Afgelopen zaterdag kwam Cato logeren. Om vier uur stond ze met koffertje in de hand voor de deur. Zodra ze binnen kwam heeft Kay eerst een kwartier lang rondjes in de kamer gerend terwijl hij luid "joepie joepie joepie" schreeuwde, zo blij was hij. En Cato rende er trouwens luid lachend achteraan. Nadat de rust weer een beetje was weergekeerd en Cato's moeder was weggegaan was het tijd om te schilderen. Hierbij zag je duidelijk verschil in techniek, waar Kay voor kwantiteit ging, ging Cato meer voor kwaliteit. Daarna was het tijd voor avondeten (pannekoeken) - wat er natuurlijk in ging als (panne-)koek(-en). Daarna mocht nog even kort naar Dora gekeken worden waarna ze samen, elk met een duikbril op, het grote bad in gingen. Tot slot snel naar bed; Cato ging keurig liggen en slapen terwijl Kay nog wat van z'n gebruikelijke "ik wil niet slapen"-gemopper, boekje lezen, ten beste gaf.
's Ochtends werden ze al weer vroeg wakker - dus broodjes gemaakt en sapje geperst zodat ze samen konden ontbijten. Hierna was het tijd voor muziek, later die dag nog wel onze excuses moeten maken naar de beneden buren, en nog een hoop achter elkaar aan geren.
Rond een uur of tien kwam Cato's moeder. De dame en heer hadden nog niet genoeg van elkaar dus gingen we even met ze naar de speeltuin. De ouders van Kay waren de uitputting nabij. Twee kinderen is toch even iets anders dan een. Als de een iets niet wil, wil de ander het ook niet. Ze maken ruzie, schoppen 2x zoveel herrie. Daar tegenover staat dat ze veel lol hebben. Kay heeft het er de dagen erna nog regelmatig over gehad dat Cato best nog wel een keer mocht blijven slapen.. .
