Kamer opruimen

Kay is tot 2 januari in Welsum waardoor ik genoeg tijd had om zijn kamer op te ruimen. Hij had de afgelopen maand weer zoveel speelgoed gekregen dat het een grote bende geworden was. Inmiddels heb ik 5 dozen (van die plastic dozen bij IKEA) uit zijn kamer kunnen halen. Ook is zijn bed wat groter geworden (hij heeft een meegroeibed) en is de commode, waar hij als baby op gelegen heeft, terug naar mijn ouders.
Bij het uitzoeken kwam ik tegen:
- diverse uit papier geknipte zwaartjes - je moet toch wat als je ouders tegen wapens zijn
- zijn kookspulletjes - als Bendert ging koken kookte Kay mee (hij was 2)
- groot aantal houten stokken, stenen, kroonkurken etc. - hij heeft een periode 'een verzamelwoede' gehad
- zijn Atomic Blaster (foam pistooltje op luchtdruk basis) - ik dacht dat die 'verdwenen' was..
- zijn kleine hijskraantje dat overal mee naar toe ging en in diverse landen is geweest.
- zijn gereedschap. Hij ging vroeger nergens naar toe zonder zijn boormachine en hamer.
- zijn roze stofzuiger - gekregen van Sanne 2 jaar geleden voor Sinterklaas
Ik ben erg benieuwd of hij iets gaat missen als hij terug is. Voor zijn speelgoed heeft hij bijna een fotografisch geheugen. Dit in tegenstelling tot luisteren naar zijn ouders - dat vergeet hij regelmatig.

Paris dag 2

Op de tweede dag ontbeten we eerst met de andere gasten. Kay had zijn Eiffeltoren meegenomen en die stond dan ook in het midden op de tafel. Na het ontbijt namen we afscheid en vertrokken naar Musee de Qual Branly. Het is opgezet door Jacques Chirac en heeft, naast dat het gebouw erg mooi is, een schitterende collectie niet-westerse voorwerpen. Bij binnenkomst kwam ik zelfs een Kultrun tegen - een ceremoniële trommel die gebruikt wordt door de Mapuche indianen. Vol enthousiasme vertelde ik Kay wat de afbeelding voorstelde op de trommel (deze was ik tijdens mijn onderzoek in Chili veel tegengekomen). Kay luisterde maar even want hij ontdekte in een andere vitrine speren, waarden en maskers. Veel interessanter voor een klein jongetje. Na een lunch in het museum, waar we weer eens pijnlijk geconfronteerd werden met de verschillen tussen de keurige franse kinderen en Kay,  vertrokken we terug richting Amsterdam. De terugtocht was niet te vergelijken met de barre reis naar Bordeaux. Geen lange files, sneeuwstormen, en auto's die over de kop vlogen.. 5 uur later waren we in Amsterdam.

Paris dag 1

In de ochtend vertrokken we met de metro naar het Louvre. Daar aan gekomen viel de rij gelukkig mee en al spoedig waren we in het museum. Voor Kay had ik een audio-tour gehuurd. Dit bleek de grote hit van de dag te zijn. Ondanks dat alleen Engels en Frans gesproken werd, was Kay helemaal in de ban van het apparaat. Hij ontdekte dat als hij een nummer van een kunstwerk intoetste, vervolgens een foto in beeld verscheen en stem begon te vertellen. Nog nooit hebben Bendert en ik zo rustig door een museum kunnen wandelen. We begonnen beneden bij Iraanse, Etruskische, Griekse en Egyptische kunst. Kay kwam zelfs een naamgenoot tegen, een Egyptische administrateur met de naam Kai. Langzaam gingen we naar boven waar we de Mona Lisa, Nike en nog andere bekende schilderijen/beeldhouwwerken bekeken. Kay was niet onder de indruk en bij de Mona Lisa wilde hij naar huis. Het werd dan ook erg druk en tijd om weg te gaan.

In het restaurant lunchten we. De stoelen aan de rand van het restaurant zijn heerlijk. Mijn rug was namelijk nogal toegetakeld in de Prius van Bendert. Ik raad iedereen dan ook aan om niet in een Toyota Prius langer dan 1 uur te zitten (ik was compleet gebroken toen we aankwamen).

