Verjaardag

Pet weg en Terug

Vandaag weer er op uit richting de West-Oever. We hadden eerder een mooi numidisch petje voor Kay gekocht. Toen we aan boord van de veerboot naar de overkant waren kreeg Kay echter het idee om het petje overboord te gooien; groot was zijn teleurstelling toen hij het petje weg zag drijven zonder dat iemand er maar iets aan kon doen. Gelukkig werd er voor hem een hoop goed gemaakt. Terwijl we wachtten op onze taxichaufeur Ali, mocht hij een kort ritje maken op een dromedaris.

Na de dromedarisrit gingen we eerst naar de graven van de nobelen (of tenminste een drietal daarvan). Na deze graven bezochten we de vallei van de koniginnen. Terwijl z'n ouders zaten uit te rusten, bleek Kay opeens een grote interesse ontwikkeld te hebben voor archeologie; hij raapte stenen van de grond en legde die netjes op een van de banken neer.

Het was ondertussen middag, dus gingen we terug richting hotel. Wel maakte Ali nog even een "toeristische omweg" over wat onverharde weggetjes om een politie controle te vermijden (z'n rijbewijs was namelijk verlopen). Op de boot kwamen we nog een Egyptenaar tegen (toerist in eigen land, want hij kwam uit Italië); hij kon ons nog wel een goed restaurant voor onze lunch aanraden. Kay schranste daar eerst z'n buik vol met brood en rijst met mie, waarna hij z'n brandweermannen boek ging voorlezen aan het personeel.

Die avond moesten we (helaas) al weer terug naar Nederland. Zolang we maar met het vliegtuig gingen vond Kay 't allemaal wel best.

Fotograferende Egyptenaren en een eerlijke taxichaufeur

Weer op pad naar de West-Oever. Op de veerboot (dit keer wel openbaar vervoer) werden we aangesproken door een taxichauffeur. Binnen de kortste keren hadden we een prijs afgesproken die 1/3 was van de prijs die we de dag ervoor hadden betaald. Toen we eenmaal aan de overkant naar z'n auto toe liepen, dook opeens het "mannetje" op dat ons gisteren had opgepik die vervolgens ruzie ging lopen maken met onze nieuwe taxichaufeur. Hij beweerde dat we beloofd hadden vandaag weer met z'n "cousin" mee te rijden en dat hij op ons aan het wachten was - het enige wat wij de dag ervoor hadden gezegt was "inshallah" wat zo veel als "misschien" betekent, maar over het algemeen een beleefde manieer is om "NEE!" te zeggen. Ali, zoals onze nieuwe taxi chaufeur heette, zat nog wel een beetje in z'n maag met 't hele gedoe toen we wegreden.

Eerst gingen we naar Medinath Habu. Het was erg leuk was dat hier bijna alleen egyptische toeristen kwamen, bovendien waren deze net zo geïnteresseerd in de tempel als in Kay. Hij werd bijna doodgeknuffeld toen we een groep vrouwen op "oma-leeftijd" tegen kwamen. Natuurlijk werden meteen foto's gemaakt door hen.

Na Medinath Habu gingen we naar een tempelcomplex, duidelijk geen grote toeristen trekker. In eerste instantie hadden we geen kaartje, dat bleken we bij het "central ticket office" moeten te kopen; geen nood, er was wel iemand die een paar kaartjes voor ons kon regelen. In de tussentijd legde Kay contact met de locale jeugd. Toen de man terug kwam, bleken we hem nodig te hebben om zo'n beetje alles te kunnen zien; veel zat achter slot-en-grendel en hij had de sleutel. Na de bezichtiging wilden we terug richting de Nijloever om daar wat te eten en terug te gaan naar het hotel. Ali stond er echter op dat we bij hem thuis nog thee kwamen drinken. Bij hem kregen we eerst een hele rondleiding door z'n huis en werden voorgesteld aan z'n zuster. Kay vond het allemaal best, zeker toen hij op de bank kon zitten met een stuk cake terwijl hij naar arabische muziek op de TV kon kijken.

Koningsgraven en Brootootootoos

Vandaag gingen we de west oever bezoeken, de locatie van het oude Thebe en de vallei der Koningen. We vertrokken vroeg, direkt op de Nijl oever werden we aangesproken door een mannetje die ons wel voor 5 pond naar de overkant kon brengen (voor 1 pond per persoon kon je met de normale veerboot over, maar dan hadden we langer moeten wachten). Dus wij naar de overkant met het mannetje, tijdens het varen bleek hij ook nog een "cousin" te hebben met een taxi, die ons de hele dag voor 150 pond wel kon vervoeren (in principe nog geen geld, in Amsterdam laat een taxi chaufeur je nog niet eens naar z'n taxi kijken voor €15, toch bleek de volgende dag dat we waren "afgezet").

Eerst naar de vallei van de Koningen om de tombes van de faraos te bezoeken (voor wie geinteresseerd is, het theban-mapping-project geeft mooie impressies in 3D van de tombes). Tot grote vreugde van Kay reed er een treintje (lees: trekker met aanhangwagentjes) van de ingang naar het centrale "plein". Aangekomen stonden voor alle tombes aan het plein grote rijen - we besloten een aantal meer afgelegen tombes te bezoeken. Deze waren een stuk rustiger en net zo mooi. Eerst gingen we naar de tombe van Thutmoses III, een zeer indrukwekkend graf (en waarschijnlijk een van de oudste). Vooral de afbeeldingen van goden maakten indruk doordat deze sterk geabstraheerd waren. Daarna bezochten we het vlak bij gelegen graf van Twosreth/Sethnakth, ook een zeer indrukwekkend graf met gelukkig minder smalle gangen als het vorige graf, waardoor het een stuk makkelijker was om met Kay in de rugdrager door de kamers te lopen.

Weer terug op het centrale plein waren de rijen voor de tombes niet afgenomen. Dus maar weer naar een 'afgelegen' graf - dat van Thutmoses IV. Op de terugweg kreeg Kay nog de nodige aandacht van werklieden. Helaas mag je maar drie graven bezoeken, dus was het weer tijd om verder te gaan. Door naar de Dodentempel van Hatshepsut - daar eerst nog een sap-tank stop (bij Kay was tijdens deze vakantie de jus d' orange bijna niet aan te slepen) en vervolgens de tempel bekijken. Kay wilde niet meer in de rugdrager maar zelf de trappen van de tempel oplopen. Eenmaal daar wilde hij eigenlijk alleen een beetje rondrennen en met z'n brandweerauto spelen. Het signaal was duidelijk, dit was de laatste tempel voor vandaag.

Met de taxi terug richting pont, maar eerst nog uitgebreid geluncht op de west-oever met uizicht op de Nij en muurschilderingen. Bij het hotel nog een poging gedaan om het zwembad in te gaan (wat maar 12°C en dus veel te koud) en Kay heeft nog wat lopen geinen met het personeel, van wie hij "baba" leerde (arabisch voor "papa"). Pas toen Kay ging slapen merkten we dat er iets mistte: de brandweerauto was weg en z'n zonnebril konden we ook niet vinden (die laatste vonden we gelukkig de volgende dag weer terug). De laatste keer hadden we de brandweerauto aan boord van de veerboot naar de oost-oever gezien; hij lag waarschijnlijk(in het ergste geval) op de bodem van de Nijl of was (in een beter geval) nu in handen van een egyptisch kind. De rest van de vakantie hebben we erg voorzichtig gedaan met het noemen van het B-woord.

Nadat Kay 's middags geslapen had, konden we vlak na zonsondergang nog naar de Luxor tempel, waar de verlichtte pilaren en beelden dramatisch afstaken tegen de schemering. Kay stond er op om ook foto's te maken - dat leverde een paar foto's vanuit het kikkerperspectief op. Daarna terug naar het hotel waar we in het restaurant van het hotel aten (en Kay weer lol maakte met het personeel).

