Op het aankleedkussen, waaranders - de plek om eens flink te knuffelen en tegenwoordig diepgaande gesprekken te voeren - waren Kay en ik de ochtend aan het doornemen. Het begon met 'boem-kay-au' (Kay was inderdaad weer eens op zijn hoofd gevallen).
Daarna zei ik voor de grap 'jij bent Kay' Kay zei zijn naam. Vervolgens zei ik 'en wie ben ik, ik ben Jitske, wie ben ik?' en wees daarbij naar mezelf. Kay staarde in zijn boekje - keek me ongeinteresseerd aan en zei alsof het de gewoonste zaak van de wereld was 'Tsjisse' . Vol stomme verbazing keek ik hem aan. Hij zegt zomaar mijn naam. Hij weet wie ik ben! Ondanks dat hij mij nog steeds 'pappa' noemt en alle leidsters op de creche 'mamma'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten