gelegenheid om te spelen. Hij kon de draaimolen in, van de glijbaan, in bomen klimmen, door het water banjeren en (hoogtepunt) in een zandbak archeologische opgravingen doen (ze hadden nep-maya artefacten begraven).Omdat niet alles om Kay draait gingen we hierna naar het Ogden museum of Southern Arts, we bleken zo'n beetje de enige bezoekers in het toch vrij grote museum. Kay riep dan ook regelmatig uit "pappa, mamma, we zijn alleen!" Na het museum weer terug gewandeld naar ons hotel. Bente zou ons rond vier uur op komen halen om bij haar te eten.
Bente had vooraf boudin (blanc) gemaakt, wat er bij Kay inging als worst, want dat was het ook (maar dan wel met veel rijst erin verwerkt). Ook vermaakte Kay zich ondertussen prima met de zandbak van de dochter van het gezin waarvan Bente het huis huurt. Wel ontlokte de aanwezigheid van het speelgoed Kay de vraag "Bente, waar is jouw kindje?", waar ze erg om moest lachen. Als hoofdgerecht had ze Crawfish Etouffe gemaakt. We kregen een restje mee voor onze babysit; in New Orleans eet je niet bij elkaar maar neem je wel eten voor elkaar mee. Na het eten terug naar de B&B, waar Richard al zat te popelen om op Kay te passen (die was overigens al in de tuin van Bente in slaap gevallen). Van de babyfoon moest hij niets hebben - hij zou in de kamer blijven zitten "to watch him like a hawk". 
Wij weer op pad met Bente voor wat een avond "echte New Orleans experience" moest worden. Ze nam ons mee naar haar stamkroeg "the Candlelight". Het cafe was in een buurt waar de aanwezigheid van (blanke) toeristen meestal tot wantrouwen (van de politie) leid. Eenmaal aangekomen wist Bente dan ook niet wat ze zag; er had een invasie plaats gevonden van Deense en Engelse toeristen op leeftijd - er zaten zo'n 80 man/vrouw. Wel goed nieuws voor de mensen van de bar en de Treme Brass Band die stond op te treden. Na de eerste set zijn we even naar buiten gevlucht waar we nog wat hebben staan praten met de Kenneth Terry (de trompetist), die Bente natuurlijk kende en die we afgelopen zaterdag ook al op Jackson square hadden zien spelen. Ondertussen vertrokken wat van de toeristen. Bente ging ondertussen even snel naar binnen en kwam weer naar buiten met het nieuws dat ze nog een meer up-tempo set gingen doen. Ondanks de nog aanwezige aritmisch hossende toeristen, kwam de band helemaal los. Na afloop moesten we nog even handen schudden met de band leider Benny Jones Sr. en "Uncle" Lionel.Na afloop gingen we snel terug naar de Banana Courtyard. Kay had ons tenslotte weer om 6 uur 's ochtends wakker gemaakt en we konden het tegenover Richard ook niet maken om veel te laat thuis te komen. Toen we de kamer binnen kwamen zat hij op de bank naast het bed van Kay (al was hij wel in slaap gevallen).