Nubiërs en Obelisken

Bij het wakker worden was de boot al aangemeerd in Aswan. Na een snel ontbijt gingen we aan wal. We werden meteen door een caleche bestuurder aangesproken. De prijs die hij noemde was veel te hoog. Terwijl wij verder liepen zakte zijn prijs, totdat hij uiteindelijk op een prijs van 45 pond kwam die wij (per ongeluk) als onze maximale prijs hadden gezegd om ons naar het Nubisch museum en de souq te brengen. We besloten mee te gaan.

Eerst naar het Nubisch museum. Kay was niet geïnteresseerd - hij wilde met z'n brandweerauto spelen. Erg jammer wan het was een schitterend museum. Bij het weggaan zag hij 2 jongetjes en sloot hij zich bij hen aan. We lieten hem maar zijn gang gaan. Het bleken ook nederlandertjes te zijn die nadat ze tegen een opgegraven steen met hun speelgoedautootje waren opgebotst door hun vader snel werden "verwijderd".
Na het numidisch museum reden we langs de oude steengroeve naar een onafgemaakte obelisk. In eerste instantie misten we de hele obelisk en liepen we zonder het door te hebben weer richting uitgang. Uiteindelijk werden we door een vriendelijke wachter (met onvriendelijke uzi) naar de juiste plek geleid. Hij bleek een dochtertje van 2 te hebben en dus werd meteen trots een foto geshowd van een lief meisje in prinsessen-outfit.

Terug in de caleche begon de chauffeur opnieuw te hosselen: "we want to go to the souq now", "ok, I'll take you to a Nubian market first", "no, we want to go to the souq", "Nubian market very good, I take you there now", "ok", om van het gezeur af te zijn. De "Nubian" market was niet meer dan een kruidenwinkeltje. We kochten wat kruiden (want die waren toevallig toch nodig) en kropen weer snel in de caleche. "Now we want to go to the souq", "yes, ok, I take you to an Egyptian market", "so, you're taking us to the souq?", "I take you to an Egyptian market". Natuurlijk was de "Egyptian" market nog steeds niet de souq. Het was een winkel afgeladen met smakeloze, glimmende toeristen meuk van (voornamelijk) plastic. Hier waren we in 2 minuten uitgekeken en zonder iets te kopen stapten weer in de caleche.
"Now we really want to go to the souq", "ok, on the way to the souq we come by a mosque, you need to see the mosque". Eenmaal aangekomen bij de (moderne) moskee bleken we echter 50 pond per persoon entree te moeten betalen, wat ons echt een beetje te veel was. Uiteindelijk werden we dan toch nog naar de souq gebracht.
Aangekomen bij de boot bleek dat de van te voren afgesproken prijs voor de caleche niet voldoende was - maar daar hebben we niet ons probleem van gemaakt. We hebben hem een kleine bonus gegeven en zijn snel op de boot gestapt.

Na een laatste keer geluncht te hebben aan boord vertrokken we met de bus. Kay werd uitgebreid uitgezwaaid door de reisleider, een van de vele vrienden die hij aanboord gemaakt had. We hadden nogal op gezien tegen de 3,5 uur in de bus (in convooi) maar uiteindelijk viel het allemaal mee.

Terug in Luxor zaten we in een hotel met uitzicht op de Luxor tempel. Het was duidelijk te zien dat de winkeltjes in de directe omgeving betere tijden hadden gekend. 's Avonds zijn we gaan eten in een restaurant met uitzicht op de souq.

Valken en Krokodillen

Om te voorkomen dat we niet genoeg tijd hadden om de Horus tempel in Edfu te bezoeken (de boot zou om 10:00 vertrekken) sloegen we ons ontbijt over en gingen zo snel mogelijk van boord. In eerste instantie wilden we gaan lopen, maar namen al snel een caleche (paard en wagen) - Kay vond het prachtig (zeker als je weet dat een van z'n eerste woorden "paard" was), helemaal toen hij ook nog eens voorop mocht zitten. De tempel was erg indrukwekkend. Het was een "replica" uit ca. 300 v. chr. gebaseerd op tempels van rond 2500 v. chr.
Na het tempelbezoek deden we nog even snel inkopen: die avond zou er een "Galabeja party" gehouden worden aan boord, dus moest er voor Kay ook een aangeschaft worden - na een flinke ronde onderhandelen scoorden we een mannen- en kindergalabeja + nog wat sjaals en petjes (allemaal goed voor de verkleedkist van Kay).

Terug op het schip trokken we Kay de galabeja aan waarop hij (tot het vermaak van de andere passagiers) een paar rondjes over het bovendek rende. Een van de schoonmakers kon niet ophouden van het lachen en maakte snel met mobiele telefoon wat foto´s van Kay.

De boot vertrok weer wat voor ons een hele dag van niks doen op het dek betekende. Niks doen kun je het eigenlijk niet noemen. We lazen Kay z'n brootootoo boek voor, zwommen en aten.

Na de lunch bleek dat er een mooi staaltje egyptische handdoekvouwkunst was achter gelaten op onze hut - toen Kay de krokodil van handoeken zag liggen, wou hij er meteen boven op klimmen.

Pas laat in de middag legden we aan bij de tempel van Kom Ombo, waar we tijdens de zonsondergang rond keken. In de tempel waren veel hierogliefen te zien en Kay ontdekte al snel krokodillen, slangen, vogels en een ´grote mamma´ (zie foto).
Die avond was hij zo moe dat hij direct na het avondeten in slaap viel en niet meer in galabeja op de galabeja party verscheen (maar goed ook, want dit was een erg "leuk" feest (hum)).

Niets doen en Parlevinkers

's Ochtends rond half 9 vertrokken we uit Luxor en voeren stroom opwaards in de richting van Esna. Dit "varen op een cruise schip" was wel even wennen, veel meer dan een beetje op het dek in de zon zitten met een drankje en kijken naar de voorbij trekkende oevers van de Nijl zat er niet in. Niet dat Kay dit erg vond - hij rende rondjes over het dek of ging voorop het schip staan om te kijken waar we heen voeren; z'n brootootootoo boek hebben we die dag wel tien keer voorgelezen. Ook vond hij (ijs koude) verkoeling in het zwembad. Vooral erg "prettig" voor z'n vader die mee het water in moest.

Rond vier uur 's middags meerden we aan voor de sluis bij Esna, daar werd de boot al snel omsingeld door mannen in bootjes die probeerden tafellakens, wanstaltige badhandoeken en galabeja's ( "jurken" die mensen in het midden-oosten dragen) te verkopen aan ieder die zich maar op het dek durfde te vertonen (als je je hoofd voorbij de railing stak, kreeg je bijna direct een plasic zak met textiel naar je hoofd gegooid). Vooral de ober was "not amused" toen een zak met kleding rakelings langs z'n volle dienblad vloog.

We dachten dat we nog wel even aan de kant konden gaan om de tempel van Esna te bekijken maar werden vol ongeloof door de receptionist van de hotel-boot aangekeken. Volgens hem konden we niet aan de kant, want we gingen niet met een groep (door de terroristische aanslagen eind jaren 90 in Egypte wordt individueel reizen ontmoedigd), ook waren we volgens hem nog een heel eind van Esna af en bovendien kon hij niet zeggen hoe laat de boot weer ging vertrekken (dat bleek uiteindelijk pas om 11 uur 's avonds te zijn).
Gedesillusioneerd gingen paps en mams terug naar het bovendek met Kay voor "tea-time" met cake. Inmiddels was ook een grote groep indiers op het dek aanwezig dus keek Kay zijn ogen uit.

Tempels en navels

De eerste dag bleven we in Luxor en bezochten het tempel complex van Karnak. Vanaf de boot was het ongeveer 15 minuten lopen naar de tempel en we konden het grootste deel langs de Nijl oever lopen. Aangekomen (het begon inmiddels behoorlijk warm te worden) besloot Jitske een petje te kopen. We liepen naar een kraampje en het eerste hossel-avontuur kon beginnen. De verkoper startte met 10 euro (100 Egyptische ponden) wat natuurlijk veel te duur was. Na enig aandringen werd het bedrag 4 euro. Daarna liet de verkoper een foto van zijn dochtertje (2 en een half) zien en nodigde ons uit om bij hem thee te komen drinken, hij vond namelijk dat zijn dochter prima geschikt was om met Kay te trouwen. Na dit beleefd afgeslagen te hebben vertrokken we snel richting de tempel.

