Gisteren moest Kay weer op apel komen bij het consultatie bureau. Qua lengte (85,5 cm) voldeed hij keurig aan zijn "curve" (iets boven het gemiddelde), maar z'n gewicht (14,1 kg) was "reden voor zorg". 14 kilo was "wat aan de zware kant" voor een mannetje van 19 maanden.
Dus vanaf nu is hij aan het sonjabakkeren en montinjakken. Het valt allemaal wel mee, 't is meer een "strenge" instructie voor onderandere de creche zodat hij daar geen verkeerde dingen eet en ze hem vooral veel water laten drinken (3 boterhammen als lunch is iets te veel). Eind conclusie van de arts was teminste wel, terwijl ik stiekem keek wat ze in de computer invoerde, dat Kay "een vrolijk mannetje" is. Ondertussen had hij het keukentje onderzocht (lees "gesloopt") door de wasbak eruit te halen. En had hij ons allemaal kopjes thee gegeven.
Een tweede instructie die we kregen was dat het "beter was" als hij geen speen meer kreeg. Gisteren avond was het dan ook groot drama toen we Kay naar bed brachten. Hij bleef lang brullen, maar uiteindelijk ging hij na ongeveer een half uur (en een voetmassage) toch slapen. Met Jitske afgesproken dat zij er 's nachts uit zou gaan als hij wakker zou worden (ook omdat vrijdag Jitske´s mamma-dag is en ik gewoon moest werken). Gevolg was dat ik vanochtend wakker werd en Kay me triomfantelijk aan keek terwijl hij tussen ons in lag. Gelukkig is hij vanavond al makkelijker gaan slapen; en nu maar afwachten of hij morgenochten weer tussen ons in ligt.
Als laatste kreeg Jitske nog een foldertje in haar handen geduwd met een opvoedcursus voor allochtone vrouwen (de arts had even geen andere..) omdat ze vond dat Kay wel een jongetje was dat grenzen nodig had. Na instemmend ´ja´ geknikt te hebben maakte we dat we wegkwamen voordat ze met nog meer ´adviezen´ kwam. Gelukkig was dit voorlopig het laatste bezoek.