Na de lunch gingen we naar de Eiffeltoren met de metro. Ook deze keer stonden we in de rij. Het was ijs en ijs koud toen we naar boven klommen. Kay was echter zo onder de indruk dat hij helemaal in zijn eentje, zonder getild te zijn door Bendert, de trappen op klauterde. Hij vond het geweldig. Op de eerste verdieping was een ijsbaan waar we gekeken hebben en chocolademelk hebben gedronken. Het was helder weer en het uitzicht was erg mooi. Na verschillende foto's gemaakt te hebben waarbij Kay afwisselend stoer (voor zijn vrienden) als lief (voor zijn moeder) keek gingen we naar beneden. De foto van ons is door Kay gemaakt. Beneden gekomen moest natuurlijk een Eiffeltoren gekocht worden en na afdingen (iedereen verkoopt daar hetzelfde) koos Kay tot grote ergernis van zijn moeder de meest glimmende, goudkleurige, bling-bling versie.
Na de Eiffeltoren liepen we naar de Seine waar we in een rondvaartboot stapten. Kay heeft die hele boottocht met mijn Iphone spelletjes gespeeld, af en toe opkijkend als ik hem wees op het Louvre en andere bouwwerken die we tegenkwamen.

 

Paris

2e Kerstdag lunchten we in Montignac. Gelukkig had Kay 2 ridders te paard gekregen waar hij mee speelde terwijl we aan het eten waren. Ook was Saar zo slim geweest om een kleurboek en viltstiften mee te nemen. Daarna zetten we Saar en Xavier af bij het station in Brive en vertrokken we rond een uur of 5 richting Parijs. De reis verliep gelukkig een stuk voorspoediger dan de heenreis. Rond 23 uur kwamen we in Parijs aan waar we overnachten in de B&B A Room in Paris. Een super romantische plek vlak bij Gare du Nord, gerund door een Nederlands/Frans stel. Kay had zijn eigen bedje inclusief donkerrood satijnen dekbed..

Naar Sarlat

1e Kerstdag vertrokken met Saar en Xavier richting Sarlat. Daar hebben we wat gegeten in een pizzeria (niet aan te raden - de wijn was slecht en de maag van X. raakte van streek) en in een slotje overnacht  op een kamer in de toren met echte kantelen. De volgende dag reden we door heuvelachtig landschap langs pittoreske wijngaarden en mooie besneeuwde kastelen. Het was ijskoud en ik was blij dat ik mijn slaapzakjas meegenomen had. We bezochten een spookkasteel, een kasteel dat op instorten stond en een plek in de rotsen waar vanaf ongeveer 5000 v.C. tot in de 17e eeuw mensen gewoond hebben. Het programma was door Saar samengesteld en helemaal afgestemd op de belevingswereld van Kay. Echte ridders, spoken en kastelen, spannender kon bijna niet.

En France

De kerst hebben we gevierd in Frankrijk met Saar en Xavier. De ouders van Xavier hebben een wijn Chateau in St. Christophe des Bardes, vlak bij Bordeaux. Het chateau is al 7 generaties in de familie. De eerste kerstdag lunchten we bij de ouders. Kerst bestaat in Frankrijk uit: lang tafelen, foie gras eten (wist niet dat dat ook lekker kon zijn), wijn drinken, kletsen...
Bij de familie van Xavier hoorde een klein jongetje, Guillome (Willem in het Frans) waar Kay mee speelde. De middag begon met het rondbrengen van kerstkadootjes door Guillome en Kay.
Vrij snel gingen we aan tafel waarbij Saar en ik naast de gastheer geplaatst werden. Voor Fransen zijn tafelmanieren, waaronder zachtjes praten en je bord leegeten, enorm belangrijk. Franse kinderen kunnen dan ook uren aan tafel zitten en luisteren perfect naar hun ouders. Saar vertelde dat Guillome al weken van te voren was voorbereid op kerstdag.
Na 10 minuten hield Kay het al gezien. Pijnlijk werd duidelijk hoe onze opvoeding gefaald had. Hij weigerde foi gras en kapoen te eten en wilde alleen met zijn nieuw verworven Lego spelen. Gelukkig was de vader van Xavier erg schappelijk en mocht Kay van tafel. Kay moest veel meer gedrild worden volgens Saar en ook wij kwamen tot de conclusie dat we er nog lang niet waren met die opvoeding van het aapje. Na het eten heeft Bendert nog piano gespeeld waarbij Guillome zijn nieuwe xylofoon kon uitproberen.  Na de lunch vertrokken we richting Sarlat.

Stickers

Vorige week woensdag had Kay een racebaan gebouwd van een aantal plastic voorwerpen. Hij wilde stickers om erop te plakken. Na een tijdje gezocht te hebben kwam ik tot de conclusie dat 'het speciale stickerboek' waarschijnlijk (met een aantal tijdschriften van mij) per ongeluk was weggegooid in de papierbak een paar weken geleden.
Kay, natuurlijk diep teleurgesteld, wilde een nieuw stickerboek (ook moest Bendert op de gang gaan staan). Ik beloofde dat ik de volgende dag een stickerboek voor hem zou kopen. Toen ik hem die avond ophaalde van de naschoolseopvang werd ik fijntjes aan de stickers herinnerd. Het was gelukkig koopavond dus gingen we op pad.