In de tempel was Kay helemaal in zijn element. Overal lagen stenen en ook de hierogliefen op de muren en pilaren vond hij erg leuk - vogels, voeten, benen, bijlen - hij herkende alles. We gingen na een uurtje richting de boot, waar Kay wat kon rusten en kon pootje baden in het ijskoude zwembad op het dak van de boot.

's Avonds bezochten we het Luxor museum waar Kay achterna gezeten werd door hordes egyptische meisjes. Hij was echter vooral geïnteresseerd in de navels van de beelden die daar stonden; oog in oog met de mummie van (vermoedelijk) Ramses I liet hij ons weten dat deze ook voeten had.

Naar Egypte

We wilden er nog even gebruik van maken dat Kay nog geen 2 is en daarom (bijna) gratis kan vliegen. Dus gingen we voor een korte vakantie naar Egypte. Ons vliegtuig vertrok om 14:00 en volgens de vlucht gegevens van de reisorganisatie (Skytours) zouden we rond 19:30 in Luxor aan komen.
Kay riep al een paar weken "in vliegtuig zitten", en bij het ontdekken dat we vandaag ook daadwerkelijk in een vliegtuig gingen zitten was hij helemaal gelukkig.
Eenmaal opgestegen kwamen we er achter dat we eerst alles hadden moeten checken. In plaats van een directe vlucht naar Luxor bleek het vliegtuig eerst nog een tussenlanding te maken in Hurghada, met als gevolg dat we uiteindelijk pas om 22:30 aankwamen in Luxor. De reisorganisatie was niet helemaal eerlijk geweest (of was het toch gewoon Transavia die aan het prutsen was) ...

Uiteindelijk aangekomen in Luxor gingen we meteen met een bus door naar het Nijl "cruise" schip waarop we de eerste vijf dagen zouden overnachten. Door alle vermoeienis van de reis duurde het niet lang voordat Kay die avond in slaap viel. De mooie verhalen van de reisleider heeft hij niet meer gehoord. Gelukkig maar want de kosten voor het volgen van een excursiepakket waren schrikbarend (129 euro per persoon). Toen hij ons probeerde te overtuigen dat het veel te gevaarlijk was om alleen naar de Westover te gaan haakten we af. Wat een geldklopperij. Helemaal als je weet dat je een dag in een taxi overal naar toe laten vervoeren ongeveer 5 tot 10 euro kost. We bedankten hem vriendelijk en gingen richting kamer (waar we nog even wat eten lieten bezorgen vanuit het restaurant).

Brootootootoo

Kay heeft al weken een totale obsessie voor de brandweer. Deze brak definitief door toen wij in de uitverkoop een grote houten brandweerauto (of zoals hij het noemt:"brootootootoo") kochten. Hij was meteen zo enthousiast dat hij 'm de hele weg naar huis vast hield en keihard begon te brullen als ik hem uit zijn handen probeerde te pakken. Nog erger zelfs, iedere avond wil hij pas slapen als de brandweerauto naast hem in bed staat.
Van Koosje kreeg Kay afgelopen week een brandweerhelm, waarop Wicher met een stuk tuinslang aan kwam zetten en er ook nog ergens een rood jasje opdook. Resultaat: een mini-brandweerman die "pssst-pssst" roepend door de tuin in Welsum rent en iedereen nat probeert te spuiten.
Kay gaat volledig uit zijn dak als hij een brandweerauto op straat ziet rijden. Zijn definitie van "brandweerauto" is wel erg ruim:

• Het is groot (behalve als het blauw-wit is, want dan is het een tram (bus)
• Het is rood (en hier maakt grootte niet uit; zelfs bij het zien van een rode mini roept hij "brootootootoo")

Het zal de komende vakantie wel afzien worden. De brandweerauto gaat niet mee (gelukkig hebben we nog een klein boekje over brandweermannetjes, dat we vast hebben ingepakt).
Het schijnt bij zijn leeftijd te horen en het kan nog erger..