worden en ook hadden ze nog geen bier op tap. Kay, die meestal wel pasta liefhebber is, had niet echt terug. Toen Bente bij ons aanschoof, en nog niet gegeten bleek te hebben kreeg zij z'n pasta. Dit leide echter tot het protest "mijn pasta!" bij Kay, maar nog wilde hij het niet opeten (veel is tegenwoordig "mijn" bij Kay), dus at Bente gewoon door.
Die nacht sliep Kay als een roos, dromend over alligators en schildpadden.