We liepen langs het Kruidvat, Kay wilde niet naar binnen want daar hadden ze geen stickers. We kwamen bij de Intertoys, gek genoeg hadden die alleen maar dierenstickers. Niet de stickers die Kay wilde. We gingen naar de Bruna. De vrouw achter de toonbank kwam met Batman stickers aanzetten. Deze werden afgewezen. We liepen de Blokker binnen. Daar, in de 1 euro hoek, zag Kay een doosje met de juiste stickers: autostickers wel te verstaan.
Opgelucht liep ik naar de toonbank om af te rekenen. Kay legde het doosje op de toonbank en de verkoopster vroeg 1 euro. Kay begon hard te lachen en riep .. dat is ook niet duur, maar 1 euro. De verkoopster was niet meer zichtbaar achter de toonbank van het lachen. Ik lachte schaapachtig mee denkend: hoe weet dit gozertje dat 1 euro maar 1 euro is. Dat wist ik nog niet toen ik 4 was. Ik wist amper dat er geld bestond.

Thuis vertelde ik Bendert het verhaal. Hij vond dat de ruzies over zakgeld, of liever gezegd over de dingen die Kay wilde kopen met zijn zakgeld, dan toch ergens goed voor geweest waren...
Later sprak ik met Nicol. Die begon meteen over haar eigen opvoeding. Haar moeder zou haar niet mis te verstane woorden hebben duidelijk gemaakt dat ze niet zo moest zeuren: stickerboek weg, helaas pindakaas. We kwamen tot de conclusie dat opvoeden tegenwoordig toch heel anders ging..
De volgende dag had Kay zijn racebaan volgeplakt met alle stickers. Geen plekje was nog vrij om nog iets op te plakken.

Zedenzaak komt wel heel erg dichtbij

Zondag werd ik gebeld door een vriendin dat De Telegraaf met nieuws was gekomen over een omvangrijk zedenschandaal op een kinderdagverblijf in Amsterdam. Gezien we dat weekend niet gebeld waren door de politie gingen we er vanuit dat het niet onze kinderen betrof. Tot half 11 die avond was het wachten op Eberhard van der Laan. Op Twitter kwam Watergraafsmeer vaak naar voren. Tijdens de persconferentie werd bekend gemaakt dat het ging om 2 kinderdagverblijven in West. Enigszins opgelucht haalden we adem.

Maandag haalde ik Kay op van de NSO en werd ik gewezen op een brief in zijn postvakje. In de brief stond dat de bewuste persoon 9 dagen op het KDV De Toverlantaarn, horende bij de NSO, gewerkt had. Zijn proeftijd was niet verlengd omdat hij zich niet sociaal gedroeg. Van verdenking was geen sprake. Mijn maag draaide zich om. Kay heeft (gelukkig) op een ander KDV gezeten. Echter, vriendjes en vriendinnetjes van hem gingen wel naar het bewuste KDV, dat bij ons om de hoek is. 
Woensdag kreeg ik een email van een vriendin. Ze vertelde tussen neus en lippen door dat haar hoofdpijn - we hadden afgesproken te bellen maar dat ging niet door omdat ze ziek was - even wat erger was geworden. Haar dochter ging vorig jaar naar Het Hofnarretje in West. Ze was echter niet gebeld en ging er dus maar vanuit dat het niet haar kind betrof. Voor de zekerheid heeft ze toch de gegevens en foto aan de zedenpolitie doorgegeven.

Wat een ellende. Hoe haalt iemand het  in zijn botte hoofd om achter jonge kinderen aan te gaan. Het is onbegrijpelijk dat dit in deze tijd op zo'n grote schaal kan gebeuren. Ook het gedrag van de politie is onvoorstelbaar. De laksheid waarmee gereageerd is op een moeder die een melding deed 2 jaar geleden is onbegrijpelijk. Voor een ouder zijn zedenmisdrijven het ergste wat er is. De daders zijn vaak vertrouwenspersonen. Het enige wat je tegen je kind kunt zeggen is dat als hij niet aangeraakt wil worden hij dit moet aangeven. Een baby kun je dit dus al niet uitleggen... Je bent volkomen machteloos. Enig lichtpuntje is dat het effect op zulke kleine kinderen niet traumatisch hoeft te zijn.

