Vandaag wil Bente ons meenemen naar een traditionele New Orleans style begrafenis. Eerst verhuisden we van de Banana courtyard naar de Garreth suite. Helaas 25 blokken verder van het French Quarter, maar naar bleek in een prima buurt. Bij het boeken in januari was de Banana Courtyard vol de laatste week van ons verblijf.Daarna reden we langs Ida (een goede vriendin van Bente). Toen we met Bente en Ida bij the Candlelight aan kwamen was er weinig te doen. Er werd alleen wat gehangen op Tuba Fats square. Na enige navraag bleek de funeral 2nd line niet door te gaan. Wel had Kay, tot onze verbazing, ondertussen een gefrituurde kippevleugel half verorberd).
We gingen terug naar het French Quarter Festival. Toen we van de parkeerplaats wegreden kwam Bente Twelve (de vader van een aantal bekende "Andrews" muzikanten) tegen die net een boek over de Mardigras
Indians stond te bekijken met de schrijver. Zowel Bente als Kay hebben nu dus een gesigneerde versie. Daarna kwamen we langs het New Orleans Back Street Museum, waar een aantal Mardi Gras Indian costuums en bijbehorende zaken tentoongesteld staan (wel duidelijk was dat dit museum $0,00 aan subsidie ontvangt). Kay vond de lege pakken indrukwekkend maar wel wat verwarrend.
We gingen terug naar het French Quarter Festival. Toen we van de parkeerplaats wegreden kwam Bente Twelve (de vader van een aantal bekende "Andrews" muzikanten) tegen die net een boek over de Mardigras
Indians stond te bekijken met de schrijver. Zowel Bente als Kay hebben nu dus een gesigneerde versie. Daarna kwamen we langs het New Orleans Back Street Museum, waar een aantal Mardi Gras Indian costuums en bijbehorende zaken tentoongesteld staan (wel duidelijk was dat dit museum $0,00 aan subsidie ontvangt). Kay vond de lege pakken indrukwekkend maar wel wat verwarrend.Op FQF gingen we wat rond bij de Br
ass band stage. Kay zijn gezicht werd als Spiderman geschminkt. Het gevolg was dat door bijna iedere Amerikaan begroet werd met "hey spiderman!". Op den duur kreeg hij daar zo genoeg van dat hij z'n pet diep over z'n gezicht heen trok.
ass band stage. Kay zijn gezicht werd als Spiderman geschminkt. Het gevolg was dat door bijna iedere Amerikaan begroet werd met "hey spiderman!". Op den duur kreeg hij daar zo genoeg van dat hij z'n pet diep over z'n gezicht heen trok. Er was ook een "children's stage". We waren niet al te diep onder de indruk van het drum-bandje. Ze konden maar een ritme produceren waarop al hun 1,5 minuut lange nummers gebasseerd waren. Wel typisch is dan weer dat ze teksten zongen as "if you see a gun, you'd better run"; totaal ondenkbaar in Nederland.
We gingen terug naar de brassband stage waar we een alternatieve versie van de Treme Brass band zagen. Deze bestond uit 2 originele leden in, de rest zat voor een optreden in Alabama.
Het werd etenstijd en Kay had genoeg van de muziek en de drukte. We gingen naar Frenchmen om bij Mona's te eten (Kay's favouriete restaurant vanwege de Humus). Bente kwam onderweg een bekende tegen en haakte tijdelijk af. Daarna gingen we terug naar ons nieuwe onderkomen waar Kay onder een SpongeBob dekbed in slaap viel.