Sinterklaas achter de rug

Het begon allemaal een paar weken geleden. Kay kreeg een Intertoys catalogus van zijn oma. Uren zat hij bladerend op de bank, mompelend 'dit wil ik hebben, dit wil ik hebben'... Hij maakte met een stift rode cirkels om alle lego en rode kruizen door alles wat met K3 te maken had.  K3 was voor meisjes en heel, heel erg stom volgens hem. Op mijn vraag of Barbie ook 'stom' was gaf hij als antwoord dat Barbie wel voor meisjes was maar niet zo stom als K3.
Eerst maakte ik samen met hem een verlanglijstje waarbij hij niet verder kwam dan vecht-lego. Wel moest ik op het lijstje zetten dat Tristan geen kadootje mocht omdat hij stout was. Ook Willem was stout en die mocht dus ook geen kadootjes. Ik wees hem erop dat dit niet echt lief was om zo zijn vrienden te verraden en streepte het door. Kay vond dat het er toch op zijn verlanglijstje moest komen omdat het 'waar' was.
Hij mocht die avond zijn schoen zetten met daarin het verlanglijstje.

De volgende dag wilde hij weer zijn schoen zetten. Ik vertelde hem dat Sinterklaas geen tijd had om alle kinderen iedere dag cadeautjes te geven. Kay antwoordde dat hij 'voor de zekerheid' zijn schoen zette. Stel je voor dat de Sint wel tijd had.
Iedere ochtend ging hij naar beneden om te kijken. In het begin was hij diep teleurgesteld als er niets in zat. Gelukkig was hij altijd zeer blij als er wel iets in zat. Hij verbaasde zich erover dat papa en mamma geen cadeautjes kregen. Die waren blijkbaar niet lief volgens de sint was zijn conclusie.
Dagelijks keek Kay naar het Sinterklaasjournaal. De sleutels van de pakjeskamer raakte weg, babypiet raakte zoek. Het was allemaal zeer spannend. Op de naschoolse opvang deden ze ook aan Sinterklaas. Kay vertelde dat 'grote jongens, verkleed als zwarte piet' waren geweest en ik vroeg me af hoe lang de mythe van Sinterklaas nog stand zou houden. Alle kinderen kregen een trap-afrol-ding. Gezien de vele trappen in Amsterdam een goed kado..

De laatste dagen voor Sinterklaas kroop Kay regelmatig 's morgens bij mij in bed. Ook begon hij spontaan in zijn bed te plassen. Op de dag van Sinterklaas kwamen Wicher en Tineke eten en heeft Kay zijn lievelingsliedje 'zwarte piet ging uit fietsen' verschillende keren gezongen. Gelukkig had de buurman tijd om op de deur te bonzen en hadden W & T gedichten gemaakt. Ik had er na diverse bedplas nachten + studie (6 dec tentamen) geen puf voor.
Als ik me herinner hoe we thuis vroeger Sinterklaas vierden schaam ik me toch een beetje. W & T maakten een brief met daarin een speurtocht waarbij we via ingewikkelde vragen bij een kartonnen doos ergens ver weg verstopt in het huis in de vorm van een paard of een schoorsteen terecht kwamen. Vervolgens werden lange gedichten voorgelezen waarbij alle (gênante) details van dat jaar naar voren kwamen.
Deze keer was de klapper van de avond een grote doos world races lego. Onder luid gejuich waarbij hij heen en weer sprong van geluk maakte Kay de doos open.

Met de slee in Park Frankendael

Sneeuw in Watergraafsmeer

Sint op school

Vanochtend bracht ik Kay naar school. De Sint zou komen dus Kay is behoorlijk opgewonden. Als we op schoolplein aankomen zie ik sommige kinderen verkleed als zwarte piet. Bij de klas begint Kay keihard te huilen. Hij wil ook verkleed. Ik probeer hem te troosten door te zeggen dat hij al een keer verkleed is geweest toen we Sinterklaas gingen bezoeken bij de intocht. Kay gaat nog harder huilen. Met betraande ogen kijkt hij me aan en roept dat 'de sint hem nu niet meer kan herkennen'.
hummm... Gelukkig is de juf er en ik vraag haar of er nog tijd is om zijn pietenpak te brengen. Zij vind het onzin en neemt hem mee de klas in.

Reactie van Koosje: Ha ha, arme Kay, die denkt natuurlijk alleen maar aan de kado's die hij misloopt nu sinterklaas hem niet meer herkent. Maar de sint herkent natuurlijk alle brave kinderen, of ze nu verkleed zijn of niet :)